Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Θεωρεί κανείς πως με την ενασχόληση με τα κοινά συμβάλλει κατά πολύ στην διόρθωση των προβλημάτων των Δήμων  και των τοπικών κοινοτήτων και αυτό ξεκινά από μια πεποίθηση ότι με τον καθιερωμένο αυτό τρόπο που εκλέγονται για χρόνια και χωρίς άμεση ανάκληση δήμαρχοι, κοινοτάρχες, δημοτικοί και κοινοτικοί σύμβουλοι σε καθεστώς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, επιτυγχάνεται τάχα ένα κραταιό ενδιαφέρον για την αστική και περιαστική ανάπτυξη.

Στην ουσία όμως, αυτό που επιδιώκεται, είναι ο διαμοιρασμός μεγάλων και μικρών κονδυλίων με ίδιο όφελος των εκλεγμένων που λανσάρεται τάχα ως «ενδιαφέρον» για την πόλη, την κωμόπολη ή το χωριό.   

Στην πραγματικότητα όμως, τις συνθήκες διαβίωσης μπορούν να τις αλλάξουν μόνο οι πολίτες με την αυτοοργάνωσή τους και όχι τα πρόσωπα που αφενός δεν είναι άμεσα ανακλητά, άρα δεν υπάρχει ψήγμα άμεσης δημοκρατίας, και αφετέρου στοχεύουν απλά και μόνο στην παράταση της θητείας τους για καθαρά προσωπικούς λόγους.

Στην κοινοβουλευτική δημοκρατία πάντως, για να είμαστε ειλικρινείς, υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις και αυτό ξεκινά από ορισμένους που εφαρμόζουν κατά γράμμα τα προγραμματικά σχέδια αλλά στο τέλος τους απορροφά ή τους αποβάλλει το ίδιο το σύστημα.

Οι δημοτικές, αυτοδιοικητικές και κοινοτικές εκλογές είναι ακόμη μία ψευδαίσθηση ότι τάχα ο λαός καθορίζει τις τύχες του. Αυτό κατ' ουσίαν ισχύει, μιας και οι πολίτες δεν είναι άμοιροι των ευθυνών τους, και έχουν τα πολιτεύματα που τους αξίζουν. Από την άλλη όμως, στη λογική τού ότι «αφού δεν έχουμε πραγματική δημοκρατία, ας περισώσουμε ότι μπορούμε», θυσιάζονται όλα τα όνειρα και οι επιθυμίες για μια άλλη κοινωνία, που θα εξάλειφε προφανώς κάθε ανισότητα.

Δεχόμενοι λοιπόν κάποιοι την υπάρχουσα κατάσταση και συντηρώντας την στο έπακρο, αυτό που κάνουν είναι να διαιωνίζουν την μεγάλη και μικρή διαφθορά σε όλα τα επίπεδα, με δεδομένο ότι ο διαμοιρασμός των κονδυλίων, σχετίζεται άμεσα με το προσωπικό όφελος του κάθε πολιτευόμενου/ης ή εκλεγμένου/ης, γιατί στην ουσία περί επαγγελματικής ενασχόλησης πρόκειται και όχι για κάποιο υποτιθέμενο «γενικό καλό».

Αυτά που λανσάρουν κατά τα λοιπά περί δήθεν νοικοκυρέματος του τόπου που ζεις ή την φιλική σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον, δεν είναι παρά πονηρά τερτίπια για να μαζέψουν ψήφους, να εκλεχθούν και να μακροημερεύσουν στις ίδιες καρέκλες και αξιώματα που κατήγγειλαν κάποτε ως νεότεροι.

Δεν πρέπει λοιπόν να υπάρχει εμπιστοσύνη στα κελεύσματα περί πιεστικής και δήθεν άλλου τύπου συμμετοχής στις δημοτικές και αυτοδιοικητικές εκλογές (ότι δηλαδή αυτές οι εκλογές αφορούν τάχα τους πολίτες) για τον απλούστατο λόγο ότι οι κοινωνίες που ζούμε είναι κοινωνίες αφθονίας και ολίγων ωφελούμενων, κοινωνίες φιλελεύθερης ολιγαρχίας στις οποίες οι πολίτες δεν συμμετέχουν, όχι γιατί δεν θέλουν, αλλά διότι δεν τους δίδεται η δυνατότητα άμεσης συμμετοχής. Τα δημοτικά και τοπικά συμβούλια δεν είναι παρά μία κοροϊδία από την στιγμή που είναι κλειστά και αφορούν αποκλειστικά και μόνο τις κομματικές παρατάξεις.

Με την σειρά του, κάθε κόμμα έχει τα προγραμματικά του συμφέροντα και ο πολίτης δεν λαμβάνεται υπόψιν στο παραμικρό. Για τον λόγο αυτό, βλέπετε πάντα στις πόλεις και τα χωριά αυτή την εγκατάλειψη, αυτό το μείγμα αδιαφορίας και παραίτησης που χαρακτηρίζει κάθε έργο που τάχα βελτιώνει τις βιοτικές συνθήκες.

Θα το ξαναπώ βέβαια πως υπάρχουν κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις, πως κάποιοι υποψήφιοι ή εκλεγμένοι προσπαθούν να αλλάξουν τα δεδομένα. Όμως πρόκειται μάλλον περί βελόνας στα άχυρα, και συνήθως οι άνθρωποι αυτοί εξωθούνται σε παραίτηση.

Μην αισθάνεστε λοιπόν και εξαπατάτε τον εαυτό σας ότι με την συμμετοχή σας στις δημοτικές εκλογές είστε οι βασικοί κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Τουναντίον και σε αυτή την περίπτωση, ανακυκλώνεται σε μικρότερα μέρη και κλίμακες = και διαμοιράζεται το σύστημα εξουσίας, αρχής γενομένης από όλους αυτούς που από τον έναν χρόνο στον άλλο ως δια μαγείας ενδιαφέρονται δήθεν για τον τόπο που ζουν.

Το κίνητρο συνήθως είναι το χρήμα και η ενασχόληση με τα κοινά λαμβάνει χώρα για λόγους ατομικού οφέλους και συμφέροντος. Εξάλλου, για τις αποφάσεις στις πόλεις, τις κωμοπόλεις και τα χωριά δεν έχουν λόγο οι πολίτες παρά η δια βίου εκπρόσωποί τους που φυσικά δεν είναι άμεσα ανακλητοί.

Κοινώς, στο ίδιο έργο θεατές, με δεδομένο ότι οι πολίτες παραμένουν πάντα απλοί θεατές στα πεπραγμένα.