Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Οι γενιές που βίωσαν το θάνατο και τα εγκλήματα των δύο παγκοσμίων πολέμων έρχονται τώρα να συναντηθούν με τις τωρινές γενιές που ανταμώνουν στο διάβα τους με μια απέραντη αποξένωση και αλλοτρίωση, αλλά που πάραυτα οσμίζονται και αυτές την μυρωδιά του θανάτου.

Παιδιά και νέοι που έχουν την τύχη να κατοικούν σε μία χώρα που λέγεται Ουκρανία, νέοι και νέες που σπεύδουν ανυποψίαστοι σε Rave party για την ειρήνη και αφήνουν εκεί την τελευταία τους πνοή, μητέρες που κάνουν ασπίδα τα σώματά τους για να σώσουν τα παιδιά τους στο Ισραήλ, αλλά και γυναικόπαιδα ενός κατώτερου Θεού που έλαχε να ζουν στην Παλαιστίνη, γεύονται την ασύλληπτη βία για χάρη όλων όσων αποφασίζουν για το αύριο.

Οι γενιές που έζησαν την ερήμωση και τα Ολοκαυτώματα του Χίτλερ και του Στάλιν, όλοι εκείνοι που έσβησαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης αλλά και από την πείνα στα πεζοδρόμια και τα σοκάκια των ρημαγμένων πόλεων, οι γενιές που δεν τους έτυχε να συνεχίσουν την φιλοσοφική και λογοτεχνική παράδοση του 17ου και 18ου αιώνα συναντώνται με τον πλέον φρικτό τρόπο με τις σημερινές, με τα σημερινά παιδιά, που αν μη τι άλλο μένουν εμβρόντητα από την βαναυσότητα και μίσος σε βάρος της ανθρώπινης ζωής, που όλως τυχαίως υποδαυλίζονται και πάλι από τις θρησκείες.

Δεν γενικεύεται με το λεχθέν κάτι, ούτε υπάρχει πρόθεση για την φωτογράφηση κάποιου ..ισμού που είναι υπεύθυνος για τις σημερινές ανθρώπινες τραγωδίες και δράματα. Στόχος δεν είναι να διασπαρεί διχόνοια και μίσος ανάμεσα σε λαούς που σε τελική ανάλυση έχουν πολλά που τους ενώνουν και πάνω απ' όλα την θέληση για ζωή.

Κανείς, όμως, καθώς φαίνεται δεν ρωτά τους παλαιότερους για το τι υπέστησαν από τους δύο Παγκοσμίους πολέμους και τα εκατομμύρια των θυμάτων. Κανείς δεν πλησίασε πραγματικά τους επιζήσαντες των Ολοκαυτωμάτων και των εξοριών, τα εκατομμύρια των αναπήρων και εναπομεινάντων από τους αμέτρητους βομβαρδισμούς των πόλεων, αυτές οι εικόνες μάλιστα ανανεώνονται από σύγχρονες προερχόμενες από τις καμένες πολυκατοικίες της Μαριούπολης, τις χιλιάδες τυφλές ρουκέτες της Χαμάς αλλά και τους τραγικούς αποκλεισμούς της Λωρίδας της Γάζας, όλα εγκλήματα πολέμου για τα οποία κανείς από τους εμπνευστές και σύγχρονους Νέρωνες δεν θα δικαστεί.

Οι σύγχρονες γενιές συνεχίζουν να βιώνουν μια ακόμη τραγωδία και μικρά παιδιά αφήνουν την τελευταία τους πνοή πριν μεγαλώσουν. Δεν φιλοδοξώ να δηλώσω ειρηνιστής, εξάλλου αυτός ο όρος πάντα με έκανε καχύποπτο και απορητικό για τους πρεσβευτές του, που πάντα είναι επιλεκτικοί. Δεν φιλοδοξώ επίσης, να βρω την «ρίζα του κακού» γιατί όπως έλεγαν κάποιοι μεγάλοι στοχαστές και φιλόσοφοι, η κακία, ο φθόνος και η μετριότητα χαρακτηρίζουν τον μικρόκοσμο. Δεν υπάρχει καν διάθεση να εξαιρεθεί κάποιο κίνημα που δήθεν καταπολεμά την σήψη και την παρακμή. Αυτό που με απασχολεί είναι η πρώτη σκέψη που κατέθεσα στο χαρτί, η τραγική συνάντηση μεταπολεμικών και τωρινών γενεών, το πού δηλαδή και πάνω από ποια έρημα πεδία συναντώνται, ποια ερείπια και πού κανονίζουν την τραγική αυτή συνάντηση.

Δεν είναι πόλεμος, δεν είναι καταστροφή που κάποιος μπορεί να κάνει κάποιον ασφαλή αριθμητικό απολογισμό, είναι έξαρση του μίσους για τον άλλο, φούντωμα της απολίτιστης πλευράς του ανθρώπινου χαρακτήρα, εκδικητικότητα, ψυχασθένεια και κάθε άλλη συναφής ψυχική νόσος. Ο κόσμος έχει αλλάξει δραματικά και έχει χωριστεί στα δύο: η μια πλευρά αφορά την εναπομείνασα αστική δημοκρατία, η άλλη την αυταρχικού και πολεμοχαρούς αλλά πάνω απ΄όλα απολίτιστου και βάρβαρου χαρακτήρα πλευρά. Δεν μπαίνω καν στην διαδικασία να ψάξω ποιος έφτιαξε αυτούς τους δύο κόσμους, ποια σχέδια υπάρχουν, αν γίνει πυρηνικός πόλεμος και ολοκληρωτική καταστροφή.

Μένω απλά στην συνάντηση αυτών των γενεών που βίωσαν και βιώνουν το μίσος και το απάνθρωπο. Μένω στην εφαπτόμενη σύγκλιση ανθρώπων που μεγάλωσαν διαφορετικά, αλλά που βομβαρδίστηκαν και βομβαρδίζονται από μαζική ψευδολογία, αλλά πάνω απ' όλα φόβο και τρόμο. Μένω στις εικόνες των παιδιών που εκτελούνται με συνοπτικές διαδικασίες, στο μίσος για τον διπλανό, για μια άγνωστη κατάληξη του επιτιθέμενου που η θρησκεία του τον δίδαξε πως είναι μάρτυρας και όχι δολοφόνος.

Μένω σε όλες τις θρησκείες που ευλογούσαν ανέκαθεν τα όπλα και τον θάνατο του κακού εχθρού και εξυμνούσαν τον δικό τους ήρωα. Εκεί παραμένω απορημένος αλλά και πεπεισμένος ότι οι γενιές των πολέμων και οι σημερινές το ίδιο πράγμα διδάσκονται, να μισούν τον άλλο. Τον κάθε άλλο.