Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Ο παγκόσμιος σαρωτής εκπαιδεύει και κατευθύνει τους πρόσκαιρους χειριστές του με τέτοιο τρόπο, ώστε να αποπροσανατολίσουν για μια ακόμη φορά από τα πραγματικά προβλήματα που απασχολούν ή πρέπει να απασχολούν την ανθρωπότητα και αυτό συμβαίνει την εποχή της έντονης έλλειψης ενέργειας σε όλο τον κόσμο, την εποχή όπου οι άνθρωποι παλεύουν να γλιτώσουν από την εκδίκηση του φυσικού στοιχείου που αντανακλάται σε όλα τα επίπεδα.

Παράλληλα με αυτό τον αγώνα διεξάγεται και ένας άλλος, που αφορά την διάσωση της ανθρώπινης πνευματικής κληρονομιάς που μεταλαμπαδεύτηκε από γενιά σε γενιά και που σε τελική ανάλυση δεν είναι και πολλοί αυτοί που θέλουν να αφιερώσουν μεγάλο μέρος της ζωής τους στην διάσωσή της.

Η πνευματική κληρονομιά στην οποία αναφέρομαι, αφορά τα γοητευτικά μυαλά των προηγούμενων αιώνων και τα οποία κάνοντας κανείς το ταξίδι στο χρόνο τα συναντά ακέραια και ζωντανά, έτοιμα να προσφέρουν στους ενδιαφερόμενους γητευτές της περιπλάνησης έναν κόσμο επιστημονικής μαγείας και φιλοσοφικής Παιδείας που τόσο απουσιάζουν από την τωρινή υφιστάμενη ασημαντότητα.  

Ο άνθρωπος δεν εκπαιδεύτηκε ποτέ για να σκοτώνει και να καταστρέφει, να αφανίζει τα είδη και να στρέφει στο τέλος τα όπλα κατά του εαυτού του. Μιλώ για το ανθρώπινο Ον, που ναι μεν μεταλλάσσεται στο πέρασμα του χρόνου, όμως τίποτε δεν σημαίνει αυτό, ούτε παραπέμπει στην διαδικασία του πρωτόπλαστου κοψίματος του προκλητικά θεώμενου ώριμου καρπού.

Θέλω να πω πως οι άνθρωποι δεν τιμωρούνται για κανένα προπατορικό αμάρτημα, απλά είναι κάτι άλλο που έχει συμβεί στην πορεία των χρόνων που απλά απομάκρυνε τους ανθρώπους από το πραγματικό νόημα της ζωής, που δεν είναι άλλο από την απολαυστική δεινότητα της ζωτικής γοητείας που τα περιέχει όλα, από την χαρά και τον πόνο, μέχρι την ευτυχία και τους αποτυχημένους έρωτες, από τις απογοητεύσεις μέχρι την περηφάνια και την ηδονή. 

Και η εκπαίδευση της σαρωτικής δεινότητας συνεχίζεται σε αυτό τον κόσμο που απαξιώνει κάθε προσπάθεια ανίχνευσης ή ιχνηλάτισης των διαπραττόμενων λαθών και πρόκειται για ένα μακρινό ταξίδι με αμέτρητους συμμετέχοντες, που κάπου, όμως, στην διαδρομή έχασαν την ουσία των πραγμάτων. Θα έλεγε κανείς ότι για κάπου προορίζονται οι άνθρωποι, πως τα σημάδια τους τέλους είναι ενίοτε και ορατά. Ποιο είναι, όμως, πραγματικά αυτό το τέλος και με τι σχετίζεται; Από ποιον και ποιους φιλοτεχνείται και ποιους αφορά;

Αν η ανθρωπότητα θέλει να βαδίσει σε αδιέξοδες ατραπούς, αυτό μπορεί να το κάνει σε σύντομο χρονικό διάστημα, με συγκεκριμένες στοχευμένες κινήσεις. Αν, όμως, θέλει όπως ο Οδυσσέας στο ταξίδι προς την Ιθάκη να αποφύγει τις Σειρήνες, μπορεί και αυτό να το κάνει. Σε τελική ανάλυση, πάντα υπάρχει κάποιος στόχος και προορισμός για τον θνητό άνθρωπο, αυτό το τέλος που χαράσσει την κόκκινη γραμμή.

Και η σάρωση συνεχίζεται, λες και ο κόσμος έχει ανάγκη την περιπέτεια, να την ζήσει δηλαδή μέχρι τα μύχια, χωρίς να δώσει αναφορά για το είδος του ταξιδιού, αλλά πάνω απ' όλα να ξεφύγει από την σκοτεινή αντανάκλαση των εμπειρικών εικόνων κατά το σκανάρισμα της ζωής.

Ναι, οι άνθρωποι εκπαιδεύτηκαν από ένα σημείο και μετά στην αυτοκαταστροφή και έχασαν τα φωτεινά σημάδια, τους φάρους μέσα στην συντριπτική καταιγίδα μιας αλλόκοτης ζωής που από ένα σημείο και μετά απώλεσε το νόημά της, τις αξίες και την σημασία της στο συμπαντικό Όλον.

Οι άνθρωποι, όμως, μπορούν να αλλάξουν πορεία, να εκπαιδευτούν στην εκγύμναση της σημασιολογίας έτσι όπως αυτή καθορίστηκε από την πνευματική ενηλικίωση των περασμένων αιώνων. Τα περιθώρια υπάρχουν ακόμη, οι ευκαιρίες δεν είναι λιγοστές.

Αρκεί να δοθούν τα ζωτικά κίνητρα για την γνωριμία με το Άγνωστο που αντιπροσωπεύει η ίδια η ζωή. Αρκεί ο μεγάλος επίγειος σαρωτής να αλλάξει φορά και να γυρίσει πίσω το χρόνο για μια νέα αρχή που δεν θα προδικάζει κανένα τέλος, καθώς αυτό θα εκλαμβάνεται ως προορισμός από την θνητότητα και το πέρασμα στην πιθανά αιώνια ελεατική ακινησία. Στο μοναδικό πέρασμα της ανακύκλησης του κόσμου.