Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Πολλές φορές οι αποφάσεις λαμβάνονται σε χρόνο ρεκόρ, άλλες φορές διανύεται πολύ μεγάλος χρόνος για να γίνει ο δέων προγραμματισμός και που πιθανά μετά από αυτόν να ναυαγήσουν τα σχέδια από την ίδια την πραγματικότητα που αλλάζει τα πάντα και κατά αυτόν τον τρόπο οι αποφάσεις αυτές δεν είναι ξαφνικές. Ποιος είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού του χρόνου, δεν το γνωρίζω. Ποιος ο κερδισμένος από την όλη διαδικασία, δύσκολο να το υποθέσω.

Συνήθως οι άνθρωποι σπεύδουν από την μια στιγμή στην άλλη να πυροδοτήσουν μηχανισμούς άμυνας ή επίθεσης, ολομέτωπης ή μη αναλόγως των διαθέσεών τους, αλλά πάνω απ' όλα σύμφωνα με τα σχέδια που κάνουν ή επιθυμούν για το μέλλον.

Αμυνόμενοι ή επιτιθέμενοι προσπαθούν να δαμάσουν το χρόνο και αυτό το κάνουν επειδή θέλουν να επικρατήσουν σε βάρος άλλων, που είτε είναι κοντά είτε μακριά τους. Η σύγκριση με τον άλλο, η υπεροχή και το γενικότερο κουμάντο, το αστραποβόλημα και το ξεχωριστό στις παρέες και τις συντροφιές δεν αποτελούν παρά το απαύγασμα ενός απρόβλεπτου κόσμου, που πάντως έχει να επιδείξει ποικιλία παράλογων συμπεριφορών, μικροτήτων ή μικροπρεπειών.

Ο ίδιος ο ανταγωνισμός στις σχέσεις των ανθρώπων, το γεγονός ότι αναδεικνύεται κάποιος ως νικητής μέσω του ανταγωνιστικού προτσές, ωθεί κάποιους στο να απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο από τον αρχικό στόχο, για τον λόγο και μόνο ότι η όλη διαδικασία είναι νοσηρή. Και τι μένει άραγε, στο τέλος μετά απ' όλα αυτά πέραν μιας πικρής απορίας για το τι έγινε από ένα σημείο και μετά, τι μεσολάβησε και κατέρρευσαν τα προγράμματα και οι στόχοι, τα όνειρα και οι προσδοκίες;

Οι καθαρές σχέσεις και επιδιώξεις δεν χρειάζονται αποφάσεις εν βρασμώ ψυχής ούτε ξαφνικά παραστρατήματα από την χαραγμένη πορεία, θέλει που λένε και τα ηρωικά γνωμικά «αρετή και τόλμη η ελευθερία». Το ζητούμενο είναι ακριβώς αυτό, να αισθάνεται κανείς ότι δεν τα κάνει όλα για να δοξαστεί εξάλλου αυτό ανήκει σε άλλους υποψηφίους αλλά για να αναπνεύσει ελεύθερα μετά τον χρόνιο εγκλεισμό στα στερεότυπα και τα σλόγκαν που καταδυνάστευσαν τη ζωή του.

Από τη μια στιγμή στην άλλη λοιπόν, λαμβάνει κάποιος αποφάσεις που στην πραγματικότητα μπορεί να του σώσουν τη ζωή. Άλλες φορές, όμως, εγκαταλείπει τα πεδία των νοσηρών μαχών για να προετοιμαστεί για το υπόλοιπο της ζωής, που αν εκληφθεί ως περιορισμένο, ελλοχεύει ο κίνδυνος να πέσει σε νέο βούρκο.

Η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ανάσα ελευθερίας, που όσο δύσκολη και αν φαντάζει, δεν παύει να είναι ο στόχος της πλειοψηφίας των ανθρώπων. Είτε κάποιος έχει χρήματα και υλικά αγαθά είτε πνευματικές αναζητήσεις και ολιστική άποψη των πραγμάτων, είτε θεωρεί πως η κατανάλωση είναι το παν είτε πως η καλύτερη σκέψη φαντάζει ως φάρμακο των ψυχικών ασθενειών, ένα και μόνο είναι το ζητούμενο, να μπορεί κανείς να ξεκλέβει χρόνο από τις καθημερινές υποχρεώσεις και είτε να γεμίζει το στομάχι του είτε το μυαλό του με χρηστικές ανάγκες που διαφέρουν από άτομο σε άτομο.

Στόχος είναι και παραμένει να κατακτηθεί ο χρόνος αλλά με μια ελευθερία και ανεξαρτησία μακριά από νουθεσίες και συμβουλές, σε μία ατμόσφαιρα όπου τα πάντα κινούνται σε ρυθμούς ατομικής ευφορίας, μιας ευτυχίας και ευδαιμονίας που δίδασκε και ο Επίκουρος ή μιας ελεύθερης πόρευσης των Κυνικών και ανεξάρτητης σκέψης των Στωικών.

Πολλές φορές συμβαίνει στη ζωή να αλλάζει κανείς τα δεδομένα από τη μια στιγμή στην άλλη, τον τρόπο που βλέπει και αντιλαμβάνεται τα πράγματα, μια κίνηση που μπορεί να συνοδεύεται και από κάποιας μορφής μετάνοια ή απλά διαφορετική τάση ή εκτίμηση για το μέλλον. Στόχος, όμως, παραμένει πάντα, η ανάσα ελευθερίας, το να μη βιωθεί ποτέ ξανά η καφκική Δίκη ούτε να πελαγοδρομεί κανείς μεταξύ νεανικής ευαισθησίας και συν τω χρόνω μεταβαλλόμενης αναισθησίας που υιοθετεί η πλειοψηφία και αντιμάχεται η κάθε ξεχωριστή μονάδα.

Η ανάσα ελευθερίας έρχεται κάποτε, μόνο που δεν γνωρίζω το πότε και το πώς. Αυτό που ξέρω είναι ότι μια και μόνο αστραπιαία σκέψη μπορεί να αλλάξει την συνολική συμπεριφορά. Υποθέτω, όμως, πως αυτή η σκέψη είναι αποτέλεσμα συσσώρευσης εμπειριών και αλόγιστης χρήσης προσφοράς. Και κατ' αυτή την έννοια δεν είναι ξαφνική παρά Ύβρις για τον καθένα και την καθεμιά που βεβήλωσαν το μέτρο.