Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Για να μπορέσει κανείς όχι να αποχαιρετήσει, αλλά να συνδράμει βοηθητικά σε έναν κόσμο που παραπαίει, αλλά πάνω απ' όλα βαδίζει σε άγνωστες ατραπούς με την ελαχιστοποίηση της επικοινωνίας και την ακύρωση όλων αυτών των υποσχέσεων που δόθηκαν από παλιά, από τότε που υπήρχαν αξίες και οράματα, αλλά πάνω απ' όλα βαθιά σκέψη για την τύχη και τη μοίρα του, θα πρέπει να έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο όπου να μην τον αγγίζουν τα καθημερινά ξεφωνητά και οι φωνασκίες της ντροπής που συντηρούν τον στείρο μικροαστισμό αλλά πάνω όλα μια στενομυαλιά για τα βήματα προόδου που πρέπει να ακολουθηθούν.

Δεν είναι ότι σώνει και καλά θα πρέπει κανείς να έχει αποστηθίσει τον Φρόιντ ή τον Μαρκούζε, ούτε να έχει εμπεδώσει την κριτική θεωρία και τους καταστασιακούς, με μπόλικη δόση από μαρξισμό και αναρχισμό που αντιμάχονται διαχρονικά ο ένας τον άλλο. Είναι ότι από ένα σημείο και μετά επιβάλλεται να γνωρίζει κανείς τα κρυφά μυστικά ετούτης της κοντόφθαλμης κοινωνίας και αυτό βέβαια να μην τον οδηγεί απαραίτητα σε αναζήτηση ομοϊδεατών, με την έννοια ότι δεν είναι πάντα σίγουρο ότι ζει κανείς πάντα σύμφωνα με τον τρόπο που σκέφτεται.

Η απόσταση που πρέπει να διανυθεί για να προσεγγίσει κάποιος την τελειότητα με την έννοια της τελείωσης και όχι του παραδείσου, είναι προφανώς πολύ μεγάλη για να πει πως δεν θα καταβάλλει σημαντικό κόπο στην πορεία, καθώς τα αδιέξοδα ποικίλουν. Πρέπει να βρει λοιπόν, ο άνθρωπος ως μονάδα μέσα στο σύμπαν το «εν Αρχή ην το Χάος» και να το αντιπαραβάλλει με «Εν αρχή ην ο Λόγος», να εστιάσει στις αντινομίες του Χθες και του Σήμερα, να εντοπίσει τις διαφορές της Επιστήμης με την Θρησκεία, να μην μείνει προσκολλημένος σαν στρείδι που έλεγε και ο Αξελός σε αυτό που είναι ή να λυπάται για αυτό που δεν είναι.

Η πόρευση είναι κοπιαστική, αλλά λόγω του μεγάλου ενδιαφέροντος που αποπνέει η ζωή, το τα πάντα ρει του Ηράκλειτου κάνει ποθητό τον στόχο της κατάληξης του ορμητικού ποταμιού της ζωής, όπου προφανώς τα πάντα ανακυκλώνονται και αναπαράγονται μέσα στην γενετήσια ορμή του πράτειν και του δραν μέσα σε μία νομοτέλεια που παραδίδει την επόμενη μέρα στην ανεξίτηλα ροή του χρόνου.

Ποιος είναι ο νικητής σε αυτή την διαδρομή με την έννοια ότι καρπώνεται ποικιλοτρόπως τις βιωματικές εμπειρίες, αυτό θα πρέπει να ενσταλάξει την δυναμική του πάνω στην ψυχική διαύγαση που ρίχνει άπλετο φως στις έννοιες και το λόγο. Θα έλεγα καλύτερα πως εκείνος που κατακτά το πνεύμα, μπορεί και συντηρεί την ψυχική ενατένιση, με την έννοια ότι η γνωσιακή πληρότητα εκπέμπει αυτή την θέρμη στις ψυχρές εποχές αλλά και την δροσερότητα στις θερμές. Η νίκη λοιπόν, έγκειται σε αυτό ακριβώς, στο ότι ο άνθρωπος γίνεται κυρίαρχος του εαυτού του μόνο όταν μαθαίνει από την Φύση και όχι όταν προσπαθεί να της επιβληθεί.

Θα έλεγε κανείς ότι ο άνθρωπος ως μέρος της Φύσης δεν είναι ο κυρίαρχος παίκτης, απλά λόγω του ότι βρίθει από ιδέες και συναισθήματα, καλείται να αναπαραστήσει το φυσικό στοιχείο και να διερευνήσει τα φυσικά περάσματα μέχρι το τέλος της ζωής του. Δεν είναι τόσο ενδιαφέρον το Προπατορικό αμάρτημα θα έλεγα μάλλον ότι δεν σημαίνει τίποτε καθώς στην όλη διαδικασία δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιου είδους Θεϊκή Εποπτεία. Τουναντίον, οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν αυτά που θέλουν και να φάνε από τους απαγορευμένους καρπούς, αρκεί να σέβονται την εκάστοτε κληρονομιά.   

Θέλει δύναμη, αλλά πάνω απ' όλα συνέπεια, για να βαδίζει κανείς με την σκέψη και να μην κακοποιεί τις έννοιες, ασπαζόμενος αυτό τον φτηνό και επίπεδο μικροαστισμό. Θέλει Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία, αλλά πάνω απ' όλα θέληση για αυτήν. Ο κόσμος που υπάρχει σήμερα είναι εγκλωβισμένος στην αθέτηση των γλωσσικών εννοιών και την ανύψωση των λεκτικών ατοπημάτων. Ο λόγος είναι πως δεν θέλει να διδαχθεί από την καταλυτική επήρεια της Ποίησης και της Λογοτεχνίας, δεν τον ενδιαφέρει να μάθει δηλαδή ποια ήταν η εποχή του Sturm und Drang Klassik στην Γερμανία ή να αποστηθίσει τους στίχους του Μπωντλαίρ, του Ρίλκε αλλά και τα γνωμικά του Ρεμπώ.

Δεν ξέρω αν για αυτούς και άλλους λόγους πρέπει κάποιος που εκγυμνάζει το πνεύμα του να οριοθετεί τις αποστάσεις ή να ζήσει μονάχος.

Αυτό που ξέρω καλά είναι πως ο κόσμος παρά την συντελούμενη αντιληπτική παρωδία, παραμένει κόσμος. Μόνο που αυτός ο κόσμος πρέπει να ενισχυθεί εκ νέου με ισχυρές γνωσιακές δομές, με θεμέλια που θα τον κάνουν να σταθεί και πάλι στα πόδια του, να νοιώσει την δύναμή του.

Αυτή την αποστολή την έχουν κάποιοι που δεν πτοούνται ούτε παραιτούνται λόγω απογοητεύσεων και εμποδίων πάσης φύσεως. Και για τον λόγο αυτό, κανείς αποχαιρετισμός δεν βγάζει πουθενά. Γιατί στόχος είναι η ανεύρεση φωτός μέσα στο σκοτάδι.