Οι διαδικτυακοί φίλοι 

Οι άνθρωποι χαιρετούν τον εαυτό τους μέσα από τα παγιωμένα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, επιβεβαιώνοντας με τον πλέον τραγικό τρόπο την απουσία του απευθείας διαλόγου και αντιπαραβολής απόψεων για έναν γόνιμο διάλογο που θα μπορούσε να ανατρέψει το ισχύον σύστημα κοινωνικής καταξίωσης – απαξίωσης και αντιληπτικής συμπεριφοράς. 
Χωρίς την δημιουργία του παραμικρού πλαισίου συζήτησης και με την υπενθύμιση των εικονιδίων αλλά και των σχετικών παραπομπών (links) ως επιβεβαίωσης της τραγικότητας των απόψεών τους – λες και πάντα πρέπει να υπάρχει κάποιος άλλος ως υπόμνηση για την δικαίωση των επιχειρημάτων, οι διαδικτυακοί μας σύντροφοι επιδίδονται σε μια άνευ προηγουμένου επιδειξιομανή στάση, καθώς έχουν ήδη αποδεχθεί την διαδικτυακή κοινότητα ως το ύψιστο μέσο ψηφιακής επικοινωνίας και κουλτούρας.
Όλα γίνονται προφανώς για το ποθητό σηματάκι, το λεγόμενο like και όχι για την συζήτηση πάνω στο δημιουργικό επίτευγμα του καθενός ή της καθεμιάς, με αποτέλεσμα αυτό που προέχει να είναι απλά και μόνο ο εικονικός διαμοιρασμός της χαρμολύπης και η επιβολή της ατομικής συνάθροισης των διαδικτυακών φίλων στο όνομα μιας δήθεν κοινότητας ανταλλαγής απόψεων. 
Στην ουσία εδώ δεν έχουμε παρά μια ακόμη υπερθεμάτιση του ατομικού εγώ, που τείνει να υπερκεράσει το εμείς, στο όνομα των όποιων στιγμιαίων λυκοφιλιών που δεν αποδεικνύονται ως τέτοιες, καθώς κρύβονται επιμελώς πίσω από τις φατσούλες και τις υποδείξεις περί δήθεν διαδικτυακού απελευθερωτικού μέσου επικοινωνίας. 
Διανύουμε εποχές των πανηγυρικών εφαρμογών, των λεγόμενων σωτήριων applications από την εκφορά της αμαθούς μάζας, λες και με την συντόμευση του χρόνου και της επικοινωνίας που σαφέστατα είναι τυφλή, εξασφαλίζεται το ιδιωτικό απόρρητο που ούτως ή άλλως το διαφυλάττουμε για τον ατομικό χώρο εργασίας και πίσω από την κλειδαρότρυπα της κρεβατοκάμαρας, εκεί όπου οι γνωστοί και φίλοι απουσιάζουν πληροφοριακά και δεν μπορούν να μάθουν για τον ρόλο που επιτελεί ο καθένας στο εργασιακό και ερωτικό πεδίο.
Οι διαδικτυακοί πελάτες λοιπόν έχουν χωρίσει τον χρόνο τους σε εργασία, ψυχαγωγία, επίδειξη (που εκφράζεται ποικιλοτρόπως) και εικονική συμπαράσταση και πρωτοβουλίες υποτιθέμενων συλλογικοτήτων, όπου το πολύ – πολύ να έρθει κανείς αντιμέτωπος με τις καθημερινές συνήθειες του καθενός και της καθεμιάς, ή στην πιο δημιουργική περίπτωση στα σλόγκαν της πνευματικότητας που απουσιάζει ελέω ατομικισμού σε κατ' ιδίαν συζητήσεις.
Οι άνθρωποι πλέον δεν έχουν να επιδείξουν κάποια χαρίσματα παρά μια και μόνο εθιστική ικανότητα που σε μεμονωμένες των περιπτώσεων τα ίδια αυτά μέσα επικοινωνίας στρέφουν την δυναμική τους στην χρησιμότητα και λογική τους.
Το έργο αυτό το έχουμε ξαναδεί από τις προηγούμενες δεκαετίες, όπου πρυτάνευε και πάλι το εμπόριο και η κοινωνία του θεάματος. Απλά ξεχνούν οι παλαιότεροι μέσα από την συνεχή κατηγορία κατά των νεότερων. 
Οι παλαιότερες γενιές παρά την ασκούμενη σφοδρή κριτική ενημερώνονται ειδησεογραφικά από το διαδίκτυο, στο όνομα της ταχύτητας της πληροφορίας και της διευκόλυνσης πρόσβασης στην είδηση, μια είδηση που δεν διασταυρώνεται δημοσιογραφικά παρά αναφέρεται έτσι, ικανοποιώντας με τον τρόπο αυτό τις ορέξεις του διψασμένου αναγνωστικού κοινού που πάσχει από ενδελεχή διάθεση έρευνας και εκπαίδευσης χρήσης των μέσων αυτών που επιδιώκουν ακριβώς αυτό, την ψευδο - επικοινωνία. 
Με ένα μήνυμα ή ένα εικονίδιο δηλαδή, ξεμπερδεύει κανείς από τις υποχρεώσεις, αλλά πολύ περισσότερο από την διαδικασία του διαλόγου. Οι ευκαιρίες λοιπόν είναι διαθέσιμες από τεχνολογικής πλευράς, αλλά κατ' ουσίαν όλοι αυτοί οι διαδικτυακοί μας φίλοι χορεύουν στο ρυθμό ενός γενικότερου ελέγχου των ενδιαφερόντων και των αρχών της καταναλωτικής κοινωνίας που επιβραβεύει αυτούς που δουλεύουν επιμελώς με την βοήθεια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. 
Σε τελική ανάλυση, ο διαμοιρασμός των εντυπώσεων είναι ψευδεπίγραφος, αφού οι διάλογοι δεν μένουν και μπορούν να διαγραφούν ανά πάσα στιγμή και κατά τον τρόπο αυτό ο επισκέπτης των μέσων αυτών δύναται πότε είναι παρών και πότε απών. 
Η λεγόμενη αν κατακλείδι υποτιθέμενη κατάργηση των αποστάσεων, οδηγεί ουσιαστικά σε μια μεγεθυμένη πνευματική απόσταση, μιας και με τον τρόπο αυτό απομακρύνεται η δυνατότητα του διαλόγου χωρίς περιορισμούς, της ομαδικής συμμετοχής στον διάλογο αυτό με φυσική παρουσία, αλλά και την κατάθεση επιχειρημάτων που βοηθά στην κατάκτηση του συλλογικού. 
Αποτέλεσμα αυτών συνίσταται στο ότι όταν οι μετέχοντες στην όλη επικοινωνιακή διαδικασία συναντώνται κατ' ιδίαν να μην έχουν τι να πουν, στο όνομα ότι ξέρουν ο ένας τον άλλο από τις αναρτημένες συνήθεις, γούστα, παρουσίες και απουσίες. 
Λυπάμαι λοιπόν, διαδικτυακοί μου φίλοι, που ενδεχομένως σας  απογοητεύει η αντίληψη για τα μέσα αυτά που άλλοι λένε επιχειρηματολογικά πως προέχει κανείς πως τα χρησιμοποιεί. Στο τελευταίο, ανεκτικό γίνεται δεκτό μόνο το επιχείρημα ότι κοινοποιείται η παρουσία ή ο χρόνος πραγματοποίησης ενός γεγονότος και ειδικά όταν αυτό το γεγονός σχετίζεται με την ποιότητα και αλλαγή του τρόπου χρήσης αυτών των μέσων.
Για τα υπόλοιπα, είναι παντελώς αδιάφορα τα γούστα, τα βίντεο και οι αναρτήσεις που υπηρετούν αυτό ακριβώς το αντικείμενο της εμπορευματικής κοινωνίας. Όπως και οι ίδιοι οι διαδικτυακοί φίλοι που παραμένουν προσωρινοί και αδιάφοροι.