Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Δεν είναι τόσο οι φωνές του παρελθόντος που χάθηκαν και αυτές στον αδυσώπητο χρόνο, όσο η νέα εμφάνιση και αυτοπροβολή σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, όπου το κάθε τι χωρίς καν να εξεταστεί η αληθοφάνειά του, λανσάρεται ως πρωτοπορία στην εποχή της ματαιοδοξίας και της ελεεινής αποδόμησης και κακοποίησης των εννοιών. Το πρόβλημα σήμερα δεν είναι μόνο η έλλειψη γνώσης αλλά η ανύπαρκτη διάθεση για αποφυγή των λαθών, με δεδομένο ότι όλοι πάσχουμε διαχρονικά και στην κυριολεξία από σοβαρά λάθη και παραλείψεις.

Ο μικρόκοσμος της καθημερινότητας εξοβελίζει την ποιότητα και την κατατάσσει σε ασήμαντο επίτευγμα από την στιγμή όπου η ταχύτητα της όποιας (παρα)πληροφορίας οδηγεί σε έρημα από γνώση και επίγνωση μονοπάτια, σε τόπους άγνωστους και ιταμούς από νοητικές διεργασίες. Λάθη, ναι, κάνουμε όλοι μας, ακόμη και οι πιο διαβασμένοι, που ενίοτε δεν βλέπουν την απλότητα μέσα από την έπαρση που τους διακατέχει. Γιατί πέρα από την ημι-μόρφωση, υπάρχει και ο ελιτισμός που σα δεν συνοδευτεί από μια πραγματικά κόσμια συμπεριφορά, καταντά άχρηστος και κενός.

Ο κατέχων την Γνώση δεν υποβιβάζει κανέναν, δεν επιτίθεται στους ανθρώπους, δεν καταδικάζει την παθητικότητα στο όνομα μιας αφηρημένης ενεργοποίησης των πνευματικών αντανακλαστικών. Είναι ο ίδιος ψύχραιμος και μη περιθωριοποιημένος, σε σημείο που να φαντάζει ως άλλος από μηχανής Θεός ή Γκουρού της μιας και μοναδικής αλήθειας, όπως την αντιλαμβάνονται οι κατά κόσμον Θρησκείες.

Δεν κατέχει καμία αλήθεια ο πραγματικά σκεπτόμενος άνθρωπος, δεν συμβουλεύει κανέναν και ούτε έχει έτοιμες τις λύσεις στο τσεπάκι του. Τα λάθη και οι ελλειμματικές επιμέρους γνώσεις δεν τον έχουν απαλλάξει από την ανασφάλεια ότι αυτό που κάνει είναι σωστό. Αισθάνεται και αυτός την πίκρα όταν συλλαμβάνει αδιάβαστο τον εαυτό του, όταν διαπιστώνει πως από όλη αυτή την προσπάθεια δεν πέτυχε πολλά και πάνω απ' όλα έμεινε μονάχος στο επικοινωνιακό προτσές.

Ο άνθρωπος που ακουμπά απλά την Γνώση παραδέχεται ρητά τα λάθη του, ακούει με προσοχή τις φωνές του παρελθόντος και πάνω απ' όλα δείχνει πως θέλει να μαθαίνει μέχρι τον θάνατό του. Οι άνθρωποι είναι συνηθισμένοι να ασκούν κριτική και μάλιστα δριμεία σε όλους αυτούς που παλεύουν με το Άγνωστο χωρίς στηρίγματα και ασφαλή λημέρια. Είναι κάτι παραπάνω από συνηθισμένο να ασκείται σφοδρή κριτική σε όσους μιλούν για όσα έμαθαν με κόπο και όχι σε αυτούς που δεν θέλησαν ποτέ να μάθουν.

Την ίδια στιγμή που ο κόσμος γέμισε ποιητές και λογοτέχνες, την στιγμή που ο καθένας και η καθεμιά λέει πως ξεχωρίζει από το συρμό, την ίδια αυτή στιγμή ξεπηδούν πληθώρα ειδημόνων που γνωρίζουν την Απόλυτη Αλήθεια μέσα από σαρωτικής εμβέλειας ερωτηματολόγια και συμβουλευτικές πρακτικές. Ας σκεφθούμε ποια είναι ακριβώς η θέση του συρμού αυτού, των μαζών εκείνων που ακολουθούν τις άνωθεν εντολές και πώς φαντάζουν οι όποιοι Γκουρού της αλήθειας στα μάτια τους.

Οι αποστάσεις είναι τεράστιες, ακόμη, όμως, πιο τεράστια είναι και η απόσταση μεταξύ ψεύδους, υποκρισίας και αληθοφάνειας. Οι ήχοι του παρελθόντος καλούν σε εγρήγορση για τον χρόνο που δαπανήθηκε στο ανούσιο και το ειδεχθές, με την έννοια ότι η Γνώση δεν κατακτάται με τσιτάτα και ρήσεις της ντροπής, λες και ο κόσμος θα ξυπνήσει έτσι από τον λήθαργο, λες και αντίσταση σημαίνει οχλοβοή και ανακατωσούρα παντός είδους και ύφους.

Πάντα, όμως, το παράθυρο θα παραμένει ανοιχτό για το μέλλον, γιατί ζωή είναι το Τώρα και μέσω αυτού το Αύριο. Πάντα θα υπάρχουν οι μεγαλόσταυροι και οι γκουρού των Θεοτήτων, πάντα θα υπάρχουν αμφισβητίες ως μελλοντικά αφεντικά, πάντοτε η Αλήθεια θα κρύβεται στα σημάδια του χρόνου, που αν μη τι άλλο δεν είναι ορατά.

Κοινώς η εξαπατητική δράση του Χθες θα προϊδεάζει το προβληματικό Σήμερα με όλα τα κενά, τις ανακρίβειες αλλά και τις αυταπάτες. Το Αύριο, όμως, περιμένει καρτερικά, λες και θέλει να σπάσει την απολυτότητα και την δυσανεξία του εθιστικού καθημερινού ασήμαντου οργασμού, λες και θέλει να δεχθεί στις αγκάλες του έναν άνθρωπο διαφορετικό και σε όλα τα επίπεδα σεμνό.

Μακριά λοιπόν, από ειδήμονες και γκουρού που πρεσβεύουν την απόλυτη Αλήθεια, αυτούς που δεν δάκρυσαν σα τα μικρά παιδιά, όταν έκαναν μια αταξία. Μακριά, όμως και από τον πεζό λόγο και την ανομία των νευμάτων σε ένα προβληματικό λεκτικό Σύμπαν.

Οι καιροί είναι δύσκολοι, αλλά πάνω απ' όλα προβληματικοί. Δεν μετανοούμε, όμως, επειδή πρέπει να σωθούμε. Σώζουμε απλά τον εαυτό μας με την παραδοχή των λαθών, και τον κατευθύνουμε σε άλλα μονοπάτια, μακριά από την αμάθεια ή την στημένη ευρυμάθεια. Το Χθες, αν μη τι άλλο, προσφέρει την δύναμη της εμπειρίας του να γνωρίζει κανείς ποιος τον κοροϊδεύει και ποιος όχι. Και αυτό είναι αρκετό.