Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Μοιράζουν τον κόσμο σα να ήταν η μοιρασιά της λείας ανάμεσα σε φιλόδοξους άρπαγες και των τελευταίων οικονομιών του πολίτη, που σαστισμένος παρακολουθεί την όλη διαδικασία, η οποία μοιάζει όχι με τυπική αλλά ουσιαστική, στις εποχές που διανύουμε και που δεν δίδεται η παραμικρή ευκαιρία να ανακάμψει κανείς από την παρατεταμένη ατομική κρίση. Δεν πρόκειται για μια απλή λεία με κάποιο ευκαταφρόνητο ποσό, όχι μόνο για χρήματα αλλά και για τις συνειδήσεις που χαλκεύονται με το πέρασμα των χρόνων.

Μερικοί άνθρωποι θεωρούν πως από ένα σημείο και μετά γλιτώνουν από αυτή τη μοιρασιά, η αλήθεια, όμως, είναι ότι αποτελούν μέρος της σαν αποδέχονται τις σημερινές κοινωνίες και δεν προτάσσουν το παραμικρό για την αλλαγή τους. Η αλλαγή αυτή μπορεί να ξεκινήσει σε προσωπικό επίπεδο και να φτάσει στο σύνολο, εκεί που δίδονται και οι πραγματικά μεγάλες μάχες, καθώς οι αντιπαρατιθέμενοι είναι πολλοί. 

Η αρπαγή συνεχίζεται από κάθε είδους εξουσία που ποικίλει στην έκφραση και διατύπωση των ψευδών προφάσεων και δικαιολογιών, μία διαδικασία που στοχεύει στο να εξαλείψει τις αντιστάσεις του καθενός αλλά πάνω απ' όλα να εξαπατήσει τις μάζες. Η μοιρασιά για την οποία μιλώ, έχει μεγάλα οφέλη για όσους κερδοσκοπούν από την γενικευμένη κλοπή, για όλους εκείνους που επιβιώνουν από τα χαμένα κέρδη του καθενός. Και δεν είναι τωρινή η κλοπή, ούτε μεμονωμένη η λεία. Τουναντίον οι εντολοδόχοι ποικίλουν και στις μεθόδους και την δράση. Τα κλοπιμαία δε κατανέμονται με φειδώ μη τυχόν και δεν ξαναϋπάρξουν, καθώς ο κόσμος κάποτε ξυπνά.

Το ξύπνημα των πολιτών σημαίνει ότι κάποτε δεν κάθονται να σκεφθούν πάνω στις προβαλλόμενες δικαιολογίες της κάθε εξουσίας, παρά αναλαμβάνουν δράση γιατί πάντα υπάρχει και κάποιο κενό που μπορούν να εντοπίσουν και να διεισδύσουν αρχικά στα κρυφά αλλά με το πέρασμα του χρόνου στα φανερά.

Να πάρουν πίσω τα κλοπιμαία δεν είναι δα και εύκολη υπόθεση. Να εστιάσουν, όμως, στις μεθόδους και τους τρόπους της αρπαγής, αυτό από μόνο του είναι πιο εύκολο, καθώς δεν μπορούν να κρύβονται για πάντα οι άρπαγες.

Μέσα σε όλη αυτή την γενικευμένη κοροϊδία και με δεδομένο ότι κάποτε τα εγκλήματα κατά των πολιτών εξιχνιάζονται, καταβάλλεται από την εξουσία η ύστατη προσπάθεια να αποκρύψει τις καινούργιες στοχεύσεις, κάτι που γίνεται μέσω σχεδίων νόμων, νομοθετημάτων αλλά και οικονομικών μελετών. 

Κάποτε, όμως, αργά ή γρήγορα όλα αποκαλύπτονται και δεν έχει και τόση σημασία ο τρόπος προβολής των δικαιολογιών της εκάστοτε νέας κλοπής. Τα αποθέματα του κόσμου τελειώνουν, οι τσέπες αδειάζουν και αναπόφευκτα σειρά έχει ο ξεσηκωμός.

Δε ξέρω αν και κατά πόσο οι τσέπες των πολιτών έχουν αδειάσει. Αυτό που γνωρίζω, είναι πως πολλά νοικοκυριά κλυδωνίζονται από τον απόηχο της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης που έχει μετατρέψει τα κέντρα των πόλεων σε νεκροταφεία και τις πλατείες σε θεωρητικό σημείο επαφής και επικοινωνίας. Γιατί αν δεν έχει ο άλλος, να πάει πού;

Η μοιρασιά βέβαια, συνεχίζεται. Βλέπετε, η εξουσία δεν χορταίνει από κλοπιμαία και με δεδομένο ότι αυτή αναδιανέμεται στις τάξεις των πολιτών, γίνεται τοιουτοτρόπως ολοένα και πιο θελκτική. Πάραυτα η ελπίδα πως το σύνολο δεν θα πέσει και πάλι στην παγίδα κάποιοι να έχουν και κάποιοι όχι, είναι αρκούντως ισχυρή. Τα χρόνια περνούν και οι τακτικές αλλάζουν τόσο από τους άρπαγες, όσο και τους πληγέντες. Αυτό θα πρέπει να  ληφθεί υπόψιν γιατί στην όλη διαδικασία δεν απουσιάζουν οι πολίτες.

Και με αυτό εννοώ ότι κάποιοι αναπαράγουν την εξουσία και από την μια μέρα στην άλλη γίνονται άρπαγες. Η ελπίδα πως αυτοί οι κάποιοι που αποκτούν προνόμια σε βάρος των πολλών δεν θα καρπωθούν και πάλι από την πλειοψηφία, αυτή η ελπίδα πρέπει να παραμείνει ζωντανή. Σε αντίθετη περίπτωση, δεν θα πάψουν ποτέ να πολλαπλασιάζονται οι μιμητές της οργιαστικής αυτής αρπαγής που μετατρέπει τις κοινωνίες σε ζούγκλα.