Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Αναρωτιέται κανείς πώς φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση εν είδει καταντήματος και παρατεταμένης παρακμής, όπου ο γενικευμένος αυταρχισμός και η συντηρητικοποίηση ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας συνάδει με την υποχώρηση των λαϊκών απαιτήσεων και αξιώσεων, σε μια κατάσταση εν ολίγοις, όπου το να σκέφτεται κανείς αριστερά φαντάζει ανέκδοτο μετά τα πολιτικά σκαριφήματα των υποτιθέμενων αριστερών κομμάτων, που συνεπή προς την ευθεία καταπάτηση και των τελευταίων μαρξιστικών ιδεών -αν δεν υποτεθεί ότι ο μαρξισμός οδήγησε στην σταλινική του απεικόνιση και πως η θεωρία με την πράξη απέχουν όντως παρασάγγας οδηγούν το καράβι προς οριστικό ναυάγιο.  

Η αριστερά άνοιξε και ανοίγει τον δρόμο στην δεξιά και την ακροδεξιά, αφού πρώτα δανείστηκε επιμελώς συνθήματα και ιδεολογικές πρακτικές του χώρου της αυτονομίας και του αμεσοδημοκρατικού κοινωνικού μετασχηματισμού.

Η συστημική αριστερά φαντάζει σήμερα ως το δεκανίκι του συστήματος και σε αυτό δεν πρέπει κανείς να ξεχνά ότι το ΠΑΜΕ ήταν αυτό που περιφρούρησε τη Βουλή σε χαλεπούς μνημονιακούς καιρούς, παριστάνοντας τον αστυνόμο και τον νεκροθάφτη των εξεγέρσεων, όπως πάντα. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ με τις προκαλούσες τον γέλωτα προεκλογικές μεταγραφές του, δείχνει ακόμη μια φορά την ερωτοτροπία του με την εθνικιστική και όχι μόνο δεξιά.

Αναρωτιέται ο μέσος πολίτης, τι θα μπορούσε να επιλέξει μέσα από όλη αυτή την πολιτική δεξαμενή που περιέχει εντός της την δεξιόστροφη πορεία της κοινωνίας που υποβασταζόμενη από κάθε είδους λαοπλάνους και κήρυκες του νεοσυντηρητισμού, δεν αφήνει καν χώρο ανάπτυξης μιας πραγματικά αυτόνομης δράσης, αφού ο κόσμος πια έχει χάσει τον προσανατολισμό του και δεν μπορεί να σκεφθεί κάτι για την πραγματική δημοκρατία.

Το παιχνίδι παίζεται στο ποιο κόμμα θα αυξήσει περισσότερο τον βασικό μισθό και τι θα γίνει με τις ιδιωτικοποιήσεις, καθώς τώρα πια ολοένα και περισσότεροι είναι αυτοί, ενώ μιλούν για λαϊκή κυριαρχία, κρυφίως αλλά και φανερά πριμοδοτούν την ιδιωτικοποίηση μέσω της εσκεμμένης αδιαφορίας σε κάθε τι δημόσιο.

Τα ψίχουλα βέβαια, πάντα τα έριχναν στο λαό οι ψευτοαριστεροί του συστήματος, όντας χειρότεροι, όταν τους δινόταν η ευκαιρία να κυβερνήσουν, από την ίδια την δεξιά, που σε τελική ανάλυση ήταν γνωστή για τις πολιτικές της.

Μπροστά μας μια πρωτοφανής προεκλογική περίοδος, όπου το ένα κόμμα προσπαθεί να υποσκελίσει το άλλο με άθλιες πρακτικές και που στην ουσία καλλιεργείται ένας οφθαλμοφανής εθνικισμός από όλες τις πλευρές, το ώριμο φρούτο για την προσέλκυση νέων ψηφοφόρων.

Η σημερινή κατάσταση μοιάζει μάλλον με ιστορία τρόμου, χωρίς αίσιο τέλος, με μια παρακμή που αγγίζει τα όρια του παραλόγου, αν αναλογιστεί κανείς ότι κάποτε τουλάχιστον ήξερε κανείς την δεξιά, το κέντρο, τους σοσιαλιστές και την αριστερά, που ενδύονταν βέβαια διάφορα προσωπεία, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό.

Σήμερα δεν υπάρχει τίποτε που να θυμίζει το παρελθόν, παρά μόνο κακέκτυπα και ηθοποιίες προς ίδιον όφελος. Κόμματα χωρίς ιδεολογίες και ρητός δεξιός προσανατολισμός της κοινωνίας, πασπαλισμένος από ακροδεξιά και άκρατο εθνικισμό.

Μιλάμε για μια πρωτοφανή παρακμή, που σε τελική ανάλυση μπορεί να έχει και θετικές συνέπειες στο εγγύς μέλλον γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερος πάτος.

Όλοι τους ορέγονται περιχαρείς τις κυβερνητικές θέσεις εξάλλου ποιος τις απαρνήθηκε; Οι εποχές άλλαξαν και οι πολίτες αδυνατούν να παρακολουθήσουν τις εκάστοτε μεταγραφές στο κομματικό πεδίο. Μένουν μόνο τα λιγοστά λάβαρα και οι σημαίες να θυμίζουν απλά πως η κοροϊδία μετέρχεται άλλες μεθόδους, δόλιες και υποχθόνιες.

Οι δε ιδεολογίες φαντάζουν σουρεάλ και λίγο από σκηνοθεσία προμελετημένου εγκλήματος, καθώς τα υπάρχοντα κόμματα ακόμη στοχεύουν να παρασύρουν τους ψηφοφόρους σε εκβιαστικά διλήμματα λόγω παραδοσιακής τεχνητής πόλωσης. Μόνο που δεν αποσαφηνίζουν πού είναι η διαχωριστική γραμμή δεξιάς και αριστεράς γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει.

Και με πολίτες βέβαια, που δεν σκέφτονται πάνω από την δεξιά και την αριστερά, γιατί το έθιμο θέλει ντε και καλά να υπάρχει διαφορά, ενώ στην πραγματικότητα μιλάμε για ένα πραγματικό πολιτικό αχούρι και μάλιστα χωρίς την προσήκουσα βελόνα στα άχυρα.