Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Θα μπορούσε να φωνάξει και να κραυγάσει κανείς μετά το παρατεταμένο έγκλημα των Ρώσων κατά των γυναικόπαιδων στην Ουκρανία, για τον τραγικό απολογισμό του τραγικού συμβάντος στα Τέμπη που αφαίρεσε βίαια τη ζωή δεκάδων νέων λόγω των διαχρονικών προβλημάτων στον ελληνικό σιδηρόδρομο και ακόμη περισσότερο να υψώσει την φωνή του για τους χιλιάδες νεκρούς στην Τουρκία από «κακοτεχνίες».

Θα μπορούσε να πει κανείς πολλά και να κάνει τις δέουσες αναφορές για παραλείψεις ή εγκληματικά σχέδια κατά της ανθρωπότητας, να καταλογίσει ευθύνες και να αναζητήσει ενόχους, και όλα αυτά για να εξιλεώσει την οργή του για όλα αυτά που ζει και ακούει καθημερινά.

Η ζωή, όμως, συνεχίζει τον μονότονό της δρόμο και σαφέστατα δεν αλλάζει όσο τα αιτήματα των πολιτών είναι περιορισμένα και αποσπασματικά.

Οι τραγωδίες από μόνες τους δεν αλλάζουν τα δεδομένα όσες πορείες και αν γίνουν και όσα συνθήματα και αν ακουστούν. Πώς και με ποιο τρόπο, για παράδειγμα, θα φρενάρει κανείς την δίψα για θάνατο ενός διαταραγμένου ψυχικά Πούτιν; Ποιος μπορεί να εγγυηθεί πως κάποτε κάποια κυβέρνηση στην Ελλάδα θα βάλει τάξη στο χάος, με την ελπίδα ότι δεν ξανασυμβούν νέα Τέμπη στο εγγύς και απώτερο μέλλον, και κατά πόσο η επιστήμη είναι έτοιμη να προειδοποιεί τους ανυποψίαστους ανθρώπους για φυσικά φαινόμενα, όπως οι σεισμοί που προκαλούν αμέτρητα θύματα;

Και τέλος, ποιος είναι αυτός που θα σβήσει την φλόγα για την αποκλειστική είδηση κάποιων ελεεινών δημοσιογραφικών Ομίλων που καταδικάζουν το επάγγελμα σε κιτρινισμό του χειρίστου είδους, μεταφέροντας το μήνυμα ότι ο επαγγελματικός αυτός χώρος απαρτίζεται από αναίσθητους εργαζόμενους, αλλά πάνω απ' όλα από αρπακτικά;

Και, όμως, δεν είναι έτσι. Γιατί και στην Ουκρανία, δημοσιογράφοι είναι εκείνοι που αποκάλυψαν και αποκαλύπτουν το μέγεθος των ρωσικών εγκλημάτων και ρεπόρτερ ήταν και είναι εκείνοι που έδειχναν τον ουκρανικό λαό πέρυσι να παρασκευάζει αμέτρητες μολότοφ για να αμυνθούν κατά των ρωσικών τανκς.

Υπάρχουν λοιπόν, πολλές όψεις και οπτικές για να αναγνώσει κανείς τα εκτυλισσόμενα γεγονότα. Βέβαια, από την σωστή και διασταυρωμένη είδηση μέχρι τις προπαγανδιστικές αναρτήσεις που στοχεύουν στην καθοδήγηση των πολιτών, υπάρχει απόσταση.

Σε όλα τα εγκλήματα και τις τραγωδίες υπάρχει πάντα εν ενεργεία ο προπαγανδιστικός μηχανισμός που ενεργοποιείται αυτόματα για την παραπληροφόρηση των πολιτών. Υπάρχουν επίσης, δημοσιεύματα που στήνονται με τέτοιο τρόπο, που αν δεν είναι κανείς του επαγγέλματος δεν μπορεί να καταλάβει τον τρόπο και την μέθοδο του στησίματος.

