Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Μπορούμε να σκεφθούμε και να εκφράσουμε τις ιδέες μας. Μπορούμε να απαλλαγούμε από στερεότυπα και αγκυλώσεις αν επιλέξουμε να διατρέξουμε τον κόσμο, όχι όπως είναι, ούτε απαραίτητα όπως θα θέλαμε να είναι, αλλά ως γεγονός και εξέλιξη με το πέρασμα των χρόνων.

Στην πορεία μας αυτή θα συναντήσουμε πολλά εμπόδια, καθώς η παρατηρησιακή σκέψη δεν είναι κάτι εύκολα προσεγγίσιμο, ούτε προσφέρεται απλά λόγω της ικανότητας παρατήρησης και μόνο. Κάτι άλλο εισάγεται ως συνοδευτικό σε αυτή την δυνατότητα ερμηνείας των πραγμάτων, κάτι που οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν ψυχή.

Με αυτήν μπορούμε να δώσουμε την τελική ώθηση της έκφρασης ακόμη και για τα πιο συγκλονιστικά ή αποτρόπαια πράγματα που συμβαίνουν στον κόσμο. Η ψυχή είναι αυτή που ανασύρει την εσώτερη ανάγκη για έκφραση ποικίλων συναισθημάτων, για την αποκάλυψη των πιο απόκρυφων ιδεών του νου, που παραμένουν εν υπνώσει όσο και να θέλει ο καθένας να τις ενεργοποιήσει.

Την αφύπνιση των ιδεών την προσφέρει η ψυχή που δίνεται στα πράγματα, αναδύοντας και αναβλύζοντας πάθος και έκσταση που επιτελούν σημαντικό έργο στο στοχαστικό πεδίο. Χωρίς πάθος δηλαδή και χωρίς ψυχική ένταση δεν μπορεί να εκφραστεί τίποτε.

Το αυτό συμβαίνει και όταν η αποδοχή της ασημαντότητας έχει περισφίξει την ανθρώπινη σκέψη, μη αφήνοντάς την να απαλλαγεί από τα δεσμά του ίδιου και απαράλλακτου.

Ο φιλόσοφος Κώστας Αξελός είχε πει κάποτε πως είναι υπόθεση του κάθε ανθρώπου να απαγκιστρωθεί απ' ό,τι έχει γίνει ασφυκτικό και να ανοιχθεί στο Άνοιγμα. Ο λεγόμενος στοχαστής δεν μπορεί να χαράξει τους δρόμους και πως ανήκει στα 6 δις ανθρώπων να δουν οι ίδιοι αν θα ζήσουν χιλιάδες χρόνια σε μια βασική αποβλάκωση ή αν θα αφήσουν ανοιχτό έναν χωροχρόνο, ώστε πού και πού να εμφανίζονται ποιητικά και στοχαστικά Μετέωρα ή να λαμβάνουν χώρο ποιητικές πράξεις.

Κατά της εν λόγω ασφυξίας και με γνώμονα την απαλλαγή από κατεστημένες αγκυλώσεις που υπηρετούν στο έπακρο την απαράλλακτη καθημερινότητα, που ούτε από ποιητικότητα χαρακτηρίζεται ούτε από ευγενή οραματισμό, ο άνθρωπος μπορεί να αντιτάξει το ψυχικό μεγαλείο σκάβοντας βαθιά μέσα στην συνθετότητά του και στοχεύοντας την αέναη δημιουργική κίνηση προς το μέλλον.

Χωρίς αυτή την διάρρηξη του σκεπτικού και ψυχικού λαβυρίνθου, χωρίς την συναισθηματική, αλλά πάνω απ' όλα θεληματική νοητική επαγρύπνηση που συνοδεύεται από την ψυχική ευσυγκινησία, δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή η δύναμη της εκφραστικότητας που αναλάμπει μέσα από την παρατηρησιακή σκέψη.

Η όλη διαδικασία όσο σύνθετη και αν φαίνεται, δεν θα πρέπει να φαντάζει δυσεπίλυτη και περίπλοκη, για τον απλό λόγο ότι όσο περισσότερο ενδυναμώνει κανείς τον ψυχικό του κόσμο, τόσο ξέρει καλύτερα να χρησιμοποιεί τις λέξεις στην κατάλληλη εννοιολογική θέση.

Οι απειροστικές ιδέες λοιπόν, μπορεί να εκφραστούν μέσα από την ψυχική ρωμαλεότητα. Κρίνει βέβαια ο καθένας το πότε και το πώς θα μεταβεί σε αυτή την εκφραστική διαδικασία. Πρέπει, όμως, να γνωρίζει ότι τα χρονικά περιθώρια για αυτήν την συνδεσιμότητα στενεύουν όσο περνούν τα χρόνια και ο άνθρωπος δεν μπαίνει καν στην διαδικασία να σκεφθεί.

Αφουγκραζόμενος κανείς κατά το δυνατόν την ύπαρξη του Είναι, που δεν μιλά αλλά που μέσα από την σιωπή διακινεί πλείστα σκεπτικά σχήματα με την μορφή κυμάτων και δονήσεων, μπορεί να φτάσει στο δικό του διανοητικό πεδίο που στην ουσία δεν είναι δικό του από την πιο περίπλοκη ως την πιο απλουστευμένη σκέψη.

Αν αυτό γίνει κατορθωτό, το Άνοιγμα που προαναφέρθηκε, δείχνει την οδό της συνεχούς και ατελούς παρατήρησης μέσα από τις ιδέες που εμπλουτίζονται συνεχώς από την ψυχική συναισθηματική υπόκρουση.

Με τον τρόπο αυτό, ο γερμανικός και γαλλικός ρομαντισμός έφτασαν εκεί που έφτασαν και μπορέσαμε να θαυμάσουμε τα επιτεύγματά τους. Με τον τρόπο αυτό επίσης, μπόρεσε να δημιουργηθεί το θαύμα της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού, τα εξαιρετικά έργα τέχνης και οι επαναστάσεις των προηγούμενων αιώνων.

Χωρίς ενδελεχές σκάψιμο του νου, ανάδυσης και σύνδεσης των ψυχικών συναισθημάτων με αυτόν, χωρίς πάθος και θέληση για έναν συνεχή παρατηρησιακό στοχασμό, η ασημαντότητα θα παραμείνει με συνεχείς αυξητικές τάσεις να κυριαρχεί στην αντιληπτική καθημερινότητα.

Πάνω απ' όλα, όμως, με την λήθη των εννοιών θα αποδυναμώνεται η εκφραστική δύναμη. Για να φτάσουμε στο σημείο κάποτε να ξεχωρίζει αισθητά εκείνος που απλά μια μέρα δεν θα καταναλώνει και δεν θα συγχρονίζεται αφειδώς με τον τηλεοπτικό οργασμό.

Στο σημείο δηλαδή όπου αφού θα έχει προηγηθεί πρώτα η εξάλειψη της δημιουργικής σκέψης, το πεδίο για την παράταση της γενικής αποβλάκωσης θα παραμένει ανοικτό.