Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Όταν οι εργαζόμενοι στα μέσα πυρόσβεσης πιέζονται να ανταποκριθούν σε όλα τα πύρινα μέτωπα, όταν ορισμένοι πολίτες το μόνο που κάνουν είναι εκ του ασφαλούς «υψηλή κριτική» από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όταν με λίγα λόγια η εξουσία είναι απομακρυσμένη από τον πολίτη γιατί και ο ίδιος την θέλει τελικά σε απόσταση, το μόνο που γίνεται στο τέλος είναι είτε το μοιραίο λάθος είτε η συνολική αποτυχία του κράτους να προστατεύσει τους πολίτες αλλά και όλους αυτούς που εργάζονται στις υπηρεσίες του.

Ο τραγικός θάνατος των δύο πιλότων του Canadair έδειξε ότι ασκείται στους πυροσβέστες τρομακτική πίεση να προλάβουν την εξάπλωση των πυρκαγιών και μάλιστα χωρίς σχέδιο και προγραμματισμό, αλλά πάνω απ' όλα προστασία των ανθρώπων αυτών.

Μεγάλες ευθύνες βέβαια, έχουν και οι πολίτες που δεν παίρνουν μέτρα αυτοπροστασίας, δεν συντονίζονται σε κανένα επίπεδο και τα περιμένουν όλα από τους Δήμους, τα τοπικά συμβούλια και τις Αρχές που ξέρουμε πολύ καλά με ποιον τρόπο λειτουργούν σε παρόμοιες καταστάσεις και περιπτώσεις.

Υπάρχει, λοιπόν και περισσεύει ο χρόνος για να αυτοοργανωθούν οι πολίτες, να υπάρξει κάποιος σχεδιασμός και να ληφθούν όλα εκείνα τα προληπτικά μέτρα αφύπνισης του πολίτη, ώστε να μην παρατηρεί από τις ξαπλώστρες τις φλόγες και να μένει απαθής, θεωρώντας πως το κακό είναι ακόμη μακριά.

Τα παραδείγματα από την λειτουργία των Δήμων, των κοινοτήτων και των τοπικών συμβουλίων είναι πάμπολλα, με δεδομένο ότι το βασικό κίνητρο υποψηφιοτήτων είναι το χρήμα από τα εκάστοτε διαθέσιμα κονδύλια που κατανέμονται σε κάθε περιοχή της χώρας.

Είτε νέοι είτε ηλικιωμένοι είναι αυτοί, σπάνια μπορεί κανείς να ξεχωρίσει κάποιους που ενδιαφέρονται για το φυσικό περιβάλλον του κάθε τόπου. Και φυσικό περιβάλλον δεν είναι μόνο η διαμόρφωση των πλατειών και το μάζεμα των ξερών χόρτων, αλλά και η φροντίδα της άγριας φύσης και ζωής. Θέλω να πω με αυτό ότι επιβάλλεται να υπάρξει μια πραγματική περιβαλλοντική συνείδηση και όχι το ενδιαφέρον να εστιάζεται αποκλειστικά και μόνο στον οικιστικό ιστό, για το αν δηλαδή κάποιος πέταξε χαρτί στο δρόμο και πλαστικό, ενώ υπάρχει κάδος ανακύκλωσης ή παράτησε τα κόπρανα του ζώου του σε κοινή θέα.

Τώρα τελευταία μάλιστα, φτάνουν και στο άλλο άκρο κάποιοι πολίτες, με το να φωτογραφίζουν και να αναρτούν στο facebook τέτοιου είδους παραπτώματα και όταν καίγεται το σύμπαν απλά να ψάχνουν την κυβέρνηση που φταίει. Θέλω να πω πως πολλά πράγματα είναι και περαστικές «μόδες» στο όνομα του ότι πρέπει να είμαστε μέσα στο lifesyle που περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, να περιποιείσαι τον κήπο του σπιτιού σου, να «καρφώνεις τον «κακό» γείτονα μέσα από τα social media και πέραν του οικισμού να λες πως εκεί δεν είναι η δικαιοδοσία σου.

Ποιους νοιάζει αν καίγονται τα βουνά και τα λαγκάδια; Ποιον ενδιαφέρει αν η φύση κακοποιείται συστηματικά από τους ίδιους τους πολίτες που κατά τα άλλα είναι ευαισθητοποιημένοι για το αν μια λακκούβα είναι  εκτεθειμένη μέσα στην πόλη ή το χωριό, που φυσικά και αυτό θα πρέπει να μας ενδιαφέρει αλλά όχι μόνο αυτό;

Συχνά η υποκρισία περισσεύει και το κύριο μέλημα είναι να ζει κανείς καλά γύρω από το σπίτι του. Όμως, αυτό δεν εξαρτάται από τις καταγγελίες και τον στιγματισμό, παρά από μια σοβαρή φιλοπεριβαλλοντική στάση πέρα από τις ιδιοκτησίες και περιουσίες μας. Απαιτεί πολιτική συγκρότηση αλλά πάνω απ' όλα αποστασιοποίηση από τον σχολιαστικό χαβαλέ του διαδικτύου.

Οι δύο νέοι άνθρωποι που χάθηκαν από την πτώση Canadair δεν είναι παρά θύματα όλης αυτής της τραγικής κατάστασης στην κοινωνία, όπου οι πολίτες απέχουν από τον διπλανό τους και το επίσημο κράτος από αυτούς.

Η εργασία και παράλληλα αυτοθυσία των πυροσβεστών φτάνει σε δυσθεώρητη πίεση, με το να σπεύδουν πότε από εδώ και πότε από εκεί γιατί οι πολίτες απουσιάζουν πανηγυρικά. Και αυτοί με την σειρά τους να περιμένουν από τα λιγοστά μέσα πυρόσβεσης να υπερβούν το μέτρο σε ανάλογες περιπτώσεις και να κάνουν θαύματα.

Στο πλαίσιο αυτό, δύο ακόμη νέοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και κάθε μνημόσυνο είναι περιττό. Ας ψάξει ο καθένας μέσα του από πού ξεκινά η αλλοτρίωση και η μετάλλαξη και πού καταλήγει ο κοινωνικός ιστός. Γιατί σε ότι αφορά το φυσικό περιβάλλον, το παιχνίδι έχει χαθεί. Ας κοιτάξει κανείς πέρα από τα όρια του σπιτιού του και ας αυτοοργανωθεί με άλλους παρόμοια σκεπτόμενους. Γιατί οι μάζες πάντα ίδιες θα είναι. Και στο όνομα αυτών κάθε φορά θυσιάζονται ανθρώπινες ζωές επειδή και η επίσημη εξουσία βρίσκεται πολύ μακριά.