Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Αυτό που λείπει δεν είναι μόνο η ειλικρίνεια αλλά ο τρόπος που λανσάρεται η κάθε προσωπικότητα στην προσπάθειά της να κατακτήσει μια άλλη. Θαρρείς πως πρέπει να καταβληθεί και η παραμικρή προσπάθεια για να εντυπωσιάσει ο ένας τον άλλον, λες και το ζητούμενο μετά τον αυτοθαυμασμό δεν είναι παρά να σαγηνεύει κανείς τα πλήθη με την υπεροχή και καταξίωσή του στο κοινωνικο-οικονομικό πεδίο, στήνονται ανελέητες μάχες καταλυτικής ατομικής επικράτησης και όχι μιας νοηματοδοτούμενης επικοινωνίας που θα είχε να προσθέσει σημαντικά πράγματα στην όλη διαδικασία της ανταλλαγής απόψεων.  

Οι άνθρωποι εξαντλούν στις μεταξύ τους σχέσεις και το τελευταίο ίχνος αυτοσεβασμού, είτε το πάρει κανείς με την έννοια ότι ξοδεύεται ασυστόλως το στοιχείο αυτό, είτε προβάλλεται ως πανάκεια για μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα που σέβεται σε όλα τον εαυτό της, με την υπερβάλλουσα σημασία του όρου. Πρόκειται δηλαδή για μια πραγματική μάχη στο επικοινωνιακό πεδίο, μια μάχη που πολλές φορές στο τέλος δεν έχει νικητές ούτε ηττημένους, όταν εξαντλημένοι οι μονομάχοι είτε καταθέτουν τα όπλα είτε αισθάνονται παντελώς αδύναμοι μετά την όλη περιπέτεια.

Η  σημερινή ζωή περιλαμβάνει αυτές ακριβώς τις μάχες στο έπακρο και δεν φείδεται στο να προκαλεί αντιδικίες αλλά και επίδειξη ανωτερότητας, με όποιον τρόπο και αν την πάρει κανείς. Αυτή η σεχταρισμένη ζωή γεμάτη ίντριγκες και συνωμοσίες, δεν λέει να εξαντλήσει το ανθρώπινο δυναμικό και μάλιστα το μεταλλάσσει ενίοτε κατά το δοκούν.

Άλλα είναι τα ξεκινήματα, άλλοι οι στόχοι και διαφορετική η όλη διαδικασία, με το τέλος να φαντάζει μακρινό και την περιπέτεια οδυνηρή. Πλησιάζουμε ποτέ τελικά ο ένας τον άλλο ή απλά δεν μπαίνουμε καν στην διαδικασία να ομφαλοσκοπήσουμε την κάθε προσωπικότητα που είναι ξεχωριστή;

Θέλουμε αλήθεια να εξομολογηθούμε στον άλλο -τον οποιονδήποτε άλλο- τα επτασφράγιστα μυστικά μας ή απλά λόγω της εξατομικευμένης ζωής αυτά παραμένουν βαθιά κρυμμένα για να εντυπωσιάσουμε με την μυστικοπάθειά μας σε έναν κόσμο που δεν την χρειάζεται; Η επίδειξη των δυνατοτήτων είναι ένα από τα μεγαλύτερα ατού των σημερινών ανθρώπων. Το μεγαλύτερο μειονέκτημα, όμως, είναι πως δεν αξιοποιούνται για καλό σκοπό, καθώς η επίδειξη από μόνη της κρύβει φιλαυτία.

Ποιος είναι, όμως, άραγε, ο πραγματικός κόσμος; Πώς μπορεί κανείς να αντιληφθεί εάν αυτές οι μάχες που προανέφερα γίνονται για κάποιο σκοπό, μάχες που οδηγούν πολύ πιο μακριά από το επικοινωνιακό πεδίο και που τελικά δίνονται για να υπάρξουν στο τέλος ανώτεροι και κατώτεροι, δείγμα μιας απόλυτα ιεραρχικής κοινωνίας με τα χειρότερα εξουσιαστικά πρότυπα; Και σε τελευταία ανάλυση, γιατί να ενδιαφέρουν οι νικητές και οι ηττημένοι, όταν το νόημα της ζωής είναι αλλού;   

Το αίτημα για έναν άλλο κόσμο, είναι στην παρούσα φάση πραγματικά επίκαιρο. Τουλάχιστον αυτός ο κόσμος δεν είναι παρά η υποψία επικοινωνίας και απόδειξη του βασικότερου ζωτικού ψεύδους που συνάδει με μια προσποιητή αλληλοκατανόηση, αλλά στην πραγματικότητα με ρητή επιδειξιομανία. Στο τέλος, μετά τον θλιβερό απολογισμό, και όταν κανείς ζυγώνει στην στερνή κουβέντα και ανάσα, αυτό που περισσεύει, είναι μια ζωή χωρίς νοήματα, χωρίς ιδέες και οράματα, μια κενή και άχρηστη ζωή.

Αν υπάρχει κάποια λύση σε αυτό δεν είναι παρά η στροφή προς τα βάθη της ψυχής, όχι για λόγους εσωτερικής τακτοποίησης των συναισθημάτων και ψυχικών αντιδράσεων, όσο για την διερεύνηση του όντος, για την κατάδυση σε όλα αυτά που αποκαλούνται κρυμμένα μυστικά, που δεν σχετίζονται βέβαια με αυτά που δεν αποκαλύπτει κανείς και που αφορούν απλά την ιδιωτική του ζωή. Εδώ πρόκειται για μια ολοένα και πιο βαθιά ενδοσκόπηση, για ανεύρεση χαμένων κωδικών επικοινωνίας, για τις αξίες και τα προσήκοντα σκεπτικά μονοπάτια που σβήστηκαν από μια επίπεδη και λανθασμένη ζωή.

Ίσως τα μυστικά αυτά να μην βρεθούν ποτέ. Ίσως ο τωρινός κόσμος να έχει περισσότερες δυνατότητες για να παραμείνει για καιρό στην επιφάνεια, και δη για να προσφέρει αδρά την επιφανειακή προσέγγιση των πραγμάτων σε όσους αναζητούν και επιδιώκουν μια στην πραγματικότητα αλλοπρόσαλλη επικοινωνία. Εξού και οι σφοδρές μάχες για τις οποίες μιλώ που τελειώνουν χωρίς νικητές και ηττημένους στην σκέψη εκείνου που αφήνει την τελευταία του πνοή. Εκείνου που δεν γνώρισε ποτέ ποιο είναι το πραγματικό νόημα της ζωής.