Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Μέσες άκρες μπορεί να καταλάβει σήμερα κάποιος υγιώς σκεπτόμενος  ποιο είναι το παιχνίδι που παίζεται στην Ευρώπη αλλά και όλον τον κόσμο μετά την βάρβαρη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, που άλλαξε τον κόσμο μέσα σε μία μέρα.

Και είναι δύσκολο για κάποιον να καταλάβει, γιατί δεν μπορεί να συνδέσει την ελεεινή επιχειρηματολογία του Κρεμλίνου με την αθρόα εξόντωση Ουκρανών πολιτών, ούτε την τακτική της στοχοποίησης των πόλεων, όταν αυτό έχει να συμβεί από τον Γ' Παγκόσμιο πόλεμο.

Δεν υπάρχει η παραμικρή σκέψη του ότι εδώ μιλάμε για αναμέτρηση στα πεδία των μαχών παρά για στόχευση αθώων στο όνομα της επικράτησης. Την ίδια στιγμή, η απειλή του παγώματος της Ευρώπης μέσω του κλεισίματος της στρόφιγγας φυσικού αερίου από τους Ρώσους γίνεται πραγματικότητα και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει το χειμώνα. Από όλη αυτή την κατάσταση, όμως, ένα έγινε σαφές: ότι η Ευρώπη είχε άμεση εξάρτηση από τη Ρωσία και είχε δεθεί στο άρμα της.

Από την άλλη, ο πόλεμος αυτός ανέδειξε και ένα άλλο σημαντικό πρόβλημα που σχετίζεται με την στάση ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Είναι πλέον αρκετοί οι πολίτες -και ειδικά στην Ελλάδα-  που αδιαφορούν για τον πόλεμο αυτό, που κινδυνεύει να τινάξει στον αέρα την υφήλιο. Εντύπωση προκαλούν οι συμψηφισμοί αλλά και η «ουδετερότητα» της Αριστεράς και άλλων «προοδευτικών» δυνάμεων, λες και τα σταλινικά καθεστώτα ουσιαστικά αναπολώνται και πως η δικτατορία βρίσκεται αποκλειστικά και μόνο στην Δύση. Λες και υπάρχει νοσταλγία για νέο τείχος του Βερολίνου και νέα ύπαρξη ανατολικού και δυτικού μπλοκ.

Ας ελπίσουμε πως όλα αυτά είναι ένα ακόμη κακό όνειρο και πως οι πολίτες θα ξυπνήσουν από το λήθαργο. Γιατί στην Δύση συνεχίζεται η καπιταλιστική παρακμή. Στη Ρωσία, όμως και πέριξ αυτής μέχρι Κίνα και Βόρειο Κορέα εκκολάπτεται ένας νέος συνασπισμός με ολοκληρωτικά και εκμεταλλευτικά καθεστώτα που δεν αφήνουν τους πολίτες τους να μιλούν παρά μόνο να επιδοκιμάζουν τα έργα και ημέρες του σκληρού αυταρχισμού.

Περίπου λοιπόν, μπορεί να καταλάβει κανείς και την σιωπή των ΗΠΑ και της Ευρώπης απέναντι σε ένα παρατεταμένο έγκλημα που συνεχίζεται ακατάπαυστα. Το ακροδεξιό τόξο δε διευρύνεται επικίνδυνα ξεκινώντας από τη Ρωσία, περνώντας από την Ουγγαρία και τη Λευκορωσία, το Καζακστάν, την Κίνα και την Βόρειο Κορέα, φτάνοντας μέχρι το Ιράν και τη Συρία.

Σκληρά ολοκληρωτικά καθεστώτα που εξαίρουν τη σημασία της φυλής, του χρώματος του δέρματος, καθεστώτα με ευθεία ρατσιστική διάθεση απειλούν να γκρεμίσουν και τα τελευταία ψήγματα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στην Ευρώπη και τον κόσμο.

Εντύπωση, τέλος, προκαλεί το γεγονός ότι η αναφορά στον πόλεμο της Ουκρανίας συνοδεύεται από θεωρίες συνωμοσίας, όπως για τα εμβόλια, και η συνολικά αμέτοχη στάση, την στιγμή που εδώ μιλάμε για τον πιο σκληρό πόλεμο που λαμβάνει χώρα για πρώτη φορά μετά από πολλές δεκαετίες.

Όλα αυτά οδηγούν τον υγιώς σκεπτόμενο άνθρωπο στο να απορεί για την κατάντια ενός μεγάλου μέρους της Ευρώπης που εξακολουθεί να αντιμετωπίζει με αδιαφορία την εισβολή αυτή, και μιλάμε για πολίτες που δήθεν δεν επιθυμούν τους πολέμους και τα μίση, αλλά που κατά τα άλλα αποδέχονται την μέχρι τώρα ενεργειακή εξάρτηση από ένα κράτος όπως την Ρωσία, που προβαίνει σε εγκληματικές ενέργειες σε βάρος ενός λαού και σιωπούν όταν τους ρωτάς αν θα ανέχονταν και πάλι κάποια νέα τουρκική εισβολή ή τινάζονται απότομα από την θέση τους.

Δύσκολο είναι να αναλογιστεί κανείς τις συνέπειες αυτής της παρατεταμένης σιωπής απέναντι σε ένα από τα πιο φρικτά εγκλήματα μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο και ακόμη πιο δύσκολο είναι να καταλάβει κανείς τι σημαίνει η επιχειρηματολογία ότι υπάρχουν γενικώς και αορίστως «ποικίλα συμφέροντα», όταν εδώ μιλάμε για  ξεκάθαρη εισβολή και όχι για θεωρίες επί θεωριών περί τάχα σύγκρουσης μυστικών συμφερόντων.

Δύσκολο είναι και να καταλάβει κανείς αλλά περισσότερο να αντιληφθεί πως εν έτει 2022 επιβιώνουν ή γίνονται ανεκτές γκαιμπελικές προπαγάνδες, ρατσισμοί, διακρίσεις και ανοχή σε σκληρά αυταρχικά καθεστώτα.

Ίσως τελικά ο κόσμος να έχει αλλάξει πολύ σε σημείο συναίνεσης της καταστροφής του. Ίσως γιατί πια δεν υπάρχουν οι άνθρωποι εκείνοι που με τα λόγια τους συγκινούσαν τις μάζες. Και δεν εννοώ τους πολιτικάντηδες ηγέτες, αλλά τους στοχαστές.