Η παράσταση της ζωής και ο φόβος του τέλους 

Οι εικόνες αλλάζουν στατικά και ο δαίμων της επίπλαστης καλλιτεχνίας αναδιατάσσει προσεκτικά τους συσχετισμούς ανάμεσα σε απλούς και σύνθετους ανθρώπους που ποτέ δεν υπερέβησαν την κόκκινη γραμμή για να μπορέσουν κάποτε να πολιορκήσουν τα παλάτια της νοητής ψευδαίσθησης πως πρέπει πάντα ο λαός να τρώει παντεσπάνι και να βυθίζεται σε σκέψεις μόνο σαν το κομπόδεμα ελαττώνεται απελπιστικά και η σαγήνη του πλούτου να φαντάζει ως η μόνη άρση του ανθρώπινου αδιεξόδου χάριν μιας ακόμη συμπτωματικής συνεύρεσης με το επινοημένο και το ειδεχθές της μαζικής συνήθειας. 
Άνθρωποι που πάντα λησμονούσαν πως τα τείχη είναι εικονικά και πως τα παλάτια εδράζονταν σε σαθρά θεμέλια, άνθρωποι που αποσαρθρώθηκαν μέσα στην ίδια τους την απεραντολογία για κόσμους ανεκτικούς και υποτακτικούς, όλοι τους μιμητικές φιγούρες τραγικών αξιωμάτων περί της ζωτικής ευμάρειας και τελειότητας, χάσκουν αφηρημένα στον ορίζοντα χωρίς να μπορούν να δουν το πολωμένο φως της διαίσθησης που οδηγεί πάντα αλλού και όχι κάπου συγκεκριμένα. Χάσκουν στο κενό. 
Η επικαιροποίηση της έλλειψης επικοινωνίας είναι πάντα εδώ παρούσα για να θυμίζει πως οι μάχες γύρω από αυτήν έχουν πάψει προ πολλού, λες και πρόκειται για παιδικό και εφηβικό χαρακτηριστικό που επισκιάζεται από το ξεκαθάρισμα της ώριμης ηλικίας. 
Περιφέρονται δηλαδή απλά και μόνο για να επιτελέσουν άγνωστες εντολές χωρίς την παραμικρή αίσθηση ονείρου και φαντασιακού, με την επιβράβευση να φτάνει μέσα από τις επιδοκιμασίες στον χώρο εργασίας και τις συναλλαγές και όχι στον έρωτα και την φιλήδονη σάρκα που ξεφτίζει με τα χρόνια αλλά και την ανύπαρκτη σκέψη για την όποια εγκεφαλική συνεύρεση. 
Οι Θεοί χάθηκαν και αυτοί σε τούτο το πανηγύρι, οι ίδιοι οι από μηχανής Θεοί έπεσαν από το ικρίωμα του αρχαίου χορού που επινοούσε την παράσταση του εξελισσόμενου κόσμου μέσα από πράξεις και απολογίες, μέσα από το απόσταγμα του λόγου και του πάθους στην θεατρική σκηνή ολάκερου του βίου. 
Θαυμαστές ενός πύρινου κατηγορητηρίου κατά της ίδιας της ζωής και υμνητές του μορφοποιημένου Αγνώστου, θνητοί δίχως όψη αποδοκιμάζουν και κατακρεουργούν κάθε προσπάθεια επαναφοράς των νοημάτων που έδιναν αξία και χρόνο στη ζωή, εναποθέτοντας τις ελπίδες στην ολική καταστροφή και την επιβολή στη γενική συσκότιση, για να μην μπορεί κανείς να αισθανθεί το φως των λέξεων και του κυρίαρχου λόγου. 
Στρατιές ετερόκλητων σχημάτων ανοσιουργηματικών τρόπον τινά λογυδρίων, που ανακαλούν γόνιμα νοήματα και ιδέες χάριν μιας εξακολουθητικής μέγγενης για το ιδεατό και το φαντασιακό, εμβληματικές και αχόρταγες φιλοφρονήσεις στο όνομα της στιγμιαίας ευρηματικής συνάντησης μεμονωμένων βλεμμάτων χωρίς την αναγκαία εμβάθυνση του υψηλού και χαρισματικού στοιχείου της ανθρώπινης δεινότητας που εξέφρασαν αναρίθμητοι ποιητές και φιλόσοφοι του παρελθόντος, χωρίς την χορδή εκείνη που πάλλεται όταν τα βλέμματα συναντώνται δημιουργικά, όλα αυτά τα συμβαίνοντα οδηγούνται σταδιακά στο τέλος του δρόμου, χωρίς καμιά κατοπινή επιλογή της ατομικής ύπαρξης που βυθίζεται ή επικαλύπτεται από την κυριαρχία του επιμελώς επιτηδευμένου. 
Αν υπήρχε στερνή επιλογή, θα ήξεραν τι να κάνουν οι άνθρωποι στο τέλος της διαδρομής τους. Το τέλος, όμως, είναι και το τελειωτικό μιας ατυχούς πορείας προς το τετριμμένο και εύπεπτο, ο θαυμασμός για το επίκαιρο και το νεωτεριστικό που δεν υπερέβη ποτέ τα εσκαμμένα, η κόκκινη γραμμή που δεν δρασκελίστηκε ούτε παρακάμφθηκε, όλα αυτά κάποτε φτάνουν στον δρόμο χωρίς επιστροφή, σε ένα οριστικό τέλος. 
Τα παράθυρα άνοιξαν κάποτε το ίδιο όπως και οι πύλες του Αγνώστου, η πορεία, όμως, ήταν και είναι μονόχνοτη και πληκτική μιας και οι άνθρωποι μέσα στην θνητότητά τους ζουν και με την απειλή του τέλους του χρόνου, αλλά και με την τραγωδία της κατασυκοφάντησης της ίδιας της ζωής.
Οι εικόνες λοιπόν είναι πολλές αλλά αποσπασματικές, εικόνες που δεν μπορούν να περιγράψουν το απύθμενο και το απέραντο της φαντασιακής εμπειρίας. 
Οι άνθρωποι μεταμορφωμένοι στην περιδίνηση του κύκλου μιας καθορισμένης ζωής χάσκουν απλά στον ορίζοντα και αναμένουν το τέλος. Μένει μόνο κάποια μορφή εντύπωσης, που οι λογαριασμοί με το χειροπιαστό ξεχρεώθηκαν. Μένει απλά η εμπειρία του τώρα χωρίς το πέραν αυτής. 
Γι' αυτό και τα ηλιοβασιλέματα έχουν κατά κανόνα μια καθορισμένη στάση του σώματος ως εικόνα και ο ήλιος που ανατέλλει δεν βιώνεται ως μοναδικότητα στην ψυχή που στοχεύει στο να εναρμονιστεί με τον κοσμικό παλμό. Απλά, μια ακόμη μέρα και νύχτα ξοδεύονται σε ό,τι επιβάλλεται ως κανονικό.  
Και το επερχόμενο τέλος φαντάζει αλλά κυρίως φοβίζει με τον μηδενισμό μας ανεκπλήρωτης ατομικής ζωής.