Δεν λέει ποτέ κανείς ότι υποχωρεί και παραχωρεί χώρο στην ασυδοσία, την αμάθεια και τον οπορτουνισμό, παρά παίρνει μια βαθιά ανάσα για να επανέλθει δριμύτερος σε έναν κόσμο που ναι μεν είναι γνωστός από τις συνήθειες και τα γούστα, αλλά επειδή ακριβώς πρέπει να επανακτήσει το κενό της Παιδείας μεταξύ κάποιων δεκαετιών και επιπλέον οι νέες γενιές να μάθουν αυτούς που τις αποξένωσαν, καλό είναι μετά τις βαθιές ανάσες να περνάμε και στην πράξη.

Η απόσυρση είναι αναγκαία, καθώς η ζωή θέλει κάποια διαλείμματα και παύσεις, εντούτοις η παύση πρέπει να είναι σύντομη και προσωρινή, ο ίδιος ο απολογισμός δεν θα ήταν καλό να οδηγεί σε άλλες ατραπούς και συγκεκριμένα στην κοινή απογοήτευση και πολύ περισσότερο στην αδήριτη υιοθέτηση της μετριότητας.

Δικαίωμα στη ζωή δεν έχουν μόνο αυτοί που ξεπέρασαν τους σκοπέλους και εκείνοι που δεν στάθηκαν ποτέ μπροστά τους αλλά αφέθηκαν να τους διεμβολίσουν, παρά όλοι όσοι δεν γνωρίζουν για το χθες και αν αυτό γίνεται, μόνο μέσα από βιβλία και αφηγήσεις. Δεν υπάρχει σχεδόν ποτέ στο τέλος νικητής και ηττημένος –δύο έννοιες πολύ σχετικές και περιορισμένες– υπάρχουν άνθρωποι με βιώματα και άνθρωποι που ψάχνουν να τα ζήσουν.

Υπάρχουν απλά κάποιες μεγαλύτερες και κάποιες μικρότερες ηλικίες, έννοιες – φράσεις – συνθήματα και γεγονότα που φενακίστηκαν από την μια, αλλά και προκλήσεις για το αύριο από την άλλη, και δη που αφορούν ανθρώπους που δεν γνωρίζουν από ιστορία, σαν αυτούς επί παραδείγματι που αποκαλούν τους Εβραίους «άθλια ράτσα» και δεν γνωρίζουν το παραμικρό για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, την «Τελική λύση», και μάλιστα όταν πρόκειται για αριστερούς και ακροδεξιούς που δημιουργούν με τα χρόνια, λόγω και του Παλαιστινιακού, ένα «μέτωπο» αντισημιτισμού, χωρίς ουσιαστικά να το καταλαβαίνουν.