Κερδισμένοι και χαμένοι της ζωής

Στη ζωή δεν υπάρχουν μάλλον κατ' ουσίαν κερδισμένοι και χαμένοι. Είναι μια συνεχής και αδιάλειπτη παρουσία και ταυτόχρονα απουσία συναισθηματικού και λογικού συναπαντήματος που αποφέρει τα ανάλογα αποτελέσματα στην επικοινωνιακή διαδικασία.
Υπάρχουν κάποιοι που εντείνουν την παρουσία τους στα τεκταινόμενα και κάποιοι που απουσιάζουν επιδεικτικά από την όλη διαδικασία.
Οι άνθρωποι κερδίζουν από την υπεροχή και χάνουν στην πράξη από την αναμέτρηση με το αδύνατο που πάντα ανεβάζει τον πήχη της διυποκειμενικότητας.
Οι νοητικές συλλήψεις δεν γίνονται αντιληπτές από τους συμμετέχοντες αν δεν προϋποτίθεται η απεριόριστη συλλογιστική κορύφωση των ιδεών και η προσέγγισή τους σε ανώτερα επίπεδα.
Οι όροι αυτού που ουσιαστικά συνδράμουν στην άρνηση του ορισμού, κληροδοτούν στους μετέχοντες στην διαλογική διαδικασία την δυνατότητα να αναπαράγουν στην ουσία και όχι την εγκλεισμένη μονομέρεια, προερχομένη από την πανάκεια της υποκειμενικής εκτίμησης και κρίσης.
Εν κατακλείδι μιλάμε για μια οριστική αποχώρηση από το δεδομένο και καθορισμένο και την είσοδο σε έναν άλλο κόσμο όπου απουσιάζει η καθιέρωση και η καταξίωση που κατοχυρώνεται από το συνολικά αποκαλούμενο αποδεκτό.
Και η αιτία έγκειται στο γεγονός ότι το αποδεκτό αυτό αντιπαραβάλλεται από την απορία για την απουσία της ιδιοκτησίας και της κατοχής.
Αυτό ακριβώς εμπνέει τον σημερινό κόσμο, αυτή η ιδιοκτησία και η οριοθέτηση και αυτό είναι που οδηγεί τους ανθρώπους στις νίκες και τις ήττες.
Βαδίζοντας, όμως, προς μια άλλη σκέψη –όχι απαραίτητα ξεχωριστή– αναπροσαρμόζουμε τις συνιστώσες προκειμένου να φτάσουμε σε κάποιο συμπέρασμα.
Όμως η όλη αυτή διαδικασία μάλλον γοητεύει παρά το αποτέλεσμα, αυτό που εννοώ ως πνευματική εκκίνηση για τον άγνωστο στόχο της προσέγγισης του αδύνατου που γίνεται δυνατό μόνο μέσα στα ιεραρχικά  επίπεδα της διάνοιας.
Η επικοινωνία μεταξύ των συντελεστών αυτής της περίπλοκης μάχης δυσχεραίνεται όσο διαρκούν τα στεγανά του πνεύματος και δεν ανατέλλει η αυγή της νέας σκέψης.
Κατά κάποιο τρόπο παραμένει σταθερό το ίζημα από την απόσταξη των κατεστημένων ιδεών που δεν βρίσκουν το μονοπάτι για την απελευθέρωση και την διάνοιξη της πνευματικής κατάκτησης. Σα να λέμε δηλαδή πως ο κόμπος στο χτένι παραμένει ορατός σε κάθε διάλογο και απόπειρα επικοινωνίας.
Μπορεί άραγε, να ισχυριστούμε πως κάνουμε το κάθε τι για να αποστασιοποιηθούμε από την συνήθεια της συμβατικότητας και να εισέλθουμε σε ένα νέο διανοητικό επίπεδο όπου δεν θα κυριαρχεί απλά η ποσότητα αλλά η ποιότητα της σκέψης;
Μπορούμε να πούμε πως υπάρχουν δυνατότητες και δεξαμενή επιχειρημάτων για να προχωρήσουμε άφοβα στην διάνοιξη του πνευματικού μας ορίζοντα;
Και τελικά ποια είναι όλη αυτή η μάχη που δεν μας αφήνει να πορευθούμε με ασφάλεια στο καθημερινό γίγνεσθαι που δεν αποδεικνύει πως η ροή είναι και η αληθινή πραγματικότητα;
Οι απορίες αυτές αν είχαν απαντηθεί, θα διαβαίναμε με ασφάλεια τις πύλες του Αγνώστου. Οι πύλες αυτές, όμως, ανοιγοκλείνουν αναλόγως της εναλλαγής της σκέψης και του εννοιολογικού καθορισμού των ιδεών.
Στο τέλος της επικοινωνιακής διαδικασίας δεν μπορεί να υπάρχουν κερδισμένοι και χαμένοι, για τον απλό λόγο ότι υπάρχουν ακόμη σοβαρές απορίες και ερωτήματα για την πόρευση και την κατάληξη, για την εξαγωγή ή εισαγωγή συμπερασμάτων, εν κατακλείδι για την σχέση σημαίνοντος και σημαινόμενου, ρητώς απαγκιστρωμένα στην εξελισσόμενη σκεπτική διαδικασία.
Θέλουν άραγε, οι αρωγοί του διαλόγου να απαλλαγούν από στεγανά, επιθυμούν να ανασυντάξουν το ειδυλλιακό σκεπτικό τους τοπίο και να μονοπωλήσουν την απελευθερωμένη σκέψη, χωρίς να φοβηθούν πως ενδεχομένως να επιστρέψουν στο αποδεκτό ή το απέραντο της απορητικής;
Με λίγα λόγια, πόσο έτοιμοι είναι οι άνθρωποι να εγκαταλείψουν την υποτακτικότητα και τις εμμονές στο αντιληπτό και όχι ιδεατό, στο φαινόμενο και όχι στην πίσω όψη, στο πραγματικό και όχι εκλεπτυσμένο και ουράνιο;
Δεν ξέρω, δεν γνωρίζω, δεν απαντώ. Απλά αυτό που οραματίζομαι είναι να σκεφθούν οι άνθρωποι αν η πορεία αυτή έχει νικητές και χαμένους, αν κάποιοι επιβάλλονται σε κάποιους και αν αυτό αποτελεί ιχνηλάτηση έστω και μιας μεμονωμένης αλήθειας.
Αν ο στόχος της επικοινωνίας είναι ή όχι εμβάθυνση του σκέπτεσθαι ή αν απλά όλα είναι ένα παιχνίδι της μοίρας που ανασυνθέτει με ακρίβεια τον ατομικό προβληματισμό.