Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Oι ανάγκες των ανθρώπων στοιχειώνουν σα δεν βρίσκουν λημέρι να απαγκιάσουν, αλλά πάνω απ' όλα να ριζώσουν χωρίς να χαθούν στο πέλαγο των ψευδο-επιθυμιών που πηγάζουν από μια κοινωνία σε αποσύνθεση και αν μη τι άλλο εικονική από την άποψη των ελλειμματικών παροχών στο πνεύμα, το σώμα και την ψυχή.

Δεν αφήνεται πλέον ο άνθρωπος να ζήσει τη ζωή του απαλλαγμένος από έγνοιες και δη δηλωτικές του υφιστάμενου ζωτικού ψεύδους που αναστατώνει τις φιλίες και τις όποιες κοινωνικές επαφές και συναναστροφές. Αν δεν γινόταν αυτό, θα είχαμε κάτι άλλο μπροστά μας. Μπορούν, όμως, οι άνθρωποι να ελπίζουν ακόμη ότι αυτά που κάνουν, μπορεί να έχουν κάποιο θετικό αντίκτυπο στο μέλλον.

Μπορούν να πιστέψουν ακόμη ότι υπάρχουν γόνιμα περάσματα που μπορεί κάποτε να βρεθούν, αδιάφορο το ποιοι και τι θα δουν στο κατόπι. Ή μάλλον το ενδιαφέρον είναι αυτό, να υπάρξει κάποτε το μετά και να βιωθεί κάποιας μορφής ικανοποίηση πως όλα τελικά δεν πήγαν στραβά ή ότι από ένα σημείο και μετά βρέθηκαν δίοδοι ή αποκαλύφθηκαν καλά κρυμμένα μυστικά.

Αν οι άνθρωποι ήξεραν το τέλος, θα έπρατταν διαφορετικά και με αυτό δεν εννοώ το τέλος της ζωής, αλλά την κατάληξη όλων αυτών των αγώνων σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Ίσως τότε δεν θα πάλευαν με απολύτως τίποτε πια, ίσως να μην τους απασχολούσε ο βηματισμός αν είναι αργός ή γοργός, ίσως η ζωή να έχανε το νόημά της γιατί ουσιαστικά δεν θα υπήρχε πορεία.

Το παρόν είναι εδώ και το μέλλον άγνωστο, ενώ το παρελθόν λησμονείται. Απομένει μια προσπάθεια που καταβάλλεται καθημερινά, ένας δρόμος που δεν τελειώνει, ένας κόσμος που δεν μαθαίνεται, μια πλάση που παραμένει άγνωστη και που κανένας Θεός δεν μπορεί μεταμορφώσει. Οι άνθρωποι είναι οι επιμέρους Θεοί, οι χαρακτήρες, οι σκέψεις και τα συναισθήματα που πρέπει και επιβάλλεται να ξεδιπλωθούν, όχι με την έννοια του εξαναγκασμού ή του ηθικοπλαστικού παροξυσμού.

Ο δρόμος έχει την πρώτη και τελευταία σημασία, η διαδρομή, η περιπέτεια, τα σφάλματα και οι αγκυλώσεις, οι εμμονές και τα σημάδια αυτοβελτίωσης μέσα από τον κόλαφο των αναστολών και των αναγωγών στο παρελθόν και το μέλλον που δεν υπάρχουν.

Αυτό που γίνεται καθημερινά, το κάθε δευτερόλεπτο, η κάθε στιγμή, συνοδευόμενη πάντα από την αόρατη δεξαμενή της σκέψης και της ψυχικής ενατένισης, αυτά παραμένουν σταθερά σε ότι αφορά το νόημα της ζωής σε έναν κόσμο που έχασε τον προσανατολισμό του από την υπερβολική αυτοπεποίθηση και φιλαυτία.

Ανακαινίζοντας το διακοσμητικό ψυχαγωγικό περίγυρο, ανασταίνοντας τις ημιθανείς σκέψεις για όλα αυτά που ζήσαμε και ξεχάσαμε σε δεύτερο χρόνο, αφού προηγήθηκε η σθεναρή εντύπωση των παρθενικών εμπειριών, αναδιατάσσουμε το παρόν και φιλοτεχνούμε -όχι με κοσμητικά επίθετα και υπολανθάνουσες αλλά περίοπτες υπερθεματίσεις- το επίκαιρο προφίλ μας με την νέα μας παρουσία και μορφή του σώματος και της ψυχής.

Ιεραρχώντας τις ανάγκες μας, προσπαθούμε να αναγνωρίσουμε την αξία των ιδεών, μη βαυκαλιζόμενοι από την υπεροπτική διάθεση μετά από κάθε πρόσκαιρη επιθυμία που μας ανακηρύσσει πρωταθλητές και δεινούς πρεσβευτές της αυτο-αναγόρευσής μας σε μοναδικότητες ετούτης της ζωής. Σύνεση θα αναφωνούσαν οι αρχαίοι Αθηναίοι, χαμηλό προφίλ αναφωνούν οι ψυχοθεραπευτές, υγιή νου οι σκεπτόμενοι.

Δεν ξέρω ούτε και μπορώ να προβλέψω αν οι ανθρώπινες ανάγκες μπορούν να κατηγοριοποιηθούν και να ενταχθούν σε κανονισμούς, προτεραιότητες και διαβαθμίσεις.

Αυτό που γνωρίζω, είναι πως ο χρόνος πρέπει να αφομοιώσει την εκτόνωσή τους και να απορροφήσει τους όποιους κραδασμούς που συνήθως προκαλούνται, όταν οι ανάγκες γίνονται πλανημένες επιθυμίες για κάθε τι και για οποιονδήποτε λόγο.

Αυτό που γνωρίζω και έχω μάθει, είναι πως οι άνθρωποι πρέπει να πορευθούν προς το άγνωστο, μακριά από την συνήθεια και τη ρουτίνα. Το αν ο δρόμος αυτός είναι δύσβατος, το γνωρίζουμε όλοι. Αν, όμως, θα μας μεταφέρει και πάλι σε κακοτοπιές, εξαρτάται από το ποια πορεία επιλέγει ο καθένας.

Γιατί στο βάθος δεν φαίνονται ακόμη περάσματα που πιθανόν οδηγούν και πάλι σε πόρτες ερμητικά κλειστές. Υπάρχει μόνο ο δρόμος, η διαδικασία, το τελετουργικό της διαδρομής και η αυτοβελτίωση ως συστατικό της βιωματικής εμπειρίας. Η κατάδυση στο Όν καθαυτό και η ερμηνεία, αν όχι η θέαση των καλά κρυμμένων μυστικών.