Δυστυχώς, ο πολίτης είναι και παραμένει εκτεθειμένος στην παραπληροφόρηση. Τα γεγονότα βέβαια έχουν την αντίστοιχη δυναμική, το ίδιο όπως και οι προεκτάσεις τους. Για παράδειγμα, σε πολύ λίγους κάνει εντύπωση πλέον το ισοπεδωμένο κατά τα πρότυπα του Α΄ και Β΄ Παγκόσμιου πολέμου ουκρανικό έδαφος, οι ερειπωμένες κατάμαυρες πόλεις και η έρημη ζωή των ανθρώπων στα καταφύγια. Και δεν κάνει εντύπωση γιατί κάποιοι -ειδικά στην Ελλάδα- αποφάσισαν πως προέχει η ενημέρωση για τα gala από τα πρωινάδικα και τις υποτιθέμενες ενημερωτικές εκπομπές.

Την ίδια στιγμή, για την τραγωδία στα Τέμπη, που ο τρόπος της μάλλον δεν μπορούσε να προβλεφθεί, είχαν προειδοποιήσει πολλοί εργαζόμενοι στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Και εκεί, όμως, το θέμα δεν προβλήθηκε μαζικά από τα ΜΜΕ, καθώς τα συμφέροντα των επιχειρηματικών μιντιακών Ομίλων είναι πάντα στην πρώτη γραμμή.

Πώς λοιπόν, θα μπορέσει ο μέσος πολίτης να παρέμβει αποτελεσματικά στα εκτυλισσόμενα γεγονότα, αφού ούτε την απαιτούμενη γνώση έχει και συνήθως πιάνεται πάντα στα δίχτυα του δήθεν επικοινωνιακού facebook και twitter, που κάνουν τον καθένα να θεωρεί ότι μπορεί να γίνει κριτής των καταστάσεων;

Όλοι λοιπόν μπορούν να φωνάξουν και να ενώσουν τις φωνές τους για όλα αυτά τα παράλογα που συμβαίνουν γύρω τους. Αυτό που ενδιαφέρει, όμως, είναι το αποτέλεσμα. Αν μετά το τέλος της γενοκτονίας στην Ουκρανία πρυτανεύσει η δήθεν «λογική» στις διαπραγματεύσεις πάνω στις χιλιάδες σωρούς των γυναικόπαιδων, αν οι όποιες ΕΔΕ και έρευνες στους ελληνικούς σιδηροδρόμους αποδώσουν για μερικά χρόνια και μετά πάλι τα ίδια, αν σε τελική ανάλυση οι Τούρκοι πολίτες επιλέξουν και πάλι να σταματήσουν τις διαμαρτυρίες χάριν της «πατρίδας», οι ευθύνες πρέπει να αποδοθούν και πάλι στην στάση των λαών μετά από τέτοιου είδους θλιβερά γεγονότα.

Αν μη τι άλλο, η σιωπή πρέπει να σπάσει, σε πείσμα της εκάστοτε καθεστωτικής προπαγάνδας για τις περιοχές που αναφέρομαι, η φωνή, όμως, που θα υψωθεί πρέπει να έχει προτάσεις και όχι απλά εκτόνωση. Προτάσεις για την κοινωνία και την συνολική αμφισβήτηση.

Διαφορετικά, η ζωή θα παραμένει ίδια, χιλιάδες άνθρωποι θα χάνουν την ζωή τους, και οι εγκληματικές φιγούρες δεν θα πάψουν να κάνουν την εμφάνισή τους ειδικά στους πολέμους και τις γενοκτονίες. Για δε τα τραγικά συμβάντα, όπως αυτό των Τεμπών, θα έρθει ο καιρός όπου οι επαΐοντες θα κορδώνονται και πάλι για τον εκσυγχρονισμό της χώρας και χιλιάδες πάλι πολίτες θα χειροκροτούν. Γιατί τα θλιβερά γεγονότα ξεχνιούνται εύκολα, όπως και οι γενοκτονίες και ας υπάρχουν τόσα πολλά αθώα θύματα.

Και να μην περιμένει κανείς την σωτηρία από τα ΜΜΕ, που οι εργαζόμενοι σε αυτά είναι αναγκασμένοι να σιωπούν, όταν παίρνουν γραμμή για προπαγάνδα. Ας αναλογιστεί ο καθένας και η καθεμία για τις ευθύνες που τους αναλογούν και ας μην ψάχνουν για γενικεύσεις και μεμονωμένη απόδοση ευθυνών. Γιατί το πρόβλημα είναι συνολικό και σχετίζεται με την οργάνωση των κοινωνιών, από τις οποίες προκύπτουν τερατουργήματα.  Αν ξεχαστούν, η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη.