Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Ούτε τον απαιτούμενο χρόνο τους παίρνουν οι πολίτες ούτε τα κόμματα τους προσφέρουν λύσεις, για να βγουν από το αδιέξοδο. Είναι δε τα κόμματα αυτά που έχουν δημιουργήσει τις συνθήκες αυτές, ώστε κανείς να μην μπορεί να κάνει το παραμικρό μακριά από τις ευλογίες τους. Θέλω να πω ότι καμία δουλειά δεν προχωρά αν δεν υπάρχουν οι κατάλληλες διασυνδέσεις στα κόμματα, που με έναν περίεργο τρόπο -εν είδει μυστικού κώδικα- επικοινωνούν και επιλύουν τις υποθέσεις, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά πως τα κόμματα είναι αυτά που στήνουν τα εμπόδια, αλλά και αυτά που αίρουν παράλληλα ως δια μαγείας τις όποιες δυσκολίες. Ο πολίτης απλά είναι το πιόνι που κουνούν και μετακινούν, αναλόγως των συμφερόντων και των ωφελειών.

Όλες αυτές τις δεκαετίες που ακολούθησαν μεταπολεμικά, όλα αυτά τα χρόνια που παραδοξάστηκαν οι κυβερνήσεις, που και τι δεν έκαναν για να καταστρέψουν την χώρα, όλο αυτό το διάστημα που εκτυλίσσεται αυτό το ανούσιο και επικίνδυνο παιχνίδι, οι πολίτες είναι αυτοί που επωμίζονται τις επιπτώσεις από τις ασκούμενες πολιτικές λιτότητας ή υποτιθέμενης ανάπτυξης.

Χθες ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ αντάμα με την εθνικιστική δεξιά στο τιμόνι της εξουσίας, πιο παλιά και πάλι η δεξιά και ακόμη πιο παλιά το γνωστό ΠΑΣΟΚ, με τις αλχημείες και τα τερτίπια άσκησης εξουσίας που μόνο αυτό γνωρίζει. Αν μάλιστα ανατρέξουμε στο μακρινό παρελθόν, θα βρούμε και χούντες και δήθεν μεταπολιτευτικές δημοκρατικές κυβερνήσεις. Σε κάθε περίπτωση, κυβερνήσεις που αγνοούσαν συστηματικά τις επιθυμίες και τις ανάγκες των πολιτών.

Σήμερα, με δεξιά κυβέρνηση στην εξουσία και λίγο πριν τις εκλογές, το τοπίο φαντάζει ανάλογο με αυτό του κοντινού παρελθόντος, με κόμματα που επιθυμούν να πάρουν και πάλι την εξουσία χωρίς κανένα πρόγραμμα και προοπτική, εν μέσω μίας θλιβερής οικονομικής κατάστασης και ενός πενιχρού ιδεολογικού προτσές, λες και η ελληνική κοινωνία υπέστη ένα διαχρονικό σοκ από πλευράς Παιδείας, γραμμάτων και τεχνών, λες και το μόνο ενδιαφέρον που υπάρχει είναι τι θα γίνει με τον κορωνοϊό και ποιες είναι οι νέες υπο-παραλλαγές του. 

Τι έχουν άραγε, να προσφέρουν τα κόμματα; Ποια νέα σκέψη κομίζουν και ποιες δυνατότητες έχουν, ώστε να μπορούν να πείσουν τους πολίτες να τα ξαναψηφίσουν;  

Ο μυστικός κώδικας επικοινωνίας πάντως, μεταξύ των κομμάτων λειτουργεί άπταιστα και αυτό μπορεί να το δει κανείς σε αποφάσεις που αφορούν την χρηματοδότησή τους. Είδατε ποτέ κάποιο κόμμα να υποφέρει από μη εξυπηρέτηση των εσωτερικών του αναγκών; Μάθατε ποτέ πως κάποιος κομματικός μηχανισμός κινδυνεύει από χρεωκοπία; Ακούσατε ποτέ για φαλιρισμένους βουλευτές και κομματικά στελέχη, που από την μια στιγμή στην άλλη έμειναν στο δρόμο επί ξύλου κρεμάμενοι; Ποτέ. Αν κάτι ακούγεται που και που είναι η πορεία του χρήματος, παράνομου και νόμιμου, οι επενδύσεις σε ακίνητα, οι επιχειρήσεις και οι μπίζνες τους.

Ας μην κομπάζουν λοιπόν, τα κομματικά στελέχη που δεν υπάρχει ενδιαφέρον από πολύ κόσμο για τις επερχόμενες εκλογές, για τον απλούστατο λόγο ότι μεγάλο μέρος των πολιτών έχει καταλάβει το παιχνίδι που παίζεται και δεν εμπιστεύεται πλέον ούτε τους σωτήρες εξ αριστερών και δεξιών, μηδέ των ακροδεξιών φαντασμάτων εξαιρουμένων, που με την σειρά τους προσπαθούν με νύχια και με δόντια να εισχωρήσουν στο κοινοβούλιο ποικιλοτρόπως και ανεξάρτητα από τις ποινικές τους ευθύνες, που δεν αφορούν μόνο την ρατσιστική συμπεριφορά αλλά και την υποδαύλιση του εθνικιστικού μίσους.

Ίδια γεύση και από τα κόμματα, συστημικά και αντισυστημικά. Να υπάρχει και να πρυτανεύει μόνο ο μυστικός κώδικας των κομμάτων που αλληλοεξυπηρετούνται σε ότι αφορά τα κομματικά στελέχη και τους οπαδούς. Ο κώδικας που συνεχίζει να υφίσταται κάτω ακριβώς από τα βουλευτικά έδρανα και πέρα από τις προσχηματικές φωνασκίες και διαπληκτισμούς από το βήμα της Βουλής. Γιατί όταν μιλάμε για κόμματα, εννοούμε ισχυρούς μηχανισμούς προπαγάνδας και συναλλαγών. Μια προπαγάνδα πασπαλισμένη ενίοτε από μία υποτιθέμενη εναντίωση στο ιδεολογικό θεωρητικό πεδίο. Το θέμα δεν είναι αν το έχει καταλάβει αυτό ο λαός. Το θέμα είναι περισσότερο αν γνωρίζει τι ακολουθεί την στείρα απομυθοποίηση των κομμάτων και των μηχανισμών τους. Αν δηλαδή ξέρουν πραγματικά οι πολίτες ποια κοινωνία επιθυμούν.