Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Πλησιάζει η ημέρα των εκλογών και πληθαίνουν οι υποσχέσεις από τις κομματικές μπροσούρες και τα φυλλάδια. Είναι μία από όλες τις συνηθισμένες προεκλογικές περιόδους, όπου τα κόμματα προσπαθούν να στρέψουν αλλού το ενδιαφέρον των πολιτών, θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο αυτοί εκτελούν το χρέος τους προς τη δημοκρατία.

Αφού πέρασαν ακόμη τέσσερα χρόνια από την σύναψη του συμβολαίου με το λαό, αφού εκπληρώθηκαν στο έπακρο οι όροι αυτού του συμβολαίου, πλησιάζει η ώρα, κατά την οποία οι πολίτες θα πρέπει να αποδείξουν έμπρακτα πως παρά το γεγονός ότι είναι για μια ακόμη φορά δυσαρεστημένοι, θα πρέπει να εκλέξουν νέα κυβέρνηση γιατί έτσι επιτάσσει η αστική δημοκρατία, όπου τάχα ο λαός είναι ανά πάσα στιγμή στην εξουσία.

Το λέω αυτό για να μην παρεξηγηθούν τα κόμματα της αριστεράς και θεωρήσουν πως οι πολίτες είναι κάπου αλλού και δεν δίδουν την πρέπουσα σημασία στα ψευδεπίγραφα νοήματα των κομμάτων της, ότι δήθεν οι προοδευτικοί πολίτες πάντα επιλέγουν αριστερά και λαμβάνουν θέση στις αποφάσεις της εξουσίας. Ας αφήσουμε, όμως, κατά μέρος τα λογίδρια για την συστημική αριστερά γιατί εδώ και καιρό έχει άλλες έγνοιες, να δοξάζει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το ρωσικό καθεστώς και να ευλογεί τα αντι-δυτικά όπλα.

Τι άλλο να κάνει βέβαια, το κρυφό ή φανερό αδελφάτο του νεοσταλινισμού, όταν οι μαρξιστικές ιδέες έχουν χρεοκοπήσει στην θεωρία και την πράξη, καθώς αποκαλύφθηκε από καιρό τώρα ότι δεν είναι μεγάλη η απόσταση που χωρίζει την θεωρία από την πράξη, αυτό το σωσίβιο των κάθε λογής μετα-μαρξιστών;

Οι εκλογές λοιπόν, στο προσκήνιο και η δεξιά παλεύει να διατηρηθεί στην εξουσία εφαρμόζοντας ακόμη και αριστερές πολιτικές, γιατί με αυτό και μόνο τον τρόπο μπορεί να αλιεύσει ψήφους από την δεξαμενή των παραδοσιακά αριστερών ψηφοφόρων.

Στην ίδια κατεύθυνση και το σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ αδημονεί για την επιστροφή του στην εξουσία, για την πανηγυρική του επάνοδο στα σαλόνια των κυβερνήσεων συνεργασίας.

Τα στοιχήματα έχουν ήδη ξεκινήσει και τα κομματικά επιτελεία ξεκίνησαν εδώ και καιρό τις στημένες δημοσκοπήσεις και οι θεωρίες του ΣΥΡΙΖΑ περί του ότι μόνο το κυβερνών κόμμα τις χρησιμοποιεί, μόνο τον γέλωτα προκαλούν.

Έχουμε, όμως και ένα άλλο πρόβλημα που πλαισιώνει την προεκλογική οπερέτα: την δυναμική επανεμφάνιση της ακροδεξιάς, που από το γεγονός και μόνο ότι τα κομματίδιά της βρίσκονται σε κατάσταση φαγωμάρας δεν τους επιτρέπει να σχηματίσουν ισχυρό μέτωπο και να κάνουν τον πολέμαρχο Πούτιν να χαρεί που στο ελληνικό κοινοβούλιο πέρα από την αριστερά θα βρεθούν οι πιστοί του υποστηρικτές του ακροδεξιού και νεοναζιστικού μετώπου.

Τι καταλάβαμε λοιπόν, από τα τέσσερα αυτά τελευταία χρόνια κυβέρνησης ΝΔ και τι αναμένεται να απολαύσουμε εκ νέου με τις κυβερνήσεις αναγκαστικής τάχα συνεργασίας;

Το βασικότερο είναι ότι οι πολίτες απουσιάζουν επιδεικτικά από τα κέντρα αποφάσεων. Ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία και ο καπιταλιστικός τρόπος ζωής που ενστερνίζονται και στηρίζουν δεξιά, κεντρώα και αριστερά κόμματα, είναι σε πλήρη ανάπτυξη και κανείς δεν ρωτά τον λαό για την τύχη του, παρά του πετούν μια κάλπη και εκεί τελειώνουν όλα.

Φυσικά η αποχή εξακολουθεί να μην υπολογίζεται καθόλου γιατί το ποσοστό της, που ερίζουν τα κόμματα, θα βρίσκεται και πάλι στα ύψη.

Είμαι περίεργος, όμως, για το συνεργατικό μετεκλογικό κυβερνητικό σχήμα. Όχι τόσο για την προγραμματική συμφωνία που θα έχει την μορφή εκατέρωθεν εκβιαστικών αιτημάτων για την συγκυβέρνηση, όσο για το τι επιπτώσεις θα έχει στον ίδιο το λαό, που ούτως ή άλλως με την ψήφο του θα την επικυρώσει.

Θέλω απλά να θαυμάσω και πάλι αδελφικές συμπράξεις δεξιάς και αριστεράς, ή τα ακροδεξιά κομματίδια σφήνες που θα θελήσουν να είναι οι τελικοί κριτές της νέας συγκυβέρνησης, εκεί που οι ιδεολογίες εξαγοράζονται και τα βουλευτικά έδρανα καταργούν τις διαχωριστικές γραμμές.

Εκλογών ερχομένων, επιθυμώ να απολαύσω για μια ακόμη φορά τις συμπράξεις και τις μεταγραφές από το ένα στρατόπεδο στο άλλο καθόσον δεν θα βγαίνουν τα κουκιά.

Γιατί σε αυτή την ψευδεπίγραφη δημοκρατία, όλα τα αξιώματα και οι κυβερνήσεις κοινής αποδοχής είναι εξαγοράσιμα.