Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Δεν ξέρω αν και κατά πόσο οι άνθρωποι επιθυμούν την ριζική αλλαγή, προερχόμενη από την πάγια ρήξη με ένα σύστημα που τους καθηλώνει και τους εποπτεύει συνολικά. Δεν γνωρίζω αν υπάρχουν όντως ευκαιρίες να καταλάβουν πως σήμερα παίζεται ένα από τα πιο βρώμικα παιχνίδια σε βάρος της ύπαρξής τους και αυτό επειδή η ειδική απαίτηση της διαιωνισμένης νομενκλατούρας είναι να μην υπάρχουν οι παραμικρές αξιώσεις και διεκδικήσεις από έναν κόσμο που δεν θα θέλει εφεξής να αλλάξει τίποτε, απλά να διατηρήσει με νύχια και με δόντια το λιγότερο κακό, προς όφελος του συστήματος κυριαρχίας που δεν φείδεται προσφορών για το ελάχιστο και το ποταπό.

Όσο πιο ολιγαρκής είναι κανείς, τόσο καλύτερα για τις κυβερνήσεις και την θεσμισμένη κοινωνία, και φυσικά δεν εννοώ εδώ τις καταναλωτικές συνήθειες που θα πρέπει να βρίσκονται εσαεί στο ζενίθ. Όσες λιγότερες απαιτήσεις και αξιώσεις, τόσο περισσότερη, μεγαλύτερη αλλά πάνω απ' όλα βολικότερη η εποπτεία, καθώς ο κυρίαρχος στόχος είναι ο μηδενισμός των επιθυμιών και των θέλω.

Δοκίμασε άραγε, κανείς να επιθυμήσει περισσότερη ελευθερία και απεξάρτηση από την κακόβουλη υστερία των τυποποιημένων ΜΜΕ ή των ψευδεπίγραφων και ανελεύθερων μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που καθοδηγούνται αναλόγως της διαφημιστικής πίτας και προσφοράς, του εικονικού δούναι και λαβείν; 

Προσπάθησε να αυτονομηθεί και να μην γίνει αντικείμενο ειρωνείας ή χλεύης από τους παντογνώστες της νέας εποχής; Όσοι το τόλμησαν, περιθωριοποιήθηκαν. Όσοι το πάλεψαν, ηττήθηκαν. Γι' αυτό και ο στόχος πρέπει να είναι το πολύ και όχι το λίγο. Για να επιτευχθεί κατ' ελάχιστον ο μέσος όρος. Που τρέμει η εξουσία.  

Δυστυχώς, όμως, αυτό δεν συμβαίνει συχνά και ο λόγος είναι ότι οι άνθρωποι φοβούνται να διεκδικήσουν και με την πρώτη ευκαιρία πείθονται ότι οι απαιτήσεις τους είναι υπερβολικές. Ο φόβος δηλαδή της εξουσίας για την υπέρβαση των επιθυμιών γίνεται φοβία των ανθρώπων ότι αυτά που ζητούν είναι ουτοπικά και μη εφαρμόσιμα.

Στις σημερινές κοινωνίες περισσότερο παρά ποτέ οι άνθρωποι σπεύδουν όχι μόνο να βγάλουν λεφτά, αλλά να το παντρέψουν αυτό με την συνήθη προβαλλόμενη ψευδοηθική, ότι δήθεν τα χρήματα δεν είναι ο απώτερος στόχος και πως δεν υπάρχει η παραμικρή καθοδήγηση. Το εν λόγω θέατρο του παραλόγου διανθίζεται από εκκλήσεις για περισσότερη ανθρωπιά και δικαιοσύνη, που κατά τα άλλα εξαφανίζεται σαν βρεθεί η πρώτη απειλή στην πορεία, σαν κάποιος προσπαθήσει να μας αρπάξει τα κεκτημένα.

Ποια είναι αυτά; Μα φυσικά το κύρος, η δημοτικότητα, η αυτοπροβολή και το παρουσιαστικό, το όμορφο αυτό παραμύθι που φιλοτεχνεί ο καθένας για να δείξει πως είναι ισχυρός. Η θεωρία τότε χάνει την σημασία της, το ενδιαφέρον εστιάζεται στο να μην μας κολλήσει κανείς την ρετσινιά ότι άλλα λέμε και άλλα κάνουμε. Μιλάμε για μια πραγματική μάχη που στήνει ο καθένας και η καθεμιά για να απαλλαγούν από τα κάθε λογής κοσμητικά επίθετα, με τα οποία τους στολίζει η κοινωνία, ο περίγυρος, οι φίλοι, οι συγγενείς και οι γνωστοί.

Η ανακολουθία λόγου και πράξης, η ασυμφωνία και η ρηξικέλευθη αντιφατικότητα είναι ο εχθρός του καθενός, η εξουσία της προβαλλόμενης υπευθυνότητας που σαν την απολέσει, γίνεται περίγελος αλλά πάνω απ' όλα ρέπει προς την αφερεγγυότητα. Όλοι αυτοί βέβαια που κρίνουν, κάνουν ακριβώς το ίδιο με την πρώτη ευκαιρία. Το πρώτο εμπόδιο στην πορεία για την απόκτηση του χρήματος πολεμάται με λύσσα αλλά και με μια προφανή κρυψίνοια, ώστε να μην διαφανεί πως πάνω απ' όλα για τον καθένα μπαίνει το χρήμα.

Και μάχεται λοιπόν, ο κόσμος, έχοντας τις ελάχιστες απαιτήσεις από το κράτος, λες και αυτό δεν είναι παρά ένας φοβερός δράκος που αποφασίζει πότε θα τους καταπιεί, και μη θέτοντας επί τάπητος το θέμα πως αυτό το γραφειοκρατικό τέρας είναι αποκλειστικά και μόνο δικό τους δημιούργημα. 

Η μη ενασχόληση των πολλών με τις διεκδικήσεις, ενισχύει το κράτος που αξιώνει τα λιγότερα από αυτούς για την επιτυχή επιβίωσή τους και τουτέστιν το πάθος του καθενός περιορίζεται στον τζόγο της ζωής. Και όλα πασπαλισμένα πάντα με αυτή την ψευτοηθική και την υποτιθέμενη παγκοσμιότητα. Την ασύδοτη ροπή προς το χρήμα και την προσποιητή απλότητα σαν τεθεί θέμα επιλογών σε αυτή τη ζωή και ζητηθεί να καταθέσει ο καθείς και η καθεμιά τον ανθρωπιστικό τους οβολό.

Η πρώτη και τελευταία ανακολουθία θεωρίας και πράξης, μια αντίφαση που ενισχύει τις κοινωνίες με τα πολλά προσωπεία και τον ρητό συντηρητισμό τους.