Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Πολλά είναι τα ψυχικά νοσήματα που αφορούν πολίτες οι οποίοι είτε υποφέρουν εκ γενετής είτε πλήττονται άμεσα λόγω των παρατεταμένων νοσηρών καταστάσεων μιας κοινωνίας σε ακατάπαυστη παρακμή.

Οι εκδηλώσεις των νοσημάτων αυτών είτε είναι φανερές είτε υποκρύπτονται λόγω της επιμένουσας διάκρισης και των στερεοτύπων σε έναν κόσμο όπου το να υποφέρει κάποιος/α από ψυχικό νόσημα θεωρείται ταμπού.

Η ελληνική κοινωνία όπως εξελίσσεται, δεν αποδεικνύεται ικανή να απορροφήσει και να αποδεχθεί  όλους αυτούς τους πολίτες που για τον οποιονδήποτε λόγο βρέθηκαν σε αυτή την κατάσταση και βρίσκονται περιθωριοποιημένοι και απομονωνόμενοι στα ψυχιατρικά άσυλα, μη μπορώντας να εκφράσουν τους προβληματισμούς τους  και πολύ περισσότερο τα αισθήματά τους.

Συνεχώς αναφέρονται οι ειδικοί και περιγράφουν με οδύνη την εν λόγω κατάσταση, σχεδιάζουν προγράμματα  από-ασυλοποίησης και ειδικής μεταχείρισης για την ευαίσθητη αυτή κατηγορία των πολιτών, τα αποτελέσματα όμως παραμένουν ίδια και απαράλλακτα.

Πολλοί είναι οι άνθρωποι επίσης που τα τελευταία δύο χρόνια με την πανδημία επηρεάστηκαν σε σημαντικό βαθμό από ψυχολογικής άποψης.

Η κατάθλιψη και άλλα ψυχικά νοσήματα, η απομόνωση και το διαρκές stress που προκλήθηκαν από τα ακραία έως και τα πιο απλά μέτρα προστασίας από τον κορονοϊό, προκάλεσαν στους ανθρώπους πολλαπλές έως και ανεπανόρθωτες βλάβες.

Πέραν της απομάκρυνσης, της απόστασης και της έλλειψης επικοινωνίας, πολλές ήταν οι ψυχολογικές επιπτώσεις από τον ολικό ή μερικό εγκλεισμό.

Εκτός όμως από τις περαιτέρω επιβαρύνσεις που προκάλεσε στον ψυχισμό η πανδημία, είναι γεγονός ότι τα ψυχικά νοσήματα και ιδιαίτερα η κατάθλιψη απασχολούν εδώ και πολύ καιρό χιλιάδες ανθρώπους στην Ελλάδα, την Ευρώπη αλλά και ολόκληρο τον κόσμο.

Τα διαθέσιμα στοιχεία κάνουν λόγο για έναν πολύ υψηλό αριθμό καταθλιπτικών ανθρώπων που χρήζουν άμεσα κατάλληλης φαρμακευτικής αγωγής.

Τα προβλήματα των ασθενών με κατάθλιψη, είναι πολύ σοβαρά ειδικά την τελευταία δεκαετία που η πίεση στην εργασία, η πολυπλοκότητα των διαπροσωπικών σχέσεων, ο ατομισμός αλλά πάνω απ΄όλα η σοβαρή διαταραχή στην ανθρώπινη επικοινωνία, έχουν προκαλέσει σαρωτικές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικο-οικονομικής ζωής. 

Αλλά δεν είναι μόνο η κατάθλιψη αλλά και τα πιο βαριά ψυχικά νοσήματα που αφορούν όλους αυτούς τους ανθρώπους που συνήθως αποκαλούνται «τρελοί».

Για όλους αυτούς δεν υπάρχει η παραμικρή μέριμνα και δεν είναι συχνό το φαινόμενο να κυκλοφορούν πολλοί από αυτούς αβοήθητοι στους δρόμους και χωρίς την παραμικρή στήριξη.

Και αναρωτιέται κανείς: πως μια ολόκληρη κοινωνία δεν μπορεί να πιέσει στην κατεύθυνση της ενεργούς συνδρομής άμεσης βοήθειας σε όλους αυτούς τους ανθρώπους;

Τι εμποδίζει τον καθένα να παρέμβει δραστικά και να απαιτήσει την αλλαγή αντιμετώπισης και κατεύθυνσης απέναντι σε όλους εκείνους που ουσιαστικά δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και αναφέρομαι στους βαρέως πάσχοντες που είναι κλεισμένοι στα ψυχιατρικά άσυλα;

Η κατάσταση με τους ψυχικά πάσχοντες έχει πολλές συνιστώσες και οπτικές. Πάνω απ΄όλα όμως αυτό που προέχει, είναι να πάψουν οι διακρίσεις και η περιθωριοποίησή τους από τους ίδιους τους κατά τα άλλα «φυσιολογικούς» πολίτες.

Το επίσημο κράτος ούτως ή άλλως θα εξακολουθήσει να δείχνει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο την αδιαφορία του.

Οι πολίτες όμως, δεν θα πρέπει να αλλάξουν τροπάρι και να γυρίσουν σελίδα;

Ο καθένας μπορεί ανά πάσα στιγμή να βρεθεί στην θέση ενός ψυχικά διαταραγμένου ανθρώπου αν δεν υποτεθεί ότι ολόκληρη η κοινωνία νοσεί βαθιά, κάτι που αποτελεί μια γενίκευση που πολλοί δεν  αποδέχονται.

Και δεν είναι μόνο η κληρονομικότητα και οι όποιες σχεδόν ανίατες βαριές ψυχικές ασθένειες. Υπάρχει η σχιζοφρένεια, η κατάθλιψη και οι τάσεις φυγής ή απειλής, ο ψυχαναγκασμός και τόσα άλλα νοσήματα που μπορούν να αντιμετωπισθούν δραστικά και που αποτελούν σύμπτωμα μιας νοσηρής κοινωνίας και ενός παρηκμασμένου κόσμου.

Διερωτώμαι απλά πως όλοι γυρνούν το κεφάλι και προχωρούν αμέριμνοι στον δρόμο της καθημερινότητας. Σε έναν κόσμο που αν μη τι άλλο, οι προκλήσεις διαδέχονται η μία την άλλη. Έναν κόσμο που ερμηνεύει κατά πως θέλει την ίδια του την αυτοαπομόνωση. Γιατί δεν είναι περιθωριοποιημένοι μόνο οι τρόφιμοι των ψυχιατρικών ασύλων. Γιατί περί σοβαρής κοινωνικής νόσου πρόκειται.