Ζούμε εποχές, όπου ο συστημισμός γίνεται ακούραστο σλόγκαν στα χείλη του κάθε πικραμένου. Στο πλαίσιο αυτό, ακόμη και η ακροδεξιά βαφτίζεται αντι-συστημική.
Εκεί φτάσαμε με το πέρας των χρόνων που η αγνωσία έγινε όπλο της κάθε εξουσίας. Και ο τυφλός αντισυστημισμός λοιπόν κατ' επέκταση γίνεται ύποπτος.
Οι λέξεις και οι εκφράσεις στον σημερινό κόσμο έχουν απολέσει την σημασία τους, καθώς οι αποδέκτες έχουν αλλάξει.
Η αλλαγή αυτή σχετίζεται με την συρρίκνωση των αντιλήψεων και γνωμών, μιας ο καθένας και η καθεμιά έχουν το λόγο και ενίοτε τον αφαιρούν από τον άλλον  χωρίς πολύ σκέψη.
Υπάρχει ένας κόσμος που παραληρεί από συνθήματα και σλόγκαν, που σπεύδει να έχει την πρωτοκαθεδρία στα πράγματα και γεγονότα.
Αυτός ο αναθεωρητισμός των εννοιών συμβάλλει τα μάλα στην κατάργηση της επικοινωνίας και του διαλόγου, καθώς η Παιδεία είναι απούσα για πολλοστή φορά.
Και Παιδείας απούσας, ουδέν νεώτερον από το μέτωπο, που λέγανε. Οι αρχαίοι Αθηναίοι είχαν τον τρόπο να επικοινωνούν μεταξύ τους, να δίνουν την καθαρή εικόνα μέσω των λέξεων, να συνδυάζουν τις προτάσεις με τον ορθό λόγο, να μην επενδύουν στις εντυπώσεις των εκφράσεων παρά στην ουσία.
Αυτός ο κόσμος χάθηκε, όπως χάθηκε και κάθε ίχνος άμεσης Δημοκρατίας ή εποπτικά φιλοσοφικής αντίληψης των πραγμάτων.
Η σημερινή κατ' ουσίαν καρικατούρα, για την οποία είχαν προειδοποιήσει από την δεκαετία του ‘60 οι σκεπτόμενοι της εποχής, θέτοντας επί τάπητος την διαφημιστική κουλτούρα που άνοιγε τις πύλες της επικοινωνιακής κολάσεως, οι άρτι αφιχθείσες παρθενικές θέσεις εργασίας στο μάρκετινγκ εκείνης της εποχής που προϊδέαζαν για την καταιγίδα που θα ακολουθούσε τις επόμενες δεκαετίες, γεγονός που είχαν δει εν μέρει οι «Καταστασιακοί» με το ενσωματωμένο θεαματικό αλλά εγκλωβίζονταν μόνο εκεί, όλη αυτή η άλωση συνειδήσεων και απόψεων θα οδηγούσε στο σημερινό δράμα μιας ανελέητης από πλευράς παραπληροφόρησης εποχής, όπου ο καθένας επιβιώνει σύμφωνα με το πόσα εξοικονομεί και συσσωρεύει.
Κάθε γνώμη και σκεπτικός προσανατολισμός υποτάσσεται στην αποθέωση του εφήμερου και μη προσιτού από εννοιολογικής πλευράς. Κάθε περισυλλογή για όλα αυτά που πέρασαν και αυτά που ήρθαν καταδικάζεται από το φιλοθεάμον κοινό που σαγηνεύεται και δελεάζεται από τραχείς και πομπώδεις λόγους.
Με λίγα λόγια, υπάρχει μια κατάσταση που οδηγεί κατευθείαν στον απόλυτο συμβιβασμό και αποδοχή με αυτό που πιάνει το αυτί ή αυτό που άκουσε τυχαία ο άλλος κατά την καθημερινή επίβλεψη ή κάτοψη των πραγματικά θολών εικόνων που καταγράφονται από τα εξίσου θολά εκτυλισσόμενα γεγονότα.
Είναι το απαύγασμα του τέλους της σκέψης που είχε πει κάποτε ορθά ο Κώστας Αξελός; Είναι το μειδίαμα της ενοχής του κόσμου που ξέχασε τις αρχαίες τραγωδίες και το πανανθρώπινο πνεύμα της Αθηναίων Πολιτείας, που πέρασε μέσα από την Σκύλλα και την Χάρυβδη για να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου περί της νέας παγκόσμιας αγνωσίας;
Όλα βαίνουν στην τελική ευθεία ή μήπως αυτή είναι η αρχή της νέας εποχής με προβλεπόμενο τέλος; Και σε τελική ανάλυση, τι εξυπηρετεί το σύστημα εξουσίας το να ροκανίζεται έξωθεν αλλά στην πραγματικότητα να μην αλλάζει για τον λόγο ότι οικειοποιήθηκε πια με άνεση τον ψευδο-αντι-συστημισμό;  
Είναι γεγονός ότι το ίδιο το νέο σύστημα εξουσίας αντλεί από την δεξαμενή του ασυμφιλίωτου με την φθορά των αξιών.
Αντλεί από την εικονική ή φανερή μη σύμβαση με το εφήμερο και το τελειωμένο, υπό την έννοια ότι υπάρχει κόσμος που ελπίζει στην βελτίωση της κατάστασης.
Είναι η σημερινή λεκτική ατραπός και συνθηματολογία που πολέμησαν με λύσσα οι εναπομείναντες σκεπτόμενοι των δεκαετιών ‘60 και ‘70. Χωρίς αυτό να οδηγεί απαραίτητα σε κάποιου είδους πεσιμισμό.
Τώρα δεν υπάρχει τίποτε άλλο πέραν της άκρατης θυματοποίησης και ενοχοποίησης σε ανταλλαγή ρόλων των συμμετεχόντων σε αυτήν και με τις αντίστοιχες φράσεις και τα κενά.  
Ένας κόσμος σε σύγχυση που κοιτά την βιτρίνα και όχι το περιεχόμενο. Ένας κόσμος σε απόλυτη σκεπτική παρέκκλιση, που και αυτή ήταν γνωστή από τις προηγούμενες δεκαετίες.
Δυστυχώς, το βάρος πέφτει σε αυτούς που αναστοχάζονται αυτή την χρόνια παρακμή.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, για να λέμε την αλήθεια, που για κάποιο λόγο δεν πιστεύω πως αυτή είναι πάντα το ήμισυ του παντός.