Η ύστατη βουβή έκκληση

Μας έκλεψε ο χρόνος τις ελπίδες, θα ακούσουμε να λέει ο αποκαμωμένος ποιητής, μας δώρισε η πλάση το προνόμιο να μελετούμε την ανθρώπινη φύση μέσα στην αταξία της, θα διαρρέει το μυστικό του ο στηλιτευόμενος στοχαστής για μια κοινωνία που δεν έδρεψε ποτέ τους καρπούς των προσπαθειών των μελών της για έναν ευοίωνο και κατανοητό κόσμο, έναν κόσμο που δεν θα πρέπει να κοπιάσει κανείς για να τον παρουσιάσει κατοπτεύοντάς τον στις νεότερες γενιές. 
Θα ακουστούν και άλλα πολλά από πολλές πλευρές ακολουθώντας τα ίχνη της ιστορίας, θα αναγνώσουμε και άλλα σημάδια που άφησε η εικόνα μας στο πέρασμα των χρόνων, όταν αφεθήκαμε στις αγκάλες της επικοινωνίας με ανθρώπους που τελικά δεν την ήθελαν, με ανθρώπους που άδραξαν τις ευκαιρίες και μεταλλάχθηκαν στην ροή των εξελίξεων, αφήνοντάς μας σύξυλους και αποσβολωμένους στη θέα των πολλών ανατροπών στο κοινωνικοπολιτικό πεδίο αλλά κυρίως σε αυτό του διαλόγου.
Μας σάρωσε η λατρεμένη επιθυμία για την κατάκτηση και την προσπάθεια ευόδωσης των επιδιώξεών μας για έναν κόσμο που αν μη τι άλλο αν δεν ήταν προσεγγίσιμος, τουλάχιστον διαβεβαίωνε πως τίποτε δεν θα χανόταν αν είχαμε υποστεί συντριπτική ήττα, έναν κόσμο – καθρέφτη των εμπειριών και της κοσμοθεωρίας μας που απλωνόταν συνετά και όμορφα στην θέαση του μυαλού μας όσο οι αισθήσεις μας συνέχιζαν να αναβλύζουν πόθο και ελπίδα. 
Αλόγιστη ήταν η προσπάθεια που καταβάλλαμε να πείσουμε και τον τελευταίο τυχόντα πως οι προθέσεις μας ήταν και είναι καθαρές, οδεύοντας προς τη νέα προοπτική της αντίληψης του σύμπαντος που είναι μάλλον περιστροφική όσο οι σκέψεις ανακατεύονται με τις ψυχικές εντάσεις και διακυμάνσεις. 
Σε κάθε περίπτωση, οι μάχες που δόθηκαν ήταν και είναι μακρινές και αποστασιοποιημένες από την τελική έκβαση, δεν γνωρίζαμε όμως, ποτέ εάν αυτές οι μάχες θα είχαν θετική κατάληξη, εξάλλου θετικό και αρνητικό δεν χώραγαν ποτέ στην σκέψη και το θυμικό μας, δεν θα μπορούσαν να γνωμοδοτήσουν για την καθημερινότητα και τα συμβαίνοντα, για τους κομπάρσους και ηθοποιούς της μιας και μοναδικής παράστασης της ζωής. 
Τα νοήματα, όμως, συνεχίζουμε να ψάχνουμε, τις εικόνες που μας κληροδότησε η ιστορία, τις συμπεριφορές και τα αιτήματα για καινούργιους κόσμους μακράν των υποσχετικών επιπολασμών και της ακατάσχετης φλυαρίας στο όνομα της εναπόθεσης των σκέψεων στο κυτίο των μελλοντικών δοξασιών και ελπιδοφόρων ενορμήσεων.
Ψάχνουμε ενίοτε στα τυφλά χωρίς να μπορούμε να εξάγουμε τα αποτελέσματα των προσπαθειών μας, χωρίς να απολογούμαστε για τις νίκες και τις ήττες στο πεδίο της μάχης για έναν πιο οργανωμένο αλλά προπαντός ανοιχτό κόσμο στον κώδικα του διαλόγου και της επικοινωνίας, για να μην μένουν πάντα ακίνητες οι μορφές και οι πρωταγωνιστές να σηκώνουν και πάλι τα κύπελλα της δυνητικής σταθερότητας στην αντιληπτικότητα των πραγμάτων. 
Ποιος ή ποιοι θα αποδώσουν τελικά τα του Καίσαρος τω Καίσαρι; Ποιοι είναι αυτοί που θα γυρίσουν την τελευταία σελίδα της μοναχικής πορείας του στοχαζόμενου και ανήσυχου πνεύματος που συνεχίζει να διακωμωδεί σκωπτικά όσους ζουν στο έλεος των αναμνήσεων χωρίς να πράττουν το παραμικρό σε ότι αφορά την ύπαρξή τους σε τούτο τον κόσμο; 
Δώσαμε επιτυχώς τα διαπιστευτήρια της εικόνας και της κίνησής μας μέσα στον κόσμο και απαντήσεις δεν πήραμε ποτέ. Δικαιολογημένη η κόπωση και η εξάντλησή μας, η καταπόνηση και η ανάγκη για απάγκιο στα λημέρια της σύνεσης και διαλλακτικότητας. 
Ήταν ένας κόσμος εμπαθής και αλλοπαρμένος από τα σκοτάδια της μόδας, ένας κόσμος που διέσχιζε αμαθώς την πορεία του, την ίδια στιγμή που κάποιος ανάμεσά τους προσπαθούσε πλημμελώς να πείσει μια ολόκληρη κοινωνία πως δήθεν πλανάται ολάκερα. 
Και πλημμελώς νοείται ότι ενώ υπήρχαν οι δυνατότητες, δεν χρησιμοποιήθηκαν οι πνευματικές ρεζέρβες, έχει την έννοια πως στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί και ειδικά όταν αυτό το σπίτι άδειασε από ιδέες για έναν πιο δίκαιο κόσμο, αν πράγματι η δικαιοσύνη υφίσταται σαν έννοια.  
Αποκαμωμένος λοιπόν, ο ποιητής εκφράζει τον τελευταίο του ασπασμό στα διάσπαρτα χαρτιά, την ίδια στιγμή που στοχαστικά ένας από τους σκεπτόμενους ομολογεί πως πια δεν υπάρχει χρόνος. 
Κάποτε δηλαδή εξαντλούνται τα αποθέματα και οι αξίες αναμορφώνονται. Κάποτε επιλέγει κανείς να πιεί το δηλητηριώδες κώνειο και να ησυχάσει από τον κουρνιαχτό ολόγυρα. 
Κοιτάξτε γύρω σας και μεριμνήστε για αυτούς τους ανθρώπους που εκφράζουν τα στραβοπατήματα μιας ολόκληρης κοινωνίας. 
Σπεύστε να τους προλάβετε πριν χαθούν στον μακρινό ορίζοντα μιας άγνωστης ζωτικής πορείας. Της ζωής που ήταν οι μακρινοί νοσταλγοί. Προλάβετε την τελευταία βουβή έκκληση για τον ανθρωπομορφισμό των υψηλών νοημάτων που στην ουσία δεν αποτελεί παρά γήινη επινόηση.