Εμβαθύνοντας τη ζωή

Προχωράμε πάντα με γνώμονα την πίστη για το νέο και εννοιολογικά προσιτό, αλλά όχι κατ' ανάγκη ξεχωριστό από την άποψη της στείρας διαφορετικότητας ως μοναδική επιδίωξη και σκοπό, για το ανθρωπόμορφο αλλά εντούτοις θνητό, για το στόχο μιας διαφορετικής επικοινωνίας στο διαλογικό πεδίο και την εντατικοποίηση της ανταλλαγής γόνιμων απόψεων και όχι της επικράτησης μονολόγων και μονομερών ενστάσεων για τα νέα ξεκινήματα που δήθεν δεν πρόκειται να ευοδωθούν.
Προχωράμε για να υπενθυμίσουμε και πάλι πως οι πύλες της γνώσης μπορεί να έκλεισαν αλλά προσωρινά, πως οι ελπίδες για τον νέο κόσμο ίσως μπορέσουν να ανοίξουν εκ νέου το γνωστικό πεδίο που θα διευρύνει την ευρυμάθεια σε βάρος της υφιστάμενης ημι-μόρφωσης που κάνει κάποιους βασιλιάδες και κάποιους υποτελείς μιας παρατεταμένης αγνωσίας.
Προχωράμε γιατί έτσι επιτάσσει το καθήκον σε τούτη τη ζωή με τον περιορισμένο χρόνο και διάρκεια, κινούμαστε προς αδήριτους στόχους, καθώς η εμβάθυνση ανυψώνει τα παλαιότερα ρητά που κοσμούσαν το μορφωτικό περίγυρο, σε μια εποχή όπου ο συντηρητισμός έπνιγε τις αντιστάσεις, αλλά που στο τέλος αυτές αναδύονταν πανηγυρικά στην επιφάνεια.    
Δεν αφήνουμε τίποτε στην τύχη -εξάλλου αυτή δεν συμβαίνει αν δεν το θέλουμε παρά προβάλλεται ενίοτε από άγνωστους φορείς του αναπόδεικτου αλλά όχι συνειρμικά λογικού- δεν κληροδοτούμε σε κανέναν το δικαίωμα να ασελγήσει στους νέους πνευματικούς ορίζοντες που ανοίγονται μπροστά μας, στα νέα δεδομένα που θα διαμορφώσουν ανάλογα την νέα δημιουργική εποχή.
Δεν είμαστε η σκιά του εαυτού μας που θα ήθελαν πολλοί, δεν συναπαρτίζουμε σέχτες και ομάδες που κατηγοριοποιούν στην σκέψη, εμείς οι ίδιοι είμαστε οι κοινωνοί της νέας εποχής που κατ' ουσίαν δεν είναι νέα παρά μια άλλη παράσταση με οδηγό την πνευματική κληρονομιά που τόσο επιμελώς αποκρύπτει η δεσπόζουσα τεχνική εξέλιξη και όχι η επιθυμία για ένα πραγματικά καινούργιο αύριο.
Τι μπορεί να κομίσει κανείς για αυτό το περίφημο αύριο; Τι μπορεί να προσθέσει σε όλον αυτόν τον κατάλογο μηνυμάτων και σοφισμάτων για τον μελλοντικό κόσμο αν όχι την ευφυΐα για την δημιουργία νέων μοντέλων και κυψελών ευαισθησίας απέναντι σε τούτο το ρητό αποστέγνωμα των αναλυτικών αποκαλυπτικών μυστικών του χθες;
Είναι εκεί οι αλήθειες και τα ψέματα, εκεί οι στοχασμοί και η καρτερία, τα πάθη και οι συναισθηματισμοί και όλα τούτα με γνώμονα την μεγάλη αποκάλυψη πως η θνητότητα δεν αποκλείει το μεγαλείο του Υψηλού και Θεϊκού, του ορίζοντα εκείνου που διανοίγεται και ξεδιπλώνεται στη μακρινή ματιά πάνω από τις πόλεις και μέσα από τις εστίες σκεπτικών οάσεων που παροτρύνουν για την συνέχεια και εγκολπώνονται στα λημέρια και τα στασίδια των αγώνων για μια ζωή γεμάτη ένταση και πάθος.  
Όλα είναι εκεί έξω και ας πέρασαν τα χρόνια, και ας συνεχίζουν κάποιοι να κακοποιούν τις λέξεις και τα νοήματα, και ας συνεχίζει να υποβαθμίζεται η ανθρώπινη τάση προς τα μεγάλα νοήματα και ιδέες, με το πρόσχημα ότι αυτά μας απομακρύνουν από την πραγματικότητα, με το προβαλλόμενο επιχείρημα πως ποτέ καμία κοινωνία δεν άλλαξε από τον στοχασμό και την ποίηση.
Δεν πρόκειται απλά για ασύδοτο λεκτικό ατόπημα παρά για εσκεμμένο λογοπαίγνιο που στοχεύει στον τερματισμό της σκέψης -μεγάλης ή μικρής- την εντρύφηση στο καθημερινό αλισβερίσι της καθαγιασμένης απλότητας που μέρα με την μέρα γίνεται ασύδοτο άντρο λαϊκισμού και εννοιολογικής υπεραπλούστευσης με βάση την εκάστοτε τετριμμένη φρασεολογία του δήθεν εφικτού και καθορισμένου που τάχα έχει γίνει μαζικά αποδεκτό.
Και προχωράμε και για έναν λόγο παραπάνω, καθώς το μαζικό αυτό που διαλαλούν εδράζεται στο επιβεβλημένο παράλογο και αυτό από την στιγμή που οι μάζες αυτοκαθορίστηκαν μέσα από τον θλιβερό πολιτικαντισμό ως οι μόνες αναρμόδιες για την τύχη και κατάληξή τους, για τον προορισμό και την κατεύθυνση της σκέψης τους.
Κάνουμε τα επόμενα βήματα, λοιπόν, για αυτόν ακριβώς το λόγο, να αποδείξουμε πως οι μάζες δεν είναι αυτό που δείχνουν αλλά αυτό που μπορούν και δύνανται στο πλαίσιο της θνητότητας, του μόνου εμποδίου για μια ανώτερη σε όλα τα επίπεδα ζωή.
Και βαδίζουμε με σταθερά βήματα συνεχίζοντας να αναλύουμε τον κοινωνικό ιστό, καθώς με την ανάλυση αυτή ερχόμαστε κοντά στην αποστολή μας, που δεν είναι άλλη από την απόλαυση της μαγείας της ζωής.
Και μαγεία της ζωής δεν είναι ο απροσμέτρητος όχλος, αλλά το υποκείμενο του σκεπτόμενου ανθρώπου που δεν μαζικοποιείται παρά φιλοτεχνεί και τροποποιεί δημιουργικά τη ζωή του. Το φαινόμενο και όχι το αντικείμενο άνθρωπος – το ξεχωριστό υποκείμενο με την θαυματουργή ποιότητα και όχι ποσότητα παρεμβάσεων και προσπαθειών διάνοιξης διόδων απαγκίστρωσης από την ποταπότητα της επιφανειακής διαβίωσης.
Για το βάθος και την εμβάθυνση των νοημάτων προχωρούμε. Για την αμφισβήτηση και την διερώτηση της ύπαρξης σε τούτη τη ζωή.