Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Δεν είναι και λίγες οι φορές που αισθάνεσαι ότι η ζωή σου είναι σα να έχει βγει από ταινία και μάλιστα επιστημονικής φαντασίας, ότι οι δρόμοι που έπρεπε να διασχίσεις περνούσαν μέσα από γαλαξίες και αστρικά νέφη, πως οι παράλληλοι κόσμοι συγκρούονταν και ανάβλυζαν μια απαράμιλλη θερμότητα και ψυχρότητα μαζί. Θα έλεγα μάλιστα το ακόλουθο, ότι αυτοί οι κόσμοι που διακοσμούσαν και διαχέονταν στα όνειρά σου δεν ήταν παρά μία στιγμιαία οπτασία αλλά αρκούντως σημαντική, για να γεμίσει τα λίγα λεπτά της φαντασιακής αντιληπτικής σου ικανότητας.

Η ζωή σου δείχνει πάντα το δρόμο. Η ζωή σε φέρνει αντιμέτωπο με σωρεία προσωπικών λαθών αλλά και αδικιών που σε στιγμάτισαν, εσένα και τον εσωτερικό σου κόσμο. Η ζωή είναι αυτή που αλλάζει άρδην τα δεδομένα και σε κάνει από εκεί που υπερτερούσες σε όλα, να εκλιπαρείς για την παραμικρή συμπόνια, κατανόηση και συμπαράσταση. Όλα αυτά σε ένα δυνητικό επίπεδο κατανόησης και συνάμα αποτελεσματικό σε όσους θέλουν να παρακολουθήσουν την πορεία σου.

Όμως, πάντα προχωρούσες χωρίς να σκέφτεσαι τις συνέπειες από την καθαρή και περήφανή σου στάση, από την ανάγκη για μια και μόνο λέξη που θα μπορούσε να ανατρέψει αυτόματα την εθιστική συνήθεια του να παραμένεις πάντα ο ίδιος στο τέλος της ημέρας.  Πάντα πίστευες στους ανθρώπους πως μπορεί να κατανοούν την θέση που βρίσκονται και να μην ψάχνουν δικαιολογίες να οριοθετήσουν τις συμπεριφορές τους σε νόμιμα και αποδεκτά πλαίσια.

Η ζωή σε κάνει ενίοτε να μην θες να αναμοχλεύσεις το παρελθόν, και από την άλλη να μην προσεγγίζεις το παρόν με συμπεριφορές που καταγράφηκαν σε άλλες εποχές, σε χρόνους που άφησαν πίσω ακόμη και τις χαρακτηριστικές εικόνες, ώστε στο τέλος να μην απομένει τίποτε.

Η ζωή σου μαθαίνει πως από πάντα δεν υπήρχαν κριτές, θεότητες ή κάποιος λεγόμενος αποκρυφισμός. Η ζωή σου διδάσκει πως τα πολιτεύματα που βίωσες δεν ήταν παρά σκιά σκουριασμένων και ξεχαρβαλωμένων ιδεολογιών που έχασαν την δυναμική τους επειδή ξεμασκαρεύτηκαν και ξεμπροστιάστηκαν από την μηδαμινή τους ισχύ και επήρεια στην ίδια την κοινωνία.

Και σαν τα είπες όλα αυτά στο πέρασμα του χρόνου; Σαν υπέδειξες τους κατάλληλους δρόμους για να θεωρηθούν μετά ως προσήκουσες κατευθυντήριες οδοί που οδηγούσαν τελικά σε αδιέξοδα; Αν ο λόγος σου δεν έπεισε επειδή κάποιοι δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ ή δεν συνάντησαν τις αντίστοιχες δυσκολίες για να πει κανείς πως θεωρήθηκαν συνοδοιπόροι; Προς τι λοιπόν όλα αυτά;

Το σήμερα σε προσγειώνει απότομα επειδή καλείσαι να απαντήσεις τροχάδην σε όλα τα ερωτήματα. Και δεν έχουν τελικά τόση σημασία οι εικόνες από ταινία επιστημονικής φαντασίας που περνούν από το μυαλό σου, για τον απλούστατο λόγο ότι ο νους δημιουργεί οπτασίες και δη θελκτικές για το συναίσθημα. Κάποτε όμως, έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και η θέση σου αλλάζει όχι από διάθεση απλής αλλαγής ούτε από ανάγκη, παρά από σαγήνη προς την νέα εμπειρία, τους νέους κόσμους που θέλεις να γνωρίσεις, τους νέους ανθρώπους και την απόλαυση νεόφερτων εικόνων από μια ζωή που εν ευθέτω χρόνω μεταμορφώθηκε όπως ο καφκικός πρωταγωνιστής Γκρέγκορ Σάμσα.

Υπάρχει λοιπόν, μια ατέρμονη πορεία προς τα εμπρός, ένας κόσμος που διψά για το αύριο, που μέσα από το σήμερα διανοίγει τους δρόμους για την νέα πορεία. Μόνο που δεν ξέρει κανείς πού και ποιοι θα είναι οι αυριανοί συνοδοιπόροι, σε τελευταία ανάλυση αυτό μπορεί και να μην ενδιαφέρει. Η πόρευση η ίδια ως πραγματικότητα μετρά δηλαδή, η διαδρομή με τις καινούργιες παραστάσεις, η νέα εποχή, η ομήγυρη της επικοινωνιακής ώσμωσης και ο κουρνιαχτός που δεν λέει και πάλι να κοπάσει.

Βρισκόμαστε κάποτε σε φωτεινά σταυροδρόμια και πολυπληθείς ηχηρές κατευθύνσεις, σε περιβάλλον άγνωστο, αλλά αν μη τι άλλο θελκτικό. Λέω λοιπόν, πως δεν είναι όλα ένα στιγμιαίο όνειρο ή απλά μια στιγμιαία οπτασία. Είναι οι προσπάθειες μιας ολόκληρης ζωής να είσαι και πάλι ο πρωταγωνιστής στη νέα εμπειρία. Αυτό ίσως και να ήταν λάθος, αν αναλογιστεί κανείς πως αυτό που μένει στο τέλος δεν είναι η πρωτιά της πρωτοπορίας, παρά μια ζωή που έφυγε χωρίς να αφήσει ίχνη.

Λάθος, γιατί εσύ ο ίδιος είσαι και πάλι ο πρωταγωνιστής και κανείς άλλος, σε μια ζωή που ξεφεύγει από την αντιληπτική σου δυνατότητα, όταν έχεις ανάγκη από μια λέξη αλλά δεν την ακούς ποτέ.