Αναζητώντας το νόημα της Ύπαρξης 

Φθάσαμε στην άκρη του ποταμού, αλλά δεν ήπιαμε νερό και αν κάποτε τα καταφέραμε, αυτό έγινε για μικρό χρονικό διάστημα, καθώς η επόμενη μέρα αξίωνε την άμεση αποχώρηση από τους ιδεατούς κόσμους. Θεωρήσαμε πως με κάποιον τρόπο ξεπεράσαμε την θεϊκή παρουσία και επιτήρηση, αλαλάζοντας για τους περιστασιακούς μας ηρωισμούς, στην πορεία, όμως, μάθαμε πως η παρουσία του Είναι σχετίζεται με την αποδοχή του Αγνώστου, ανεξαρτήτου αν το άγνωστο αυτό είναι προσωποποιημένο και λεκτικά προσδιορισμένο. 
Υπάρχει, όμως, πάντα μια επιστροφή όσο περνούν τα χρόνια, μια νοσταλγία για το έρεβος και την καταχνιά της Πρωταρχής και την λαμπερή γοητεία των πρώτων παιδικών χρόνων, είναι σα να ξαναμαθαίνει κανείς ανάγνωση και γραφή υπό την αυστηρή εποπτεία των γονέων και των δασκάλων.
Ξεμακρύναμε όμως, πολύ, αυτό διαπιστώνουμε κάποιες φορές, νοιώθουμε πως ξεπουλήσαμε μυστικά χάριν μιας εικονικά ανεξάντλητης ερωτικής ευωδίας, και αυτό διότι οι υποσχέσεις της νιότης για ένα αιώνιο συντροφικό μέλλον κρύβουν μέσα τους την εικονική ευτυχία, μη αποκαλύπτοντας σχεδόν ποτέ το Σοπεναουερικό αδιέξοδο του ίδιου του έρωτα ως γεγονός.
Και πέρασαν τα χρόνια και υποτιμήθηκαν οι κίνδυνοι, οι αναθεωρήσεις έκαναν την εμφάνισή τους δυναμικά, όλος αυτός ο ζόφος υποσκέλισε το ανάλγητο του χρόνου και η ίδια μας η παρουσία διαποτίστηκε από συναισθηματικές εξάρσεις και αναλώσεις στο διηνεκές.
Οι άνθρωποι συνηθίζουν στα νιάτα τους να παίζουν κρυφίως ή μη με τον χρόνο, που μεγαλώνοντας τον παρατηρούν και γερνώντας τον αναπολούν. Ως νέοι διατρέχουμε την έντασή του και ως ώριμοι συνειδητοποιούμε το πεπερασμένο, διολισθαίνοντας στη συμβατικότητα και την αδιάρρηκτη προσαρμογή, σε όλα εκείνα που απευχόμασταν όταν ήμασταν νέοι, και το παιχνίδι αυτό μπερδεύεται περισσότερο σαν η κοσμική ενέργεια διαφεύγει της κατοπτρικής ματιάς, όταν δηλαδή παύουμε να βλέπουμε τα πράγματα από την αντίθετή τους πλευρά και ανασυνθέτουμε το Είναι μέσα στο ένα και μοναδικό που δεν είναι τα πάντα αλλά καθρεφτίζεται στο Όλον. 
Οι έννοιες λοιπόν σαρώνονται από τον εγκεφαλικό διακομιστή που μεταφέρει χαοτικά μηνύματα και προειδοποιεί για την άλλη πλευρά, την αθέατη και το Επέκεινα. 
Εναπόκειται στον εαυτό μας αν θα επιχειρήσει και πάλι να ενσκήψει στο ποτάμι της ζωής για να γευθεί το δροσερό νερό της ύπαρξης που ρέει και διαρκεί όσο το αντιληπτικό μας πεδίο εναγκαλίζεται με το διαρκές και συνεχές.
Και αν πιστεύουμε κάποτε ότι υπάρχει κατ' ουσίαν ασυνέχεια, αν αναποδογυρίζουμε τις σημασίες για να αποδώσουμε τα δυσεύρετα νοήματα, αυτό δεν ενοχλεί στο παραμικρό το ίδιο το Όν, τουναντίον αυτό συστέλλεται και διαστέλλεται αναλόγως των σκεπτικών ειρμών.
Είμαστε συνηθισμένοι να αποφεύγουμε τις δύσκολες απόπειρες για μια περίπλοκη νοηματικά ζωή και συχνά αποφεύγουμε να μπούμε στο ποτάμι ή να γευθούμε την υπαρξιακή δροσιά του. Είμαστε οι παρουσίες εκείνες που αποφεύγουν τους νοηματικούς θορύβους της μητέρας Φύσης, εκείνοι που δεν κοιτάμε πίσω να δούμε τα πατήματά μας και το πώς αναλωνόμαστε στη θέα των αδήριτων φυσικών νόμων, εκείνοι ακριβώς που δεν στοχοθετούμε το μέλλον και δεν αφήνουμε να εγχαραχθούν οι μνήμες χωρίς να λειτουργούν ως Ερινύες και Συμπληγάδες, αυτοί που δεν γερνάμε αεί διδασκόμενοι και δεν νοσταλγούμε την παιδικότητά μας ανάμεσα στις καταχνιασμένες φυλλωσιές της σκέψης και της ενδοσκόπησης που συνθέτουν την παντογνωσία του αιωνόβιου δέντρου του Είναι. 
Χρειάζεται να διασχίσουμε και πάλι την ποιητικότητα της ζωής μέσα από τους στίχους και την σκέψη του Χαίντερλιν, να αφεθούμε στην νύχτα και τους ύμνους του Νοβάλις, να περιηγηθούμε στα Μπωντλαιρικά άνθη του κακού, ή να αναστοχαστούμε τον νιτσεϊκό Υπεράνθρωπο από την σκοπιά της ανθρώπινης δεινότητας και άτρωτης περισυλλογής. Χρειάζεται να γίνουμε και πάλι οι πρεσβευτές της ρομαντικής και ιδεαλιστικής σκέψης, να ξεκινήσουμε από εκεί που σταματήσαμε, να ονειρευθούμε και να απορροφήσουμε τους ερωτικούς κραδασμούς που έκαναν τους μεγάλους ποιητές να εκθέσουν τις δημιουργίες τους.
Χρειάζεται αν μη τι άλλο, να ενσκήψουμε και πάλι στο ποτάμι της ζωής και να επαναχαράξουμε την σύνθετη πορεία μας που θα μας φέρει και πάλι σε σύγκρουση με την στατικότητα και το περιττό ετούτου του υφιστάμενου του κόσμου. 
Η ανθρώπινη μοίρα είναι άμεσα συνυφασμένη με την κίνηση προς το τέλος, ανεξάρτητα αν αυτό το τέλος παρατείνεται στην ασάφεια της τετριμμένης σκέψης. Το τέλος της αρχής που ξεκίνησε από το έρεβος και το σκοτάδι της ατομικής δημιουργίας για να λάμψει αργότερα στο φως της ενηλικίωσης που την πνίγει το σκοτάδι της εφήμερης νοητικής γήρανσης. 
Όλα αυτά τα λάθη που παράγει μια άστατη ζωή, ένα ποτάμι που ρέει και που δεν πετυχαίνουμε να γευθούμε την ορμή και την δροσιά του. Ένα ποτάμι που εκβάλλει στη θάλασσα της αιωνιότητας του Όντος που τόσο αναπολούμε και αναζητούμε ως Πρωταρχή και Χάος, με ή χωρίς την προσωποποιημένη μορφή του Ύψιστου. Με ή χωρίς την παρουσία της κοσμικής ενέργειας ή την παγιότητα της Ανυπαρξίας.