Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Όταν κάνεις κατά βάση τα ίδια πράγματα, αυτό που θα αποκομίσεις είναι οι ίδιες εικόνες και τα ίδια γεγονότα, που θα σε οδηγήσουν στις ίδιες σκέψεις και παρόμοιους συλλογισμούς. Θα έλεγα καλύτερα πως ο σοφός λαός έχει δημιουργήσει εμπειρικά σημαντικές ρήσεις, οι οποίες ισχύουν διαχρονικά εδώ και πολλές δεκαετίες, ρήσεις και γνωμικά που αντανακλούν την τρέχουσα πραγματικότητα, αλλά πάνω απ' όλα είναι παγιωμένα στη συνείδηση του καθενός.

Οι λαϊκές κατά πολλούς ρήσεις ισχύουν πάντα και εξηγούν τι προκύπτει μετά από συγκεκριμένες ενέργειες και πράξεις. Δεν πρόκειται για σοφίσματα, παρά για μικρές και σύντομες φράσεις που εξηγούν τα συμβαίνοντα στη ζωή. Έτσι γνωρίζει κανείς καλά τι πρέπει να περιμένει μετά από μία συγκεκριμένη πράξη ή ενέργεια.

Κατά βάση λοιπόν, όπως έλεγε και ο Νίτσε, δεν πρέπει να περιμένει κανείς καμία αλλαγή σε προσωπικό επίπεδο κάνοντας τα ίδια πράγματα. Οι καθιερωμένες τυπικές συζητήσεις του καλοκαιριού για τα πεπραγμένα  του χειμώνα, για παράδειγμα, οδηγούν πάντα σε συγκεκριμένα αποτελέσματα και προοπτικές τον χειμώνα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εποχιακή εξέλιξη του καθενός.

Είναι τραγικό αλλά συνάμα αυταπόδεικτο ότι κουβαλώντας τις ίδιες απόψεις από τους γονείς, δεν απομένει και εσύ ως γονέας να κάνεις τα ίδια πράγματα για τα οποία τους έψεγες και κατηγορούσες.  

Αν έκανες λοιπόν, το αποφασιστικό βήμα και άλλαζες λίγο την καθημερινότητά σου, αν απαλλασσόσουν από τους δισταγμούς και τα ισχύοντα στερεότυπα, είναι πολύ πιθανόν ότι και εσύ ο ίδιος θα απολάμβανες την αλλαγή. Πόσοι άνθρωποι, όμως, επιζητούν αυτή την αλλαγή; Πόσοι θέλουν πραγματικά να μεταπλάσσουν την καθημερινότητα και να δημιουργήσουν καινούργιες βάσεις για το αύριο; Μήπως τελικά όλοι βολεύονται μέσα στην συνήθεια;

Μάλλον αυτό συμβαίνει και ο κυρίαρχος του παιχνιδιού της ισχύουσας ζωής είναι η ρουτίνα και ο συνεχής αποκλεισμός του διαφορετικού πλάνου ή σκέψης. Με αυτά τα δεδομένα, όμως, δεν μιλάμε για καμία εξέλιξη, πολύ περισσότερο για απαλλαγή από αγκυλώσεις του παρελθόντος. Δεν είναι βέβαια και λίγοι αυτοί που κάνουν την υπέρβαση και διαγράφουν το χθες χωρίς θυμό και κακία παρά για να προχωρήσουν και να γνωρίσουν εις βάθος τη ζωή στο παρόν και το μέλλον.

Το πιο βασικό απ' όλα είναι να βαδίζεις την οδό της εξέλιξης και με αυτό δεν εννοώ απαραίτητα μόνο την τεχνολογική ή επιστημονική. Εννοώ πως πρέπει κανείς να διατρέχει το χρόνο όχι κυνηγώντας τον να τον ξοδέψει ούτε να τον υφίσταται απλά και βαρετά, διαπιστώνοντας το πόσο γρήγορα περνά με την αδράνεια σε όλα τα επίπεδα.

Πολύ μεγάλο δίκιο είχε ο Νίτσε λέγοντας πως δεν αλλάζεις σε τίποτε κάνοντας τα ίδια πράγματα, και μάλιστα όταν αυτά τα πράγματα τα έχεις επαναλάβει και πολλάκις απορρίψει στο παρελθόν.

Οι άνθρωποι μεγαλώνουν και γερνούν μέσα στην αντιπάθειά τους για την αλλαγή. Μιλούν για αυτή και κλαίνε γοερά, αλλά δεν κάνουν κάτι για να αλλάξουν τα δεδομένα. Μοιραία λοιπόν, επαναλαμβάνονται οι ίδιες εικόνες και βγαίνουν τα ίδια συμπεράσματα.

Για μια ανακύκλωση πρόκειται και για μια προφανή συντήρηση καθιερωμένων συνηθειών. Ακόμη και η συζήτηση για όλα αυτά είναι γνωστή και βαρετή.

Δεν απομένει λοιπόν, παρά να κάνει κανείς το αποφασιστικό βήμα προς τα εμπρός και αυτό χωρίς πολύ σκέψη και ενδοιασμούς. Μετά από αυτό, ο χρόνος θα μεγαλώσει και τα γεγονότα της ζωής θα πάρουν την αξία που τους αρμόζει.

Και έτσι κανείς στο τέλος δεν θα παραπονιέται για το ότι η ζωή από ένα σημείο και μετά μίκρυνε απελπιστικά. Γιατί πολύ απλά θα φιλοσοφεί κανείς στα πέρατα του σύμπαντος για μια θελκτική αιωνιότητα, στην οποία πρόκειται κάποτε να περάσει. Γιατί η ζωή και άγνωστο τέλος έχει και εξαιρετικές εμπειρίες από τα διαχρονικά διδάγματά της.