Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Ξεμακραίνει ο κόσμος και όσο η απόσταση μεγαλώνει, τόσο η ψαλίδα της διαφοράς των ανθρώπων μεταξύ τους ανοίγει, με σοβαρές και μακροπρόθεσμες επικοινωνιακές επιπλοκές. Θέλουν όλοι να είναι οι βασικοί παίκτες του παιχνιδιού, να μην λειτουργήσουν ως αναπληρωματικοί στον αγώνα επιβίωσης, να λένε πως αυτοί και μόνο αυτοί πρωταγωνιστούν στον αγώνα για τη ζωή, σε κάθε στιγμή φασαρίας ή ησυχίας.

Ο κόσμος δεν είναι ικανοποιημένος όταν το παιχνίδι παίζεται με ίσους όρους, όταν χρειάζεται να ξεδιπλώσει ο καθένας τις αρετές του και να αποκαλυφθεί ο ρόλος που παίζει σε κάθε διαλεκτική εμπλοκή ή  ιδεαλιστική αψιμαχία.

Θέλουν οι άνθρωποι να τακτοποιούν τις υποθέσεις τους με κάθε μέσον και τρόπο, να επιβλέπουν ο ένας τη ζωή του άλλου, να αυτο-αγιοποιούνται και να αυτο-τροφοδοτούν τα κουράγια τους, λες και με τον τρόπο αυτό οι υποθέσεις θα κλείνουν η μια μετά την άλλη και ο κυρίαρχος παίκτης του παιχνιδιού θα είναι ένας και όχι άλλος.

Το λάθος που διαπράττεται είναι πολυεπίπεδο και με την πρώτη ματιά δεν αναγνωρίζεται, καθώς για όλους οι προθέσεις δείχνουν αγαθές. Στην πραγματικότητα, όμως, πρόκειται για μια αδυσώπητη μάχη, για μια αναμέτρηση που δεν έχει τέλος εκτός από εκείνο που ο καθένας ατομικά κρίνει ως κερδοφόρο.

Τρόπον τινά, θεωρούν εαυτούς όλοι νικητές και θριαμβολογούν για την επιβλητική τους παρουσία. Η αλήθεια, όμως, είναι πικρή και συνήθως αποφεύγεται. Το παιχνίδι της ζωής σαφώς και δεν παίζεται με ίσους όρους, δεν αποφασίζει δηλαδή κανείς σε μια στιγμή αν ο άλλος χρησιμοποιεί τα ίδια όπλα ή δυνατότητες.

Έτσι, η πλάνη παραμένει σταθερή και ο αυτο-βαυκαλισμός ομοιάζει ως η μοναδική τρόπον τινά εξόδιος ακολουθία από τα πεπραγμένα της ζωής. Με τον αυτοσαρκασμό περνά κανείς το μήνυμα ότι η ήττα δεν τον διαπέρασε, πως απλά δεν τον άγγιξε και πως όλα δεν είναι παρά ένα λειψό αστείο.

Η άμυνα αυτή που λαμβάνει τον χαρακτήρα επίθεσης με αυτοκριτική αλλά όχι κατηγορία κατά του ίδιου μας του εαυτού για τις αδιόρατες αδυναμίες και τις εν κρυπτώ ιδεοληψίες, ενώ αφήνει κενό για ποικίλες ερμηνείες, στοχεύει πρωτίστως στο να μαλακώσει τις συνθήκες τέλεσης ιστορικών μαχών του ενός με τον άλλον, να ελαφρύνει το γενικότερο κλίμα των λεκτικών και όχι μόνο αντιπαραθέσεων.

Με τον τρόπο αυτό όμως –καθώς οι όροι γίνονται ολοένα και πιο πλασματικοί- ξεμακραίνει ο ένας από τον άλλο και δεν παρέχεται καμία δυνατότητα για να πει κανείς πως άλλαξε τους όρους της καθημερινής μάχης. Θα έλεγα καλύτερα πως οι μηχανισμοί των δολοπλοκιών αυξάνονται με τον ίδιο ρυθμό σαν σιμώσει ο ένας κοντά στον άλλο, μετά από ένα τόσο μεγάλο και σημαντικό διάστημα απομάκρυνσης.

Πότε μαθαίνει, άραγε, κάποιος να χάνει και πότε να κερδίζει στον καθημερινό στίβο των συναλλαγών και ανταγωνισμών; Πότε οι άνθρωποι θα μπορέσουν να παραδεχθούν πως όλα τα προβαλλόμενα προσκόμματα δεν είναι παρά εμπόδια στην επικοινωνία και λανθάνουσα εκροή διαχρονικών κερδών που αφέθηκαν στο έλεος της αποδοκιμασίας του άλλου; Πότε οι άνθρωποι θα μάθουν να μην κοιτούν με περισκόπιο ή μέσα από τα κιάλια της εύκολης και επιτηδευμένης κριτικής τις συνήθειες και τα πιστεύω του άλλου; Και σε τελική ανάλυση, γιατί πρέπει να υπάρχει πάντα ένας «άλλος» στην αντίπερα όχθη, όταν ο ίδιος μας ο εαυτός έχει πολλά προσωπεία που δεν φτάνει μια ζωή ολάκερη να τα ερμηνεύσει;

Για να καλυφθούν οι αποστάσεις, πρέπει πρώτα να σκεπαστούν τα κενά στην επικοινωνία. Για να πάψει να είναι ο κόσμος αυτός που είναι, θα πρέπει πρωτίστως να αναιρέσει ή να ακυρώσει τους όρους του παιχνιδιού. Πρέπει, εν κατακλείδι, να ψάξει ο καθένας βαθιά μέσα του για να αλιεύσει τα τρωτά και ευάλωτα σημεία που πλήττονται για να αλωθεί ο χαρακτήρας μας από αυτούς που δεν ενδίδουν στις ανθρώπινες αδυναμίες.

Από κάποιο σημείο και μετά οι άνθρωποι ξεκίνησαν να κατακτήσουν τα πάντα, μη λαμβάνοντας υπόψιν τα αποθέματα της σκέψης. Από ένα σημείο και μετά, όλοι έγιναν ψυχροί εκτελεστές ενός ίδιου και απαράλλακτου καθημερινού αγώνα επιβίωσης, γεμάτο από επίδειξη, μανίες και υποκρισία.

Ο λόγος για να αλλάξει ετούτος ο κόσμος δεν είναι μόνο το γεγονός ότι όλοι λίγο πολύ κοροϊδεύουν εαυτούς, αλλά το ότι ζουν μια χαλκευμένη ζωή, πλαισιωμένη ενίοτε από επιτηδευμένη πολυγνωσία και λογοδιάρροια χωρίς αντίκρισμα.

Και αυτό φαίνεται από το πόσο αξία δίδεται και σε ποια πράγματα, όπου πέραν του λόγου της υλικής ευμάρειας, δεν υφίσταται κάτι άλλο για να μειώσει την απόσταση μεταξύ των ανθρώπων που πλέον είναι εκτός ορίων. Σε μια ζωή που συντομεύει λόγω παθητικής αποδοχής του μονοσήμαντου ελλειμματικού επικοινωνιακού προτσές. Σε μια ζωή καρμπόν την επόμενη μέρα.