Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Οι άνθρωποι αλλάζουν μαζί με τις ιδέες και τα ενδιαφέροντα και θαρρεί κανείς πως από την μια στιγμή στην άλλη ταξιδεύει σε ένα όνειρο χωρίς τελειωμό. Οι αξίες και τα πιστεύω, η ιδεολογική συγκρότηση αλλά και η ποιητικότητα που παραμένει ξεχασμένη στα ντουλάπια των αναμνήσεων, όλος αυτός ο συγκινησιακός φόρτος που άλλοι θεωρούν υπερβολική ευαισθησία και άλλοι περιττό βάρος που πρέπει να παραμεριστεί, δεν καθοδηγεί τον κόσμο που συνήθως τον αποφεύγει.

Ο ίδιος πολίτης που κάποτε δυσανασχετούσε με αυτά που βίωνε δεν είναι παρά ένας άλλος που απολαμβάνει την λειτουργική ψευδαίσθηση, επειδή κάποτε πρέπει σώνει και καλά να συνεχίσει παραδοσιακά να ανταμείβει όλους εκείνους που σκηνοθέτησαν από παλιά μια συνηθισμένη και πάνω απ' όλα χωρίς εκπλήξεις ζωή.

Μας χωρίζει μεγάλη απόσταση από όσα κομίζαμε τις παλιές εποχές, και αυτό λειτουργεί περισσότερο αποσιωπητικά αναφορικά με την μεγαλοσύνη των σκεπτικών αναζητήσεων σε έναν κόσμο που αρνείται την σκέψη με την δικαιολογία του περιττού βάρους.  

Πιο μεγάλη σημασία σήμερα έχει να παρατηρεί κανείς την ζωή του άλλου, ακόμη δε περισσότερο να βλέπει από την κλειδαρότρυπα αυτά που ο ίδιος βιώνει καθημερινά στην οικογενειακή και επαγγελματική του πραγματικότητα, σχολιάζοντας τα έργα και ημέρες του διπλανού του και όχι την δική του πορεία.

Πιο βολικό να αναφέρεται κανείς σε αποτυχίες και ναυάγια του συναδέλφου γιατί αυτό ακριβώς το ναυάγιο δημιουργεί τις καλύτερες προϋποθέσεις κοινωνικο-οικονομικής ανόδου, αφού ένας ακόμη αντίπαλος στον ιεραρχικό στίβο κατέθεσε τα όπλα. Με λίγα λόγια, η δική μας επικράτηση λειτουργεί υπεροπτικά, καθώς υπερκερνά με σχετική ευκολία τις αντιστάσεις του ανθρώπου της διπλανής πόρτας.

Πόσο μελάνι δεν έχει χυθεί για αυτή την διπλανή πόρτα, για τους πολίτες, που ενώ θα έπρεπε να λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία, προτιμούν να παραμένουν σιωπηλοί και αδιάφοροι, θύματα μιας αποξενωμένης διαβίωσης που τελειώνει όπως ακριβώς άρχισε, στο απόλυτο σκοτάδι. Και δεν βοηθά τους ανθρώπους το φως της ζωής, η αίσθηση ότι τα πάντα μπορεί κανείς να τα βιώσει σε όλες τους τις διαστάσεις και εκφάνσεις. Αρκεί απλά και μόνο μια τυπική συμπεριφορά στην καλύτερη των περιπτώσεων και αυτό είναι όλο.

Η εν λόγω τυπολατρική ζωή, τα ανεμομαζώματα και ανεμοσκορπίσματα αλλοτινών γονίμων ιδεών που απώλεσαν την σημασία τους στο πέρασμα των χρόνων, η κατασταλτική δράση κάθε είδους τεχνολογικών επιτευγμάτων που αναπαριστούν ψευδεπίγραφα την πραγματικότητα με τους αμέτρητους υποβληθέντες σε γνωσιακά τεστ, αλλά συνήθεις υπόπτους πρεσβευτές του ωμού ρεαλισμού, αυτός ο ταραγμένος βίος είναι που ισοπεδώνει κάθε πνευματική αναζήτηση απορρίπτοντάς την χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό για την χρησιμότητά της.

Αλλάζουν οι άνθρωποι και οι ιδέες τους, αλλά αυτό δεν κατηγοριοποιείται σε κανενός είδους παράπτωμα, ούτε λογίζεται ως κακοποίηση σε βάρος του ίδιου του ανθρώπινου πνεύματος. Σε τελική ανάλυση, όλοι θεωρούν πως πρέπει να μάθουν να ζουν το σήμερα με τις λειτουργικές του συνιστώσες, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι μιλάμε για μια πάμφτωχη γνωσιακή πραγματικότητα που καθοδηγείται από έναν ρητό τεχνολογικό αναλφαβητισμό. 

Ποιες είναι οι ιδέες που μπορούν να θωρακίσουν το τωρινό σκέπτεσθαι; Ποια είναι τα μέσα αυτά που θα ήταν δυνατό να παρακάμψουν την μονότονη αναπαραγωγή κατεστημένων αντιλήψεων, που από την μια στιγμή στην άλλη έγιναν σλόγκαν με την βοήθεια της λήθης για την αμφισβήτησή τους; Και τελικά, ποιο απ' όλα είναι το σωστό, να ψάχνεις εναγωνίως τα σκεπτικά μνήματα στα τυφλά μέσα στην ιστορική δίνη ή να προτρέπεις τους νέους ανθρώπους να φτιάξουν δημιουργικά τον μικρόκοσμό τους; 

Οι καταστροφικές αλλαγές δεν θα πάψουν αν οι ίδιοι οι άνθρωποι δεν σταθούν απέναντι στον καθρέφτη του χρόνου μη βλέποντας τα πράγματα παραμορφωτικά. Τρόπον τινά, αν μια και καλή μπουν στην διαδικασία της νέας δημιουργίας, την νέα αναζήτηση γνωσιακών περασμάτων για όλο αυτό το θαύμα που αποκαλείται ζωή.

Όσο ζει κανείς πρέπει να μην πάψει να δημιουργεί, αλλά πάνω απ' όλα να μην πιέζεται να πρωτοτυπήσει στο όνομα των υφιστάμενων αναγκών. Η δημιουργία που εμπεριέχει την αυτονομία και το σκεπτικό δέος δεν σπρώχνει ποτέ τον άνθρωπο να κάνει κάτι καταναγκαστικά.

Εξού και τα μεγάλα πνεύματα των περασμένων εποχών που η ταχύτητα δεν είχε σημασία και που τώρα είναι υπεύθυνη για τα κάθε λογής ανεμομαζώματα και ανεμοσκορπίσματα.