Πανηγυρίζουν στο λεγόμενο αντι-δυτικό μπλοκ με τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών. Η άνοδος των ακροδεξιών κομμάτων έκανε τη Ρωσία να αναθαρρεύει και να θεωρεί πως η προπαγάνδα της έπιασε τόπο.

Στην άνοδο βέβαια αυτή, σημαντικό ρόλο έπαιξαν τα αριστερά κόμματα, με την στήριξη ή ανοχή τους στον Πούτιν, που τα έφερε σε παράλληλη πορεία με την ακροδεξιά στην Ευρώπη και που τώρα καλείται να αντιμετωπίζει σημαντικά μορφώματα.

Στην Ελλάδα, σχεδόν η ίδια εικόνα, με την ακροδεξιά –ενίοτε μασκαρεμένη από τον πατριωτισμό- να σηκώνει κεφάλι και να αποτελεί μεγάλη απειλή για το δημοκρατικό πολίτευμα.

Την κατάσταση αυτή βέβαια, που συνοδεύτηκε από μια τεράστια αποχή -συνειδητή ή μη– αποτέλεσμα της έλλειψης ευρωπαϊκού οράματος και πολιτικής, αλλά και εμπλοκής των κομμάτων σε ό,τι αφορά το ευρωπαϊκό ιδεώδες, καλείται να διαχειριστεί η σημερινή κυβέρνηση και να κάνει τον απολογισμό των λαθών της.

Από την άλλη, η αριστερά που θεωρείται όχι κομματιασμένη αλλά ανύπαρκτη ιδεολογικά, θα προσπαθήσει και πάλι με τα γνωστά τσιτάτα να προσελκύσει ψηφοφόρους. Μάταιο μου δείχνει, καθώς η χρεοκοπία της μεταφράζεται σε υιοθέτηση αλλοπρόσαλλων πολιτικών και ειδικότερα σε ό,τι αφορά τα σταλινικής κοπής κόμματα, που σε πολλά όπως το θέμα της Ουκρανίας συμπορεύθηκαν ανοιχτά με την ακροδεξιά.

Η ευθύνη της σοσιαλδημοκρατίας του νεοφιλελευθερισμού και του δήθεν αριστερού προτάγματος είναι προφανής. Την επόμενη ημέρα των ευρωεκλογών καλούνται όλοι να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, αλλά και να εξηγήσουν στον κόσμο –που έχει τις ευθύνες του για τις επιλογές του– γιατί με κάθε τρόπο σπρώχνουν τις κοινωνίες προς τον ολοκληρωτισμό, δυναμώνοντας με τον τρόπο αυτό το αντι-δυτικό μπλοκ και επιτρέποντας σε δυνάστες ή εγκληματίες πολέμου όπως ο Πούτιν, να επιχαίρουν για την αντίστροφη μέτρηση της Ευρώπης.

Οι Ευρωπαίοι, σε μεγάλο ποσοστό, φαίνεται να μην αντιλαμβάνονται σε τι κινδύνους βάζουν το ευρωπαϊκό στερέωμα με το να στηρίζουν ανοιχτά Ορμπάν, Μελόνι, Λεπέν και λοιπούς. Δεν μπορούν να διακρίνουν ότι μέρα με την ημέρα η Ευρώπη διολισθαίνει στην έκπτωση των ιδεών για τις ατομικές ελευθερίες, εγκαθιστώντας τα κάθε λογής μορφώματα –ακροδεξιά και αριστερά– στην ευρωβουλή που σίγουρα με την δήθεν αντι-νατοϊκη ρητορική τους και την αμφισβήτηση των ευρωπαϊκών θεσμών, οδηγούν την Ευρώπη σε ακόμη μεγαλύτερο φρούριο, καταργώντας σιγά – σιγά κατοχυρωμένες από την ιστορία ελευθερίες που έχουν οδηγήσει σε αυτή την σχετική δημοκρατία.

Δεν αντιλαμβάνονται ούτε στην Ελλάδα ούτε και στην υπόλοιπη Ευρώπη ότι με τις ευρωεκλογές δεν έπρεπε να σταλεί μήνυμα υπέρ των απανταχού δικτατοριών, αλλά ένα μήνυμα για περισσότερη δημοκρατία και ποιοτική καθημερινότητα. Θα το επαναλάβω: ο κίνδυνος πλέον είναι τεράστιος γιατί όπου και να γυρίσει κανείς το κεφάλι του βλέπει ακροδεξιά μορφώματα, αρκετά από τα οποία με την μεταμφίεση του πατριωτισμού και εθνικισμού αυτοπροβάλλονται σε πιο light μορφή για να μην τρομάξουν τους ψηφοφόρους αλλά σιγά – σιγά και με την εκλογή των ευρωβουλευτών να μπλοκάρουν στην ευρωβουλή τις όποιες διαδικασίες για περισσότερη δημοκρατία και έλεγχο της διαφθοράς.

Μην ξεχνάμε ότι η ακροδεξιά σχετίζεται άμεσα με την διαφθορά και τα υπόγεια κανάλια χρηματοδότησης και αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζουν –αν δεν το γνωρίζουν– τα υπόλοιπα κόμματα. Από την άλλη μεριά, η συστημική αριστερά είναι το ίδιο επικίνδυνη στην ευρωβουλή, καθώς δεν σχετίζεται με κανέναν διεθνισμό, έχει επιλεκτική αλληλεγγύη με συγκεκριμένους λαούς και καθεστώτα, και θα έκανε από την μεριά της τα πάντα για να αλλάξει η πορεία προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, με την γνωστή φραστική συσκότιση περί ολιγοπωλίων, κεφαλαίου και «κακών» Βρυξελλών.

Υπάρχει, βέβαια και η ευρωπαϊκή αριστερά, που θέλει να διαφέρει από την σταλινική, όμως και εκεί δεν υπάρχει ούτε ιδεολογική συγκρότηση, πολύ περισσότερο κάποιου είδους ελευθεριακό πρόσημο.

Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών πρέπει να προβληματίσουν τους υγιώς σκεπτόμενους πολίτες που στο εγγύς μέλλον θα δουν πολλά από τα κεκτημένα να χάνονται από την μια μέρα στην άλλη. Δεν είναι τυχαία αυτή η κατάληξη της Ευρώπης και όσα από τα κόμματα του υποτιθέμενου δημοκρατικού τόξου έχουν απομείνει, θα πρέπει να κοπιάσουν πολύ.

Ζούμε εποχές, όπου η συνολική αμφισβήτηση της δημοκρατίας στην Ευρώπη –έστω και αυτής που έχει απομείνει– είναι ένα πραγματικό γεγονός. Η ίδια η Ευρώπη και οι θεσμοί της αμφισβητούνται από την άκρα δεξιά και την συστημική αριστερά που θέλουν να φέρουν τον κόσμο πολλά χρόνια πίσω, εξαφανίζοντας ατομικές ελευθερίες και κατακτήσεις, και λανσάροντας δικτατορικά καθεστώτα τύπου Ρωσίας, Κίνας, Βορείου Κορέας ή Ιράν ως την ενδεδειγμένη λύση.

Δεν πρέπει οι λαοί τις Ευρώπης να αφήσουν τα εν λόγω μορφώματα να δημιουργήσουν πολλαπλές μεταστάσεις στον ευρωπαϊκό οργανισμό.

Πρέπει να ανασυρθούν από το χρονοντούλαπο και πάλι έννοιες όπως διεθνισμός, άμεση δημοκρατία, αυτονομία και πλουραλισμός. Κάποιες προσπάθειες γίνονται ήδη. Ας ευχηθούμε ότι η Ευρώπη δεν θα ξαναζήσει τον εθνικοσοσιαλισμό ή τον σταλινισμό σε όλες τους τις εκδοχές.

Ότι ο κόσμος πλέον είναι πολιτισμένος και απλά πέφτει ενίοτε σε κάποια παραπτώματα από κεκτημένη ταχύτητα ή επειδή η προπαγάνδα της εκάστοτε «ανώτερης φυλής» μέσω του άκρατου εθνικισμού χτυπά ευαίσθητες χορδές του έτοιμου για το χειρότερο ανθρώπου. Πολύ απλά γιατί ο άνθρωπος είναι προορισμένος και για το καλύτερο.