Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Ένα ακόμη καλοκαίρι που περνά χωρίς εκπλήξεις, ένα καλοκαίρι όπου και πυρκαγιές κατέστρεψαν χιλιάδες στρέμματα δάσους, και η χλωρίδα και η πανίδα του τόπου δέχθηκε ένα ακόμη ανελέητο χτύπημα και που το μόνο που απομένει, είναι ένας ακόμη τραγικός απολογισμός για τον φυσικό πλούτο μίας χώρας που ποτέ δεν φρόντισε ούτε μερίμνησε για αυτόν.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς, τις καταστροφικές πυρκαγιές πριν από χρόνια στην Ηλεία με θύματα και ανυπολόγιστες καταστροφές, την τραγική κατάληξη της πυρκαγιάς στο Μάτι, την περσινή πύρινη λαίλαπα στην Βαρυμπόμπη και σε άλλες περιοχές της Αττικής και την Εύβοια, ή τον φετινό τραγικό επίλογο της πυρκαγιάς στην Πεντέλη;

Όπου και να κοιτάξει κανείς θα δει καμένες εκτάσεις, ένα απόκοσμο μαύρο και τις σβησμένες πινακίδες από τις συστάσεις για προσοχή και σεβασμό στο δάσος. Όπου και να στρέψει κάποιος το βλέμμα του, αντικρίζει καταστροφή και αποψιλωμένα δάση. Οι ευθύνες είναι διαχρονικές και αφορούν όλα τα κόμματα στο σύνολό τους. Και όταν λέω όλα, εννοώ όλα.

Οι δε παραιτήσεις και απόδοση ευθυνών δεν έχουν καμία σημασία. Γιατί κάτι που γίνεται επανειλημμένως φωτογραφίζει το ελεεινό σύστημα κυριαρχίας που κόπτεται μόνο για καταστολή και φυλακίσεις. 

Το είδαμε αυτό με την πρόσφατη αστυνομική αυθαιρεσία στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για τον απεργό πείνας Μιχαηλίδη που ωραιοποιείται και πλαισιώνεται από τις υποτιθέμενες ΕΔΕ και προσχηματικές τιμωρίες ένστολων, το βιώσαμε με τις αποπομπές όλων εκείνων των αστυνομικών οργάνων που εμπλέκονται σε υποθέσεις διαφθοράς, απαγωγών, ακόμη και δολοφονιών.

Το θέμα βέβαια, δεν είναι μόνο η καταστολή και αστυνομική αυθαιρεσία, που δεν είναι μόνο προνόμιο της δεξιάς αλλά και της αριστεράς, δεν είναι τα μεμονωμένα περαστικά άσκησης βίας αλλά το κράτος και η λειτουργία του στο σύνολό της, μια λειτουργία που ενίοτε παραπέμπει σε τριτοκοσμικές χώρες και η ψηφιοποίηση και η μερική καταπολέμηση της γραφειοκρατίας δεν σώζουν την κατάσταση.

Περνάμε ένα ακόμη βασανιστικό καλοκαίρι, με τους πολίτες να έχουν εκδράμει στις παραλίες, χωρίς το παραμικρό προστατευτικό μέτρο κατά της υφιστάμενης πανδημίας, ένα καλοκαίρι όπου οι αντιεμβολιαστές οργιάζουν για έναν ακόμη χρόνο θεωρώντας πως ο κορωνοϊός είναι μία «απλή γριπούλα».

Ένα καλοκαίρι γεμάτο θλίψη και επιεικώς περίσκεψη για το πού πραγματικά βαδίζει αυτή η χώρα, που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποκαλείται ευρωπαϊκή λόγω της υφιστάμενης συντηρητικής νοοτροπίας του πληθυσμού της, που εξαντλεί την αποπομπή των κατεστημένων κλισέ στην μοδάτη πλέον και ευλογημένη από τη διαφημιστική βιομηχανία σωματική επίδειξη ακαλαίσθητων tatoo και καλογυμνασμένων σωμάτων, γιατί έτσι επιτάσσει η οδηγία των πρωινάδικων και των άλλων ψυχαγωγικών εκπομπών.

Ένα ακόμη καλοκαίρι της ψεύτικης επίδειξης γνώσεων από το διαδίκτυο, ένα καλοκαίρι φιγούρας και μικροαστισμού από αυτόν που έχουμε συνηθίσει τις τελευταίες δεκαετίες από κατευθυνόμενες μάζες, οι οποίες δεν γνωρίζουν κάτι σχετικό γύρω από την Παιδεία, την εκπαίδευση και ανθρώπινη συμπεριφορά, στο όνομα ενός ψευδεπίγραφου και συχνά αόριστου πάθους και μέριμνας για την ζωή του διπλανού, ένα απέραντο κουτσομπολιό για πολίτες που δεν λογοδοτούν ποτέ για την ανημπόρια και τον ωχμωραδερφισμό τους.   

Δυστυχώς, διανύουμε ακόμη μια αρρωστημένη στην κυριολεξία και μη εποχή, με ένα κράτος παραλυμένο, αλλά και πολίτες που δεν έχουν τίποτε να επιδείξουν αναφορικά με τον πολιτισμό στην συμπεριφορά.

Ένα καλοκαίρι εκτόνωσης και παραληρηματικού επιδειξιακού προτσές, με χιλιάδες τουρίστες να καταφθάνουν με πάμφθηνες για αυτούς τιμές σε ξενοδοχεία και πανδοχεία, τιμές, όμως, απαγορευτικές για τον μέσο Έλληνα, που παλεύει να επιβιώσει εν μέσω φοβερών αυξήσεων στο ρεύμα, τα καύσιμα και τα τρόφιμα. Ένα καλοκαίρι όπου ο καθένας και η καθεμιά σπεύδουν να εκτονωθούν γιατί τους περιμένει ένας πολύ δύσκολος χειμώνας.

Δυστυχώς, η Ελλάδα της μιζέριας και των κάθε λογής ελλείψεων δεν προσφέρεται για εκπλήξεις. Αποτελεί μόνο έναν σχετικά καλό τουριστικό προορισμό, όσο ακόμη το κράτος επιτρέπει στον καθένα να διασκεδάσει και να ψυχαγωγηθεί στις παραλίες και τα νυχτερινά κέντρα. Γιατί αν μιλήσει κανείς για το φυσικό περιβάλλον, δεν θα έχει να πει και πολλά.