Ο πόθος του Υψηλού

Αποτιμάμε τις εποχές ανάλογα με τις επιτυχίες που καταγράφουμε στο επαγγελματικό πεδίο και όχι εκεί όπου χρειάζεται κάτι άλλο για να επανανοηματοδοτήσει τη ζωή και τις συνθήκες της. Επικοινωνούμε και διαλογιζόμαστε πάντα με κριτήριο του τι θα πει ο άλλος για εμάς και όχι τι πιστεύουμε εμείς προσωπικά για τον εαυτό μας και αυτό συνήθως αποτελεί ένα σοβαρό κριτήριο για το επόμενό μας βήμα.
Έχουμε κάνει αμέτρητες συζητήσεις υπερβαίνοντας ενίοτε τα όρια, παρακάμπτοντας κάθε εμπόδιο για την παρατεταμένη αναπλήρωση του χαμένου χρόνου που αφέθηκε έτσι να αφανιστεί χωρίς την παραμικρή πρότερη αποτίμηση των στόχων και των επιδιώξεων.
Έχουμε από καιρό ενσκήψει σε ακατανόητες ατραπούς που δεν αποσαφηνίζουν την πορεία της εξέλιξής μας παρά μας εντάσσουν και εισάγουν σε έναν ρητά επαναλαμβανόμενο κόσμο χωρίς ακρίβεια του στίγματος και εστιασμού της φιλόδοξης σκέψης. Ποιοι είμαστε δεν ξέρουμε, αγνοούμε  τι πρεσβεύουμε τα κρίσιμα αυτά χρόνια.
Το μόνο που μας ελκύει και σαγηνεύει, είναι να παρακάμπτουμε τα ατοπήματα και να διεκπεραιώνουμε εν τάχει τον κανόνα μιας φυσιολογικής ζωής χωρίς απορίες και ερωτήματα.
Αυτό που μας συγκινεί, είναι αυτό που χαμηλώνει εντυπωσιακά το επίπεδο του διαλόγου και της επικοινωνίας, λες και η ζωή να δημιουργήθηκε από το Σύμπαν μη αιτιοκρατικά και σε άμεση σύνδεση με το τυχαίο και το υποθετικό ενός κόσμου που παρά την κίνησή του παραμένει αδρανής.
Μας συνεπαίρνουν οι ρήσεις για το πώς μπορούμε να φαντάζουμε ακόμη πιο στιλιζαρισμένοι και συνεπείς με τα γούστα της εξωτερικής προβολής – ζούμε μέσα από αυτά, μας γοητεύει ο μικρόκοσμος του άφθαρτου και αγέραστου.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει αυτόματα πως παραμένουμε νέοι στην ψυχή – τουναντίον γερνάμε μέσα στην σωματική μας παρακμή που δεν κρύβεται. Γερνάμε στην ομιλία, στα γούστα, στις επιθυμίες, τα πιστεύω και τις ιδεολογίες που ομοιάζουν με θανατικό χωρίς θύτες, καθώς εμείς είμαστε αυτοί που σαν τον Σωκράτη θα καταπιούμε επίμονα το νέο κώνειο.
Γεμίζουμε δηλαδή με λανθάνουσα καρτερία το ποτήρι της ζωής και ενώ δεν γνωρίζουμε πως αυτή ακριβώς η ζωή δεν αξιώνει ρητές υπερβάσεις παρά το απλούστερο βίωμα της στιγμής, εντούτοις βυθιζόμαστε στους ορίζοντες του τέλους χωρίς να έχουμε καν βιώσει την αρχή. Είμαστε τα σημάδια εκείνα που αφάνισε η θαλασσοταραχή της πλασματικής μακροημέρευσης, οι άνθρωποι εκείνοι που στοχεύουν την αιωνιότητα χωρίς να μπαίνουν στα περάσματά της μέσα από την μελέτη των μεγάλων ποιημάτων και στοχασμών, μέσα από τα ορύγματα της σκληρής αντίστασης των ιδεών απέναντι στην υπεραπλούστευση των αισθητών.
Ποιοι είμαστε και πού οδεύουμε, λαμβανομένου υπόψιν ότι τα ταξίδια και οι εμπνεύσεις λιγοστεύουν όσο οι μάζες λιμοκτονούν μέσα στην αδράνεια και την απραξία;
Πώς αυτοκαθοριζόμαστε μέσα στην μέγγενη του αυτοσαρκασμού ως κυρίαρχο σημάδι υποτιθέμενης ειλικρίνειας, μέχρι δηλαδή να πατήσει παρθενικά ο ηθοποιός το σανίδι του θεάτρου και της σκηνής και να αναπαραστήσει τον εαυτό του σε άλλη εκδοχή, όταν οι πλευρές του εαυτού ποικίλουν όσο οι κοινωνίες περιπλέκουν τα νοήματα, βυθίζοντας τους ανθρώπους σε μια διαρκή ανακύκληση χωρίς στόχο και σκοπό;
Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι θέλουν να επικοινωνούν με τα ισχύοντα δεδομένα ή απλά να επιτελούν το θεάρεστο έργο ενός αναπόδεικτου Δημιουργού.
Δεν γνωρίζω καθόλου το αν οι εναπομείναντες θύλακες σκέψης και εντρύφησης σε ιδέες και οράματα αρκούν για να πείσουν τις ορδές των εξαπατημένων μέσω της διαρκούς εξελισσόμενης σύγχυσης ότι τα νοήματα είναι δίπλα μας και μας προσμένουν για να εκφραστούν από την γλώσσα.
Δεν ξέρω καν αν ο κόσμος σπεύδει να επικοινωνήσει από ανάγκη ή επιβολή, καθώς η επιβολή ως έννοια αποτελεί ρητή ανάγκη και προϋπόθεση του σύγχρονου ανταγωνιστικού ανθρώπου.
Περνώντας τα χρόνια αλλά αναπνέοντας παρά ταύτα, ένα θα ήθελα να μάθω: αν πραγματικά οι άνθρωποι έχουν διαφυλάξει τον πλούτο του παρελθόντος μέσα στο Νοείν και το Γίγνεσθαι ή αν απλά σκηνοθετούν το τέλος τους μέσα από την απώλεια ιδεών και νοημάτων της Ύπαρξης, αφαιρώντας της κάθε ποιητικό και θεϊκό, απαριθμώντας απλά τις στιγμές και όχι την ουσία του να ζει κανείς το κάθε τι και για όσο του απομένει.
Παραμένει εν κατακλείδι η βασική απορία αν ο χρόνος που χάθηκε, φώτισε κάποιες πτυχές του χαρακτήρα και αυτός που συνεχίζει να χάνεται δεν αποβαίνει σε βάρος της ακτίνας εκείνης του φωτός που γίνεται τόσο ποθητή μέσα στην μικροπρέπεια και την ευτέλεια. Αν δηλαδή ο πόθος για το Υψηλό παραμένει ακόμη ζωντανός.