Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Οι άνθρωποι όταν θελήσουν να είναι κοντά δεν τους εμποδίζει καμία διαφορά που έχει προκληθεί από εξωγενείς παράγοντες. Όταν οι λαοί νοιώθουν πως δεν τους χωρίζει τίποτε μεταξύ τους, πως τα σύνορα είναι ένα τεχνητό εμπόδιο για την μη αλληλέγγυα συνύπαρξη, πως οι εθνοτικές διαφορές προέρχονται από αλλού και πως όλα εξαρτώνται από την θέληση για αμοιβαιότητα και συνεργασία, τα τεχνητά εμπόδια παραμερίζονται και οι όψεις των πολιτών παίρνουν αυτή την γεμάτη ευγνωμοσύνη έκφραση ο ένας απέναντι στον άλλο.

Οι επιθέσεις φιλίας μεταξύ του ελληνικού και τούρκικου λαού παρακάμπτουν την περίοπτη όσο και εγωπαθή υπεροπτική στάση των κάθε λογής εκατέρωθεν golden boys, που θεωρούν πως η ζωή είναι η διαχείριση του χρήματος και τίποτε περισσότερο και πως όλα είναι μπίζνες και σχέδια επί χάρτου των κάθε λογής «μυστικών κέντρων αποφάσεων» που δήθεν έχουν την απόλυτη δύναμη να ορίζουν πολέμους και γενοκτονίες.

Οι θεωρίες πως όλα είναι προαποφασισμένα και στημένα, πως την δύναμη την έχουν άλλοι και όχι οι πολίτες, είναι αυτή ακριβώς η προσκυνημένη στάση που προέρχεται από συμβιβασμένους με την παρακμή πολίτες, από ανθρώπους που ξεπουλήθηκαν στη λογική του μεγάλου ψαριού που καταβροχθίζει το μικρό σε πολύ σύντομο χρόνο, λες και η ζωή ρυθμίζεται αποκλειστικά και μόνο από την δύναμη των λίγων, λες και η ηττοπαθής στάση απέναντί τους λειτουργεί λυτρωτικά για το κονάκι του καθενός, τον περιορισμένο τόπο και ορίζοντά του.

Τούρκοι και Έλληνες πολίτες υποφέρουν από τις αλλεπάλληλες κυβερνήσεις της διαφθοράς που επί πολλές δεκαετίες ταλανίζουν την ζωή τους, από μεγαλοσχήμονες ηγέτες που με τους λεονταρισμούς και παλικαρισμούς τους θεωρούν πως έχουν πάντα το πάνω χέρι, πως η παντοδυναμία τους ανήκει, σε αυτούς και τους υπηκόους τους.

Σ' αυτό τον διαχρονικό αγώνα κατά της παραγωγής εχθρότητας και μίσους συμμετέχουν πολλοί πολίτες και από τις δύο πλευρές, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, επιστήμονες και στοχαστές, ποιητές και μουσικοί, άνθρωποι που ποτέ δεν το έβαλαν κάτω και όχι τόσο λόγω της πολυδιαφημιζόμενης «φιλίας» μεταξύ των δύο χωρών μετά από θλιβερά συμβάντα όπως σεισμοί, πλημμύρες και άλλα ανεξέλεγκτα φυσικά φαινόμενα και καταστροφές, αλλά από πίστη και μια σαφή διεθνιστική στάση.

Τα άκρα της κατευθυνόμενης εχθρότητας και ξαφνικής φιλίας παρακάμπτονται διότι πολύ απλά τολμηρά μυαλά που σκέφτονται πέρα από πατρίδες, θρησκείες και εθνοτικούς προσδιορισμούς υπάρχουν σε αφθονία και από τις δύο πλευρές.

Ας πάψουν λοιπόν, κάποιοι να σκορπούν εδώ και εκεί την ελληνοτουρκική εχθρότητα ή φιλία, για τον απλούστατο λόγο ότι το χέρι που βοηθά στα ερείπια δεν ενδιαφέρει από ποια χώρα προέρχεται, ώστε να γίνεται και η ανάλογη τηλεοπτική προβολή, αλλά το γεγονός ότι υπάρχουν πολλά χέρια βοηθείας στην έσχατη ανάγκη. Το γιατί αυτά τα χέρια δεν προσφέρθηκαν σε άλλες στιγμές, αυτό το ερώτημα ας το απευθύνει κανείς σε αυτούς που κυβερνούν και που σαφώς κινούνται με βάση τα εθνικά συμφέροντα.

Όταν θελήσουν οι λαοί να δείξουν αλληλεγγύη δεν θα το κάνουν για να ανοίξει ένα «καινούργιο κεφάλαιο» στις όποιες τεταμένες σχέσεις των δύο χωρών. Θα το πράξουν από καθαρά ιδεολογικούς και όχι ανθρωπιστικούς λόγους. Με λίγα λόγια, και για να επανέλθω στην νηπιακή αντίληψη των εκατέρωθεν golden boys, της κατευθυντήριας γραμμής ότι το κάθε τι κινείται από καθαρά οικονομικούς λόγους και σκοπούς, αυτό που μπορεί να καταλάβει ο καθένας είναι πως οι άνθρωποι έρχονται πάντα κοντά, απομακρυνόμενοι από πολιτικάντικες κουστωδίες.

Όταν πάψουν με την μια να δοξάζουν και να αποθεώνουν την συνωμοσιολογία, όπως για τα αίτια του πολέμου στην Ουκρανία που δεν οφείλονται, λέει, στην εγκληματική δράση των Ρώσων, αλλά δήθεν σε «δάκτυλο άλλων». Αλήθεια, η αλληλεγγύη στον Ουκρανικό λαό είναι και αυτή κάποιος «δάκτυλος»; Το ίδιο ισχύει και για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και την άπλετη συνωμοσιολογία; Μήπως οι κινήσεις αλληλεγγύης είναι και αυτές κατευθυνόμενες; Αστεία πράγματα για μικρά παιδιά.

Οι λαοί είναι και παραμένουν οι κυρίαρχοι των καταστάσεων. Όταν θελήσουν να πράξουν, πράττουν χωρίς ενδοιασμούς. Ίσως γιατί ο άνθρωπος έχει απεριόριστες δυνάμεις. Και οι δυνάμεις αυτές είναι ανεξάντλητες και παρά τις αντιλήψεις κάποιων που σαν μικρά παιδιά ανοίγουν το στόμα και χάσκουν τα υλικά αγαθά και τους πρεσβευτές μιας ζωής εστιασμένης στον αποθεωτικό πλούτο. Την ψευδαίσθηση της βολικής άνεσης του λεκτικού σχολιασμού, όταν κάποιοι άγνωστοι μεταξύ τους σκάβουν με τα χέρια τους στα συντρίμμια και σώζουν ανθρώπινες ζωές.