Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Μιλάν όλοι για τις χαμένες περιουσίες και τα καμένα σπίτια από την πυρκαγιά στην Πεντέλη και αλλού, αλλά κανείς δεν αναφέρεται πλέον στο φυσικό περιβάλλον που αφήνεται στο έλεος της φωτιάς.

Μιλούν για τους «κόπους μιας ζωής» (που σε πολλές των περιπτώσεων ισχύει) αλλά δεν αναφέρονται στις πολυτελείς βίλες που ξεφύτρωσαν και ξεφυτρώνουν σα μανιτάρια μετά την επέκταση του οικιστικού ιστού, που κατέφαγε και κατατρώει συστηματικά το δάσος, αφήνοντας πίσω κάτι ξερόχορτα και διάσπαρτα δέντρα για να θυμίζουν πως κάποτε εκεί υπήρχε φυσική ζωή.

Σαφώς πρέπει να στέκεται κανείς δίπλα στους παλαιούς κατοίκους των περιοχών αυτών, οι οποίοι δεν αγόρασαν εκτάσεις εκμεταλλευόμενοι την φαγάνα του φυσικού περιβάλλοντος με την βούλα του κράτους, μια φαγάνα που βέβαια δεν προέκυψε τυχαία παρά από τον εκάστοτε πολεοδομικό σχεδιασμό και τις δασικές περιοχές, όπου εν ριπή οφθαλμού γίνονται άρτια και οικοδομήσιμα οικόπεδα «εντός οικισμού».

Αυτός δε ο περίφημος οικισμός, η έκταση του οποίου πολλαπλασιάζεται όλως περιέργως μετά από κάθε πυρκαγιά έχει ενδιαφέρον, ειδικά όταν λίγο μετά την πύρινη λαίλαπα οι αρμόδιοι εγγυώνται την διατήρηση του φυσικού περιβάλλοντος, αλλά ως δια μαγείας λίγο αργότερα που όλα ξεχνιούνται, τα πάντα γίνονται οικόπεδα με άδεια και μάλιστα οικοδομήσιμα. Υπάρχουν πλείστα παραδείγματα από την πολιτική αυτή που γεννά εμπρηστές. Και το θέμα είναι ότι το φαινόμενο αυτό επαναλαμβάνεται κάθε καλοκαίρι. Και κάθε φορά θρηνούν τα πολυτελή σπίτια και απλά κοιτούν τις πύρινες γλώσσες που καταπίνουν τα λιγοστά ακόμη δάση.

Η καλοκαιρινή κοροϊδία ειδικά για τις πυρκαγιές που ξεσπούν σε δάση δίπλα από οικισμούς πρέπει να σταματήσει. Η δε ανάθεση στην πυροσβεστική και τον στρατό της κατάσβεσης των πυρκαγιών στα δάση και όχι στους δασικούς και τους δασοπυροσβέστες, που αγαπούσαν το δάσος και ήξεραν να παίρνουν προληπτικά μέτρα, αποκαλύπτει κάθε φορά το θλιβερό θέαμα της ιταμής παρουσίας των πυροσβεστικών οχημάτων δίπλα από τα σπίτια που απειλούνται, την ίδια στιγμή που λίγο πιο πάνω κατακαίγεται αβοήθητο το δάσος, με τα αεροπλάνα να έχουν αναλάβει το έργο αυτό και που συνήθως περισσότερη ζημιά προκαλούν στο περιβάλλον με την ρίψη τόνων νερού που αφανίζει τα πάντα.

Και αναρωτιέται κανείς: θέλουν και τα κάνουν όλα αυτά (με σχέδιο και μέθοδο) ή είναι απλά ανίκανοι να σκεφθούν πώς να κατανείμουν τις αρμοδιότητες των υπηρεσιών, σε σημείο που αστυνομικοί της ΔΙΑΣ να σβήσουν τις φωτιές;

Δόλο δεν μπορεί να καταλογίσει κανείς χωρίς αποδείξεις. Όμως και όσοι έχουν συλληφθεί για εμπρησμό, ουσιαστικά δεν διαφώτισαν ποτέ την όλη ιστορία, δεν αποκάλυψαν τα κυκλώματα αυτά που στοχεύουν στην καταστροφή των δασών. Με λίγα λόγια, όλως περιέργως τα στόματα παραμένουν κλειστά και μόνο για «εμπρησμό από αμέλεια» γίνεται συχνά λόγος. Θέλω να πω με όλα αυτά, ότι μετά από τόσες δεκαετίες εμπρησμών κανείς δεν έχει εξιχνιάσει το παραμικρό, ούτε φυσικά μιλά κανείς π.χ. για τις ευθύνες της ΔΕΗ στην πρόκληση πυρκαγιών, την ελλιπή συντήρηση και εγκατάλειψη του ενεργειακού δικτύου.

Όπως τον συμφέρει τον καθένα, την κάθε κυβέρνηση, τον κάθε οργανισμό. Αρκεί να μην θίξει κανείς την οργάνωση του κράτους, τα χάλια και την προχειρότητα των σχεδιασμών. Και επαναλαμβάνω, αποκλείοντας πάντα το ενδεχόμενο της ύπαρξης μεγάλων κυκλωμάτων που κρύβονται πίσω από τους εμπρησμούς γιατί κάθε φορά «δεν υπάρχουν στοιχεία».

Ξέρετε πόσος κόσμος «τρώει ψωμάκι» και ταΐζεται από οργανισμούς και πολυεθνικές, για να μπορέσουν να ανοίξουν το στόμα τους σε ανάλογες περιπτώσεις που αφορούν είτε ευθύνη για τις πυρκαγιές στα δάση, είτε για το θαλάσσιο περιβάλλον και εν γένει την φυσική κληρονομιά;

Ξέρετε πόσοι δεν μιλάν καν γιατί φοβούνται να μην χάσουν τη δουλειά τους; Σε αυτό το κράτος το μόνο που κάνουν όλοι είναι να ποδοκροτούν στα κομματικά συνέδρια και τις καμπάνιες.

Αυτό που ξέρει ο πολύς κόσμος είναι να παριστάνει τον δημοσιογράφο, τον δικηγόρο, τον δικαστή, τον αστυνομικό, τον γιατρό και τον κάθε λογής ειδικό μέσα από το facebook και το twitter, την σύγχρονη αυτόκλητη ατομική εξουσία.

Μόνο που αυτή δεν είναι εξουσία του λαού παρά της εικόνας και δη παραμορφωμένης. Και αυτό την ίδια στιγμή που τα δάση, οι θάλασσες, και τα οικοσυστήματα προσβάλλονται καθημερινά.