Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Κανόνας έχει γίνει πια με το πρώτο ανεμικό σκίρτημα η χώρα να πυρπολείται από τεράστιες πυρκαγιές που καταστρέφουν και τις τελευταίες δασικές εκτάσεις, το οξυγόνο και ό,τι έχει ακόμη απομείνει σε αυτή την χώρα από τα αποθέματα σε χλωρίδα και πανίδα.

Σαφέστατα μεγάλη απειλή για την πρόκληση αυτής της χαώδους κατάστασης είναι η εκτυλισσόμενη κλιματική αλλαγή, μιας και δεν είναι μόνο η χώρα μας που πλήττεται από τις καταστροφικές αυτές πυρκαγιές. Όμως για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται πως δεν υπάρχει ούτε κρατική πρόνοια ούτε τα σχέδια που εκπονούνται τον χειμώνα προσφέρουν κάτι ουσιαστικό.

Οι τεράστιες καταστροφές πέριξ της Αλεξανδρούπολης, οι πυρκαγιές στην Εύβοια και τη Βοιωτία, αλλά και οι προηγούμενες στη Ρόδο και την Αγχίαλο, δείχνουν για μια ακόμη φορά πως ούτε οργάνωση υπάρχει και πολύ περισσότερο κάποιας μορφής σχέδιο.

Αποτέλεσμα να θρηνούν όλοι πάντα πάνω από τις στάχτες και να καταγράφονται οι όποιες κυβερνητικές απώλειες σε ψήφους. Οι αυτοδιοικητικές εκλογές είναι κοντά θέλω να πω και τα αποτελέσματα θα είναι ενδεικτικά των προθέσεων των ψηφοφόρων.

Ασφαλώς και δεν έχουμε προς το παρόν τραγική κατάληψη τύπου «Μάτι», θεωρώ, όμως, ότι μόνο από τύχη και λόγω της λήψης κάποιων έκτακτων μέτρων μετά την ανείπωτη εκείνη ανθρωπιστική καταστροφή, έχουμε γλιτώσει από παρόμοιες τραγωδίες. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν θα μπορούσαμε, για παράδειγμα, να έχουμε πολλά θύματα μετά την έκρηξη στο στρατόπεδο στην Αγχίαλο ή στην Αλεξανδρούπολη όπου άρον άρον εκκενώθηκε το τοπικό νοσοκομείο.

Αυτό που αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά στην Ελλάδα είναι πως υπάρχει σαφέστατο έλλειμμα στην δασοπροστασία και πως το ενδιαφέρον εστιάζεται αποκλειστικά και μόνο στην προστασία οικισμών, χωριών και πόλεων.

Διανύουμε μια εποχή όπου ο καθένας και η καθεμιά είναι αδιάφοροι μέχρι το κακό να χτυπήσει την δική τους πόρτα. Μιλάμε για μια κοινωνία αλλοτρίωσης σε τέτοιο βαθμό, που αυτό που κάποτε έλεγαν για την υπόλοιπη Ευρώπη περί ψυχρότητας και αναισθησίας, τώρα βιώνεται στο έπακρο και στην Ελλάδα.

Όλη αυτή την κατάσταση την πυροδοτούν και οι παχυλοί τίτλοι των ειδησεογραφικών ιστοσελίδων που κάνουν το κάθε τι για να προσελκύσουν αναγνώστες, με τα «αποκλειστικά» βίντεο και τις φωτό βγαλμένες μέσα από την κόλαση του Δάντη.

Με αυτά και με αυτά πορευόμαστε προς το άγνωστο, χωρίς στίγμα και πορεία. Απομένουν μόνο οι θλιβερές εικόνες από τα πύρινα μέτωπα που αχνοφέγγουν και αυτές μετά από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα.

Μια χώρα σε πύρινη κόλαση με κατοίκους που το μέγιστο που κάνουν είναι να φωτογραφίζουν τον πύρινο εφιάλτη και να σχολιάζουν εκτενώς στα social media. Μια χώρα που έχει χάσει οριστικά το στοίχημα της αναπτυξιακής προόδου και που οι κυβερνήσεις της προσπαθούν να διασώσουν τα στοιχειώδη.

Μια χώρα όπου το αυτονόητο ποτέ δεν ήταν προτεραιότητα για να πει κανείς πως τουλάχιστον τηρούνταν από τις κυβερνήσεις τα προσχήματα, είτε σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών, είτε ανθρώπινων τραγωδιών.