Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Τα πύρινα μέτωπα που σαρώνουν και πάλι την χώρα πλήττοντας σοβαρά ιστορικές περιοχές, όπως τον ελαιώνα της Άμφισσας, το Άργος ή αλλού, εκεί όπου κινδύνευσαν και πάλι ή καταστράφηκαν ολοσχερώς  ανθρώπινες περιουσίες και το φυσικό περιβάλλον δέχθηκε ένα ακόμη οδυνηρό χτύπημα, αποδεικνύουν ότι για μια ακόμη φορά το επίσημο κράτος είναι επιεικώς αποδιοργανωμένο, για να μην πούμε τίποτε χειρότερο.

Από την άλλη μεριά, είναι χαρακτηριστική η αδιαφορία πολλών Νεοελλήνων, που προτιμούν το μπάνιο και τον καφέ στην παραλία από το να συνδράμουν αποτελεσματικά στο έργο πυρόσβεσης.

Να σημειωθεί ότι πριν από μερικές ημέρες σε πυρκαγιά έσπευσαν να βοηθήσουν από την πρώτη στιγμή ξένοι εργάτες γης και Ρομά και όχι οι περήφανοι εθνικιστές που εξαντλούν την ρατσιστική τους ρητορική στο facebook και το twitter.

Το ελληνικό κράτος λοιπόν, επέδειξε για μια ακόμη φορά την υποκριτική του στάση, σπεύδοντας όπως πάντα βραδέος, χωρίς να έχει λάβει καν τα στοιχειώδη προληπτικά μέτρα ειδικά σε αυτές τις περιοχές που έχουν «κακό παρελθόν» με τις πυρκαγιές.

Αναρωτιέται κανείς: πότε θα λογοδοτήσει το κράτος για την εγκληματική του αδιαφορία προς την ανθρώπινη ζωή και το φυσικό περιβάλλον; Πιστεύω ακράδαντα ότι αυτό πρέπει να το αποφασίζουν οι πολίτες, για πρώτη και τελευταία φορά. Γιατί πολύ απλά, με τους πύρινους ρυθμούς σε λίγο δεν θα έχει απομείνει τίποτε.

Οι πολίτες είναι αυτοί που πρέπει να ξεκουνηθούν από την θέση τους και να ενεργοποιηθούν σε εκτεταμένο βαθμό, με δεδομένο ότι οι εικόνες των κατεστραμμένων περιουσιών και δασών επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο και δεν υπάρχει άλλο περιθώριο υπομονής ή ανοχής.

Δεν πρόκειται το κράτος να καλυτερεύσει, δεν υπάρχει περίπτωση να σχεδιαστεί μια άλλη πολιτική καταπολέμησης της σοβαρής υποβάθμισης του περιβάλλοντος, της προστασίας της ανθρώπινης περιουσίας, της ίδιας της ανθρώπινης ζωής.

Χρόνια τώρα, δεκαετίες ολόκληρες, ακούμε για εκπονήσεις «σωτήριων» σχεδίων με στόχο την πρόληψη των πυρκαγιών. Κάθε φορά, όμως, φτάνουμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στον ίδιο παρονομαστή, στην απόλυτη καταστροφή. Τα περιθώρια έχουν εξαντληθεί.

Αν θέλουμε να δούμε ακόμη κάποια μέρη να αναπτύσσονται αρμονικά με το φυσικό περιβάλλον, αν το μόνο μας ενδιαφέρον εφεξής είναι η συνύπαρξη με την άγρια φύση, θα πρέπει να μεριμνήσουμε ως ενεργοί πολίτες, χωρίς να ποντάρουμε στην στήριξη του κράτους.

Εξάλλου, ποτέ δεν άλλαξε η κλασική αντιμετώπιση των πύρινων μετώπων με την εσπευσμένη και ασύδοτη ρίψη τόνων νερού, που καταστρέφει και αυτή με την σειρά της την χλωρίδα και πανίδα, χωρίς κανένα σχέδιο για αντιπυρικές ζώνες ή το πιο απλό που έλεγαν οι παλιοί, το να σβήνει δηλαδή η φωτιά με την φωτιά.

Στα επιτελεία των κομμάτων θα δείτε και θα καμαρώσετε πολλούς ειδικούς που γνωρίζουν και έχουν στα χέρια τους την περίφημη λύση του προβλήματος. Την ημέρα εκδήλωσης και εξέλιξης της πυρκαγιάς, όμως, θα είναι και πάλι άφαντοι όπως τα κόμματά τους.

Απομένει λοιπόν, στους πολίτες να αυτοοργανωθούν σε εθελοντική βάση και να προστατέψουν οι ίδιοι την φυσική τους κληρονομιά. Αρκεί να σηκωθούν από τις παραλίες και να ενδιαφερθούν πραγματικά για το φυσικό περιβάλλον, αλλά πάνω απ' όλα να πάψουν να αποβλακώνονται.

Σε αντίθετη περίπτωση, απλά θα συνεχίσουν να παραμένουν αδιάφοροι θεατές, που θα ανησυχούν μόνο όταν η πυρκαγιά θα απειλεί την περιουσία τους. Τότε και μόνο τότε.