Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Αποκτά κανείς με τον καιρό την ευελιξία που χρειάζεται για να αποφύγει τα πονηρά κατατόπια και τις παγίδες που του στήνει ο κατεστημένος πολιτικός κόσμος. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως στερείται πολιτικής σκέψης και μη θεωρώντας ως λογικό να μην συμμετέχει στα κοινά, παρά το γεγονός ότι στερείται στοιχειωδών ευκαιριών παρέμβασης και έκφρασης γνώμης, ο καθημερινός πολίτης που έχει διδαχθεί από το παρελθόν προσποιείται πως δεν καταλαβαίνει αλλά κατά βάθος αντιλαμβάνεται τα πάντα. Πόσους πολίτες, όμως, αφορά αυτό; Συμπεριφέρεται έτσι η μάζα ή μεμονωμένα κάποιοι;

Δεν περιμένει ο πολίτης αυτός για τον οποίο μιλώ από τις εκλογές να αλλάξει κάτι, καθώς έχει μάθει ότι το όλο σκηνικό όχι μόνο είναι επαναλαμβανόμενο σε όλες του τις διαστάσεις, αλλά δεν ξεφεύγει καν από την κατευθυνόμενη ρότα. Το μόνο που αλλάζει είναι τα χρόνια που περνούν και που παίρνουν μαζί τους την όποια έστω και υποτιθέμενη και καταστρατηγημένη αγωνιστικότητα και αυτό προκαλεί κάποιου είδους στενοχώρια γιατί δεν ξεμαθαίνει κανείς εύκολα να ζει μακριά από φαντασιώσεις και παραμύθια.

Οι εκλογές που επαναλαμβάνονται σχεδόν κάθε τέσσερα χρόνια μπορεί να μην είναι πλέον η ρητή γιορτή του ρουσφετιού και των υποσχέσεων, εντούτοις η Πολιτεία έχει εμπνευστεί άλλα κόλπα για να καθηλώσει και πάλι το ενδιαφέρον των πολιτών στις τηλεοπτικές οθόνες και τα smartphones. Δημοσκοπήσεις, γκάλοπ και πολιτικοί διαξιφισμοί προετοιμάζουν την κοινή γνώμη για το ποια είναι η πολιτική δύναμη που θα πρέπει να επιλέξει ως την πλέον κατάλληλη.

Επί του προκειμένου, το Predator, η συνολική διαχείριση της πανδημίας, η κομβική αντιπαράθεση Τσίπρα - Πολάκη, τα ελληνοτουρκικά, αλλά και η θέση της Ελλάδας στο ευρωπαϊκό στερέωμα μετά την ρωσική επιδρομή στην Ουκρανία και τους ενεργειακούς εκβιασμούς, μπαίνουν σε πρώτο πλάνο και θέτουν τα κόμματα σε κατάσταση συναγερμού.

Αφορμές υπάρχουν και πάλι για το ξετύλιγμα του πολιτικού παιχνιδιού. Το θέμα είναι αν οι πολίτες θα χωνέψουν και πάλι την γνωστή αμάσητη τροφή, ψηφίζοντας τα πατροπαράδοτα κόμματα εξουσίας ή αν θα πέσουν στις αγκάλες των κάθε είδους ακροδεξιών κομματιδίων που φιγουράρουν  εδώ και καιρό ως υπέρμαχα της κάθαρσης. 

Γιατί έχουμε και αυτό το φαινόμενο τελευταία, ο καθένας και η καθεμιά να σχηματίζει με μια δύο κινήσεις κόμμα με αόρατους χρηματοδότες κατά κύριο λόγο, για να εισέλθει στη Βουλή λόγω των πολλών αργυρίων, αλλά και για να πείσει τους πολίτες πως είναι το πιο πατριωτικό και χριστιανικό.

Τα τελευταία χρόνια με αφορμή αρχικά το Μακεδονικό, την προφανή συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, με την ενίσχυση των θεσμών της οικογένειας με δήθεν ποικιλότροπες ελευθεριότητες από αποχαυνωμένους με τα social media γονείς, αλλά και την υποβολιμαία υποβόσκουσα αλλά πάνω απ' όλα καλλιεργούμενη ρατσιστική νοοτροπία λόγω της πολυπληθούς παρουσίας των ξένων και του προσφυγικού, έχουν προκύψει πολλοί ακροδεξιοί σχηματισμοί, προκαλώντας τους ανάλογους κινδύνους στην κοινωνία.

Κατά τα άλλα, όλα βαίνουν σύμφωνα με το σχέδιο της απο-ιδεολογικοποίησης των πάντων και κυρίως βάσει της μη διάθεσης των ίδιων των πολιτών για πολιτικές παρεμβάσεις.

Αυτοί ενώ γνωρίζουν μεν, όπως προανέφερα, τα πονηρά κατατόπια και τις στημένες παγίδες, εντούτοις δίνουν την αίσθηση πως θέλουν και πάλι να αυτοπαγιδευτούν. 

Κανείς, όμως, δεν μπορεί να αποτρέψει την απόφαση ενός πολίτη να πέσει και πάλι στο αδιόρατο κενό της υφιστάμενης πολιτικής σκέψης. Γιατί μάλλον δεν πρόκειται για κάποια δημιουργική σκέψη, παρά για ανεμοσκορπίσματα και αλχημείες των κομμάτων. Η ευελιξία, στην οποία προαναφέρθηκα, συνίσταται στο να εμπεδώσει ο πολίτης την εκτυλισσόμενη κωμωδία, αλλά και να στραφεί σε νέες ιδέες, γόνιμες και δημιουργικές. Υπάρχουν οι δυνατότητες και η ευελιξία ανάμεσα στις Συμπληγάδες της κομματικής πειθαρχίας.

Αυτό που λείπει, είναι μόνο η θέληση να δει κανείς τα πράγματα διαφορετικά, σπάζοντας μια και καλή την διαχρονική παράδοση του να ψηφίζει και να απογοητεύεται λίγο μετά τις εκλογές και να δίνει σε βάθος τετραετίας την υποσχετική στον εαυτό του ότι δεν θα επαναλάβει το ίδιο λάθος.

Κι αυτή, όμως, είναι μια αποτυχημένη συνταγή. Γιατί μετά από λίγα χρόνια πάλι σε δίλημμα θα βρεθεί. Εκτός και αν κάνει απότομη στροφή και ψάξει πίσω από τα παραμύθια και τις φαντασιώσεις του πολιτικαντισμού για έναν κόσμο που δήθεν, όπως λένε κάποιοι, δεν μπορεί να υπάρξει. Αν δεν κάνει και πάλι το ίδιο πολιτικό λάθος με την έλευση των νέων εκλογών.