Καταργώντας συμφωνίες και υποσχέσεις 

Έδωσαν τα χέρια κάποτε γεμίζοντας με υποσχέσεις και συμφωνίες το εγγύς και απώτερο μέλλον, τις αθέτησαν, όμως, καθώς ο χρόνος αλλάζει σχεδόν τα πάντα. Οι κραυγές ευτυχίας δονούσαν την ατμόσφαιρα, όταν οι λέξεις επισφράγιζαν ρητώς την αλληλοκατανόηση και εμπιστοσύνη, δεν μπόρεσαν, όμως, να τεκμηριώσουν ποτέ τους όρους και να συμπεριλάβουν τις συνθήκες, κάτω από τις οποίες διαμείβονταν οι ανθρώπινες συμφωνίες. 
Δεν υπολόγισαν κάποιοι ποτέ το χρέος που υπάρχει σε ότι αφορά την ανάμνηση όλων αυτών που έδωσαν τη ζωή τους για να μπορούμε σήμερα να εκφραζόμαστε κατά το δοκούν. Αγνόησαν εν κατακλείδι και αδιαφόρησαν απέναντι στην ιστορία, λησμόνησαν τους αγώνες εκείνους που αναμόρφωσαν την επικοινωνία και στοχοθέτησαν ανάλγητα τον αυταρχισμό που τον επαναφέρουν σήμερα με ελαφρά τη καρδία.
Ίσως επειδή η ιστορία κάνει κύκλους και το σπειροειδές του χρόνου αναθέτει στις στιγμές το φορτίο της περιδίνησης, ίσως επειδή τα όνειρα που δεν διαρκούν, αποδιώχνουν τις επιθυμίες της προηγούμενης βραδιάς, ίσως και η ιστορία να μεταβαίνει επισταμένως από το ένα άκρο στο άλλο, παραμερίζοντας τις εμπειρίες και την ουσία των ιδεών που μεταλαμπαδεύουν τη γνώση και την σκεπτική ευμάρεια. 
Σε κάποιο σημείο της πορείας παραμονεύει η υποψία πως πρέπει να δοθούμε ψυχή τε και σώματι στην αποθέωση του τετριμμένου, ίσως γιατί η ανάγκη της υπεραπλούστευσης κατατροπώνει την επιθυμία για μεγάλες ανάσες και διοπτρικές διακυμάνσεις της ψυχής που λόγω κάποιας αδιόρατης αφορμής παύει να αισθάνεται, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο δηλαδή η επιφανειακή προσέγγιση των πραγμάτων γίνεται κανόνας και η εμπειρία της καθημερινότητας ανάγεται σε κάποια γενική και αόριστη «υγιή» διαβίωση. 
Αναμενόμενο λοιπόν, να παύουν τα μεγάλα νοήματα και η ανάγκη τους, η δε ιστορία να ξεθωριάζει με την απώλεια των μεγάλων στιγμών, αλλά πάνω απ' όλα ιστορικών συμφωνιών της νεότερης ηλικίας. 
Νέες περιπέτειες και δράσεις απλοποιούν και περατώνουν την αναζήτηση των σκεπτικών χασμάτων και θαυμάτων, είναι κάτι σαν αυτό που ονομάζεται απομάγευση του κόσμου και υιοθέτηση του ετερόνομου θεσμισμένου που προκαλεί πάντα μέσα στον υλισμό και την κατανάλωσή του. 
Δεν αισθάνεται δηλαδή κάποιος την ανάγκη να βυθομετρήσει ξανά και ξανά τις ιδέες, να διασπάσει νοητά το σύμπλεγμα του επιβαλλόμενου ως αληθινού αντιληπτικού πεδίου και τοπίου, ο κόσμος μάλλον, όπως καταλήγει, είναι αυτός που φαίνεται και όχι αυτός που είναι. Για να είναι πρέπει να διατρέχει κανείς το γίγνεσθαι σε όλες του τις διαστάσεις και μορφές, και αυτό που γίνεται, να είναι το ένα και μοναδικό στο ταξίδι του νου προς την ύστατη αλήθεια, που αν υπάρχει, ξεφεύγει νυχθημερόν από το οπτικό μας πεδίο. 
Πρέπει δηλαδή να πάψουμε να είμαστε κάτι συγκεκριμένο, να ενωθούμε με το ενιαίο της φύσης, να νοιώσουμε τον κόσμο ως Όλον και όχι ως περατό και θνητό.  
Αφαιρέσαμε, όμως, από τον εαυτό μας την δυνατότητα να σκεφθούμε αλλιώς, να γονιμοποιήσουμε εκ νέου τον πλούτο των γνωστικών εμπειριών, αφήσαμε στην άκρη το ταξίδι της γνώσης και επιδοθήκαμε στο κυνήγι του δεσποτισμού και της αυταρχικότητας που ενισχύει τον υποκείμενο και την έπαρσή του πως μόνο το εγώ διατηρεί το προνόμιο να γνωρίζει ως μονάδα αυτό τον εμπειρικό κόσμο.
Με τον τρόπο αυτό αθετούμε και συμφωνίες και όρκους που κλείνουμε από τότε που αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε, προβαίνουμε με συνοπτικές διαδικασίες στην απόσχιση και απόσπαση από το διαμειβόμενο ταξίδι του νου που επιφέρει πάντα την ψυχική ενατένιση και την έκθεση της φυσικής ομορφιάς που σχετίζεται με την ενότητα του Είναι.
Το κάνουμε γιατί από ένα σημείο και μετά πιστεύουμε πως κάπου μέσα στο καθημερινό βάδισμα της υπεραπλούστευσης των πραγμάτων κρύβεται μια αέναη ικανοποίηση, πως επιτελούμε ένα καθήκον που μας δόθηκε εξαρχής. 
Βαφτίζουμε δηλαδή τα γεγονότα ως αληθή και υποκλινόμαστε στην ετερόνομη Θεότητα που διατρέχει όλη την Πλάση. Σκύβουμε το κεφάλι από φόβο μήπως είμαστε εμείς αυτοί που στην πραγματικότητα προβαίνουμε πάντα στο προπατορικό αμάρτημα που επισύρει τιμωρίες και ρητή κληροδοτούμενη ασάφεια της ύπαρξης του Όντος. 
Χάνουμε το νόημα και την αυτονομία σε έναν κόσμο ετερόδοξων αντιλήψεων και σκεπτικών συνειρμών. Και ως γνήσιοι θνητοί αποδεχόμαστε όχι την προσωρινότητα, αλλά την επιτελική θέση στην βίωση της ρητής επανάληψης των υπηρεσιών προς την μία και μοναδική άγνωστη Θεότητα. Που απέχει παρασάγγας από την γνώση του εαυτού μας, που κάποτε δίνει υποσχέσεις και με την ίδια δεινότητα τις καταργεί.