Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Και πάλι στον αστερισμό των επισκέψεων και ταξιδιών δημιουργούνται ελπίδες πως η κυβέρνηση το παλεύει, αλλά πάνω απ' όλα προσπαθεί να βρει συμμάχους στην περίπτωση του χρέους. Ο υπουργός Οικονομικών δεν σταματά να επισκέπτεται τη μια πρωτεύουσα μετά την άλλη, με στόχο τη διασφάλιση όχι μόνο του χρόνου, αλλά και των προϋποθέσεων εκείνων που θα βοηθήσουν τη χώρα να ανανήψει, απαλλάσσοντας παράλληλα τους πολίτες από τα βάρη των περικοπών. Στην προσπάθειά του αυτή, ο Γιάννης Βαρουφάκης βρίσκεται αντιμέτωπος με κατηγορίες περί άσκοπης περιφοράς στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες αλλά και εσπευσμένες υποσχέσεις πως η χώρα θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της, όταν οι υποσχέσεις αυτές εδράζονται σε ούτως ή άλλως σαθρά οικονομικά θεμέλια. Ο υπουργός, όμως, επιμένει, το ίδιο όπως και ο Αλέξης Τσίπρας, που όπως ανακοίνωσε στη Βουλή, δεν δέχεται τον εμπαιγμό ή τον εκβιασμό από τους εταίρους - δανειστές. Και κάθε φορά εκτυλίσσεται περίπου το ίδιο σκηνικό: Στην Ελλάδα να προσπαθούν να πείσουν πως δεν εκβιάζονται από κανέναν και στο εξωτερικό να δέχονται στο τέλος τις ρήτρες των συμφωνιών.

Κάποιος θα πει πως πρόκειται για διπρόσωπη κυβέρνηση... Κατηγορηματικά απαντώ πως, όχι. Απλά στην περίπτωση των συζητήσεων για το χρέος και τις υποχρεώσεις, μπαίνει πάντα σφήνα το επίπεδο ζωής και οι οικονομικές αντοχές του ελληνικού λαού. Το αν αυτό έχει καταντήσει μόνιμο βαρετό τσιτάτο για τους δανειστές, δεν θα πρέπει να μας απασχολεί, αφού από αυτόν ακριβώς τον λαό ζητούν θυσίες και μοιραία δεν θα πρέπει να ξεχνούν ποτέ υπό ποιες συνθήκες ζει. Αυτό που πάνω απ' όλα ενδιαφέρει, δεν είναι τόσο αν το αίτημα για προνομιακή συμπεριφορά λόγω δυσβάστακτων οικονομικών βαρών γίνεται αποδεκτό, όσο το αν μπορούμε ως λαός να κάνουμε κάτι περισσότερο. Αν το συνειδητοποιήσουν οι δανειστές, αν εμπεδώσουν ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες ανθρωπιστικής κρίσης δεν θα μπορούσε να γίνει το κάτι παραπάνω άρα τέλος οι περικοπές θα βαδίζαμε σε σχετικά πιο ασφαλή δρόμο. Στόχος λοιπόν, είναι η συνεχής δημοσιοποίηση της παρατεταμένης ανθρωπιστικής καταστροφής, μέχρι να καταλάβουν πως δεν πάει πια άλλο με τον σφιχτό οικονομικό εναγκαλισμό. Σε αυτό η κυβέρνηση τα έχει μέχρι στιγμής καταφέρει. Δεν ξέρω, όμως, αν μπορεί να πείσει και για την προνομιακή σε σχέση με τις άλλες φτωχές χώρες τους ευρωπαϊκού Νότου, συμπεριφορά. Καλά, λοιπόν, τα ταξίδια και οι επισκέψεις στα κέντρα των αποφάσεων, θα πρέπει να συνοδεύονται, όμως και από τις απαραίτητες προγραμματικές δεσμεύσεις που δεν θα αναιρούνται επειδή κάποιοι από τους εταίρους έχουν να πουν τα χειρότερα για τον ελληνικό λαό σε ότι αφορά τη συνέπεια και τη διαφθορά. Η κυβέρνηση πρέπει και επιβάλλεται να μείνει αμετακίνητη στις αρχικές της θέσεις περί καταπολέμησης της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής, αλλά πάνω απ' όλα τη δραστική αντιμετώπιση της φτώχειας που σαρώνει  από καιρό τα νοικοκυριά. Και αν οι εταίροι σκανάρουν κάθε φορά τις δηλώσεις στο ελληνικό κοινοβούλιο και βγάζουν τα απειλητικά