Χορηγίες ως ανταμοιβή για την παροχή υπηρεσιών & απολαύσεων

Αποκαλείται μισανθρωπισμός και είναι όντως έτσι όταν περιδιαβαίνουν τις λεωφόρους και αδειάζουν τις γειτονιές από εικόνες μιας αριστοτεχνικής παραδοσιακής Ηθικής που διασταυρώνεται με την κοιτίδα του πολιτισμού της χώρας και όχι με την αυστηρότητα των κατεστημένα προβαλλόμενων ηθικολογιών.
Περνούν και δεν χαιρετούν ως άσημοι άγνωστοι, ως αριθμοί μέσα στο μαθηματικά ενεργειακό σύμπαν, μέσα στην τεχνολογική έκρηξη που καταλαγιάζει παροδικά με την εμφάνιση του νέου μοντέλου αυτοκινήτου, κινητού και ενδυμασίας που τάχα ευφραίνει την καρδίαν.
Ως αδιάφοροι περιπατητές κοιτούν ευθεία μπροστά και δεν αντιλαμβάνονται τι γίνεται παραδίπλα τους, εκπληρώνοντας με τον τρόπο αυτό ένα στοίχημα με τον εαυτό τους πως θα προκόψουν μη διαθέτοντας την παραμικρή στάλα ανθρωπιάς, που εκφράζεται μόνο μέσα από χορηγίες και Ιδρύματα παροχών.  
Και καμώνονται για αυτό και ευχαριστούν αμήχανα τους συνεργάτες στις συναλλαγές, εκδιώκοντας κάθε ευαίσθητη πτυχή του αναστατωμένου ψυχικού τους κόσμου, το ξεχασμένο αυτό κεφάλαιο μέσα στην δίνη του εγωισμού.  
Συμπαρασύρουν με την εν λόγω νοοτροπία αμέτρητες παρουσίες στο πόκερ της ψευδο-επικοινωνίας, κατορθώνουν να υποτάξουν κάθε αντίθεση στο όνομα της διαδικτυακής πολυγνωσίας, είναι αυτοί και μόνο αυτοί που θα κρίνουν και θα γαλουχήσουν τις επόμενες γενιές, αφού προηγουμένως έχουν κληροδοτήσει την εγωπάθεια και τον οπορτουνισμό, λες και οι υπόλοιπες λέξεις έχουν χάσει προ πολλού την αξία τους στο εννοιολογικό πεδίο.
Περνούν λοιπόν και προσπερνούν με ταχύ βήμα και από ιστορία δεν γνωρίζουν διότι αν αυτό συνέβαινε, θα σταματούσαν για λίγο να αναρωτηθούν γιατί στην σημερινή εποχή όλοι νοσταλγούν τον παλαιότερο καιρό που δεν υπόκειται απαραιτήτως πάντα στην ίδια συλλογιστική πως το παρελθόν είναι πάντα πιο ωραίο, παρά ακριβώς επειδή η ταχύτητα ήταν μικρότερη, αυτό έδινε την ευκαιρία στους ανθρώπους να συλλογιστούν και να μαζέψουν τα κομμάτια τους.
Όμως αυτοί βιάζονται πολύ, το ωράριο είναι συγκεκριμένο ακόμη και αν η εργασία γίνεται μακριά από τον τόπο τέλεσής της, ακόμη και αν χρειάζεται να σπαταλήσουν ακόμη περισσότερες ώρες για να φανούν χρήσιμοι και εργατικοί.
Δεν ενδιαφέρει ούτε το Σύμπαν, ούτε οι αλγόριθμοι, ούτε το Πυθαγόρειο θεώρημα, ούτε τα φιλοσοφικά ανοίγματα και οι σοφιστικοί συλλογισμοί, αυτά είναι για όσους έχασαν το τραίνο της ζωής, μιας ζωής που ενσαρκώνει με δεινότητα τα πλούτη και τις ηδονικές απολαύσεις μέσω ευτελών προτύπων και κανόνων μιας βιομηχανίας ψυχαγωγίας, αλλά πάνω απ' όλα προσφορών για την επιμέλεια του σώματος και της επίπλαστης ομορφιάς.
Τι μέλλεται να συμβεί στ' αλήθεια μετά από όλη αυτή την πραγματιστική ρωμαλεότητα των ανθρώπων που αδιαφορούν για την προέλευση του Κόσμου, την διαχείριση του είδους και την επιστημονική διερευνητική προσπάθεια που τουλάχιστον δεν στοχεύει στην ανατροπή της φυσικής επιβίωσης στο όνομα μιας τεχνητής επικράτειας σε όλα τα επίπεδα; Ποιος είναι άραγε ο μακρύς δρόμος που ανοίγει δύσβατα μονοπάτια της σκέψης, ο δρόμος που θα βγάλει και πάλι τα πλήθη στους δρόμους γιατί η εξέλιξη με τον τρόπο που λαμβάνει χώρα έχει τέρμα και δη σύντομο;
Όσο ζει κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει πως δεν ζει μόνο για να εκπληρώνει τις επιθυμίες του παρά να αναζητά την προέλευσή τους, εστιάζοντας το ενδιαφέρον και στο γιατί οι επιθυμίες πολλαπλασιάζονται όταν τα αγαθά κατακλύζουν τις αγορές.  
Η ειδοποιός διαφορά με το παρελθόν συνίσταται στο ότι αυτό εδραζόταν σε ολοένα και λιγότερες απαιτήσεις και υποχρεώσεις, σε αντιδιαστολή με την σημερινή πραγματικότητα όπου όλα αποτιμώνται στην οικονομική αξία, όπου η κάθε συμπεριφορά εκτρέπει τον ανθρωπισμό και τον εξοβελίζει σε μια μη πραγματικότητα που πλάστηκε από θεωρητικούς των συστημάτων εκείνων που καταπνίγουν κάθε τι το ανθρώπινο. Το δε πιο αστείο απ' όλα είναι πως ακόμη και αυτοί οι κύκλοι κάνουν λόγο για κοινωνική παρακμή, κουνώντας μηχανικά αλλά με σιγουριά το κεφάλι.
Προφανώς δεν χρειάζεται το να στρίβει κανείς το κεφάλι δεξιά ή αριστερά παρά να διατηρεί το βλέμμα σταθερό προς το μέλλον. Με τον τρόπο αυτό θεωρείται ότι εκπληρώνεται το χρέος της ιεραρχίας στην μισθωτή εργασία και φιλοτεχνείται ο κόσμος της αποβολής της σκέψης. Εκτελούνται δηλαδή  εντολές και ικανοποιούνται σωματικές ανάγκες.
Είναι αυτός ο πρωταθλητισμός σε όλα τα επίπεδα, η αίσθηση του να είναι κανείς πρώτος και όχι από τους πρώτους. Οι άλλοι οφείλουν απλώς να έπονται και να εισπράττουν την μεγαλοψυχία μας, όταν το μετρικό είναι απείρως δελεαστικό. Και εκεί σκάνε τα χαμόγελα και οι χορηγίες. Γιατί ένας τέτοιος κόσμος μόνο από χορηγίες και βραβεία καταλαβαίνει, ως ύψιστη έκφραση της ανταμοιβής στις υλικές υπηρεσίες και απολαύσεις.