Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Μερικές φορές αισθάνεται κανείς και συνειδητοποιεί τα μεγάλα αδιέξοδα, κατανοώντας σε μεγάλο βαθμό όλους εκείνους που μέσα στην απελπισία τους, έβλαψαν τους εαυτούς τους. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει κανείς να τα βάζει με τον εαυτό του σε καίριες στιγμές, χωρίς να καταφάσκει με τις περιπτώσεις αδυναμίας που προκαλούν αυτό το περίφημο τείχος απέναντι σε όλα, παραδέχεται ότι και αδιέξοδα στις σημερινές κοινωνίες υπάρχουν και οι προτεινόμενες λύσεις δεν επαρκούν για να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους.

Είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνεται ο περισσότερος κόσμος τη ζωή, είναι οι επιδιώξεις και τα θέλω μετά από κάποια ηλικία, όπου η ανάγκη για ξεκούραση περιορίζεται και σχετίζεται με την σωματική χαλάρωση, την επανάληψη των ίδιων κινήσεων και τίποτε περισσότερο.

Οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να τα βάζουν με τον διπλανό τους, όταν κάτι δεν τους πάει καλά ή δεν τους βγαίνει γενικότερα. Μόνο οι αυτόχειρες στρέφονται κατά του εαυτού τους, όμως πάνω στην κορύφωση της αγωνίας, σε πανικό και μη έχοντας κάνει πρώτα την δέουσα αυτοκριτική που θα μπορούσαν με την βοήθειά της να εντοπίσουν τα λάθη και να εστιάσουν στις δυνατές λύσεις. Ουδείς δεν είναι τέλειος όμως.

Ο αυτόχειρας, τυφλός από την ένταση και τον πανικό, βρίσκεται ενίοτε σε κατάσταση αμόκ και πλήρους αδιέξοδου. Ευθύνη βέβαια σε αυτό έχει και ο στενός περίγυρος που δεν νοιάζεται για το παραμικρό, παρά όλοι στο τέλος όταν συμβεί το μοιραίο, κάνουν λόγο για την «κακιά στιγμή». 

Δεν είναι, όμως, αυτό, δεν είναι ότι κάποιος ή κάποια επιθυμεί να βάλει τέρμα στην ζωή του επειδή τάχα έχει ψυχολογικά προβλήματα. Πολύ περισσότερο είναι το ότι ο άνθρωπος αυτός παραμένει αβοήθητος και ουσιαστικά μόνος χωρίς να το θέλει, έχοντας ζήσει προηγουμένως μία ζωή γεμάτη συνέπεια και τουλάχιστον ηθική, χωρίς το χριστιανικό του θέματος.

Στις σημερινές κοινωνίες που σπρώχνουν τον κόσμο στην απομόνωση, που μετατρέπουν τον καθένα σε κυνηγό κεφαλών αλλά πάνω απ΄όλα χρημάτων, εποχές που δεν έχουν να κάνουν στο παραμικρό με την αλληλεγγύη και τον πολιτισμό, έστω και αν υπάρχει ένα ποσοστό που πασχίζει για όλα αυτά, τα περιθώρια του να ευτυχήσει κάποιος με την οικονομική ικανοποίηση ή πληρότητα είναι από ελάχιστα έως μηδενικά. Από την άλλη, και όσοι στερούνται βασικών καταναλωτικών αγαθών, βρίσκονται αντιμέτωποι με μία οδυνηρή πραγματικότητα και δεν μιλώ για αυτούς που ζουν φτωχοί, ενώ επιδιώκουν με κάθε τρόπο και μέσο το αντίθετο.

Αναφέρομαι σε όλους εκείνους που η ζωή τους έφερε πλησίον της απογοήτευσης γιατί είχαν άλλες αξίες και όνειρα για τον κόσμο στον οποίο ζουν. Η μη ιεράρχηση των χρημάτων ως ύψιστη προτεραιότητα, η θεώρηση πως στη ζωή ετούτη υπάρχουν άλλες αξίες, στις οποίες πρέπει κανείς να αφιερωθεί, η πεποίθηση ότι στον σύντομο αυτό χρόνο που διανύουμε ως περαστικοί στη ζωή, η μόρφωση και η Παιδεία είναι αυτά που πρέπει να μπαίνουν σε πρώτο πλάνο, όλα αυτά λειτουργούν ως βάλσαμο και θωράκιση απέναντι στην ασημαντότητα της πλειοψηφίας των επιθυμιών από πολίτες που αγοράζουν ακόμη και τον έρωτα αδρά.

Δεν μιλώ για την σεξουαλική ζωή του καθενός που είναι ελεύθερη επιλογή σε ότι αφορά τον προσανατολισμό, το είδος ή το φύλο, αναφέρομαι στην σαγήνη που και αυτή ενίοτε φιλοτεχνείται από το οικονομικό budget. Πλησιάζει δηλαδή ο ένας τον άλλο από το πορτοφόλι και ας μην το παραδέχονται ευθέως.

Για να μην μακρηγορούμε, όμως, καθώς το θέμα αυτό είναι ανεξάντλητο, ας μείνουμε μόνο στο γεγονός ότι άνθρωποι που αξίζουν, δεν  λαμβάνονται σοβαρά υπόψιν, παρακάμπτονται είτε λόγω αδιαφορίας είτε φθόνου, ακόμη και λόγω αυτών ακριβώς των ικανοτήτων τους.  

Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι και λίγοι, δεν θεωρώ ότι το ποσοστό τους είναι ευκαταφρόνητο. Απλά, είναι τόσοι πολλοί αυτοί που στερούνται βασικής και στοιχεώδους Παιδείας, τόσο έντονα τα χαρακτηριστικά της ασημαντότητας του συνόλου της κοινωνίας και της συνολικής πόρευσης, που οι άνθρωποι για τους οποίους μιλώ, σπανίζουν σε συνολική θέαση.

Πρέπει λοιπόν αν και το πρέπει είναι σχετικό να στρέψουμε κάποτε το βλέμμα μας σε όσους υποτιμούν τον εαυτό τους σπρωγμένοι από μια αφερέγγυα, αλλά πάνω απ' όλα ασήμαντη πλειοψηφία.

Επιβάλλεται να σταθούμε δίπλα τους όχι από λύπηση, αλλά ως έκφραση ευγνωμοσύνης που ακόμη υπάρχουν τέτοιες φωνές. Είναι η αντίσταση η ίδια στην βαρετή καθημερινότητα, ο λόγος της σοφίας και του αλληλοσεβασμού, η φωνή της ψυχής. Σε αυτούς τους ανθρώπους δεν θα πρέπει να επιτρέψουμε να γίνουν κάποτε αυτόχειρες ή να απομονωθούν συνολικά από την κοινωνία, γιατί τότε η πενία θα επικρατήσει πανηγυρικά σε όλα τα επίπεδα.

Την έλλειψη χρημάτων μπορεί να την αντέξει κανείς. Την ψυχική επικοινωνία, όμως, που θα δοκιμαστεί σοβαρά όταν οι θύλακες πνευματικής αντίστασης εκλείψουν, σε καμία περίπτωση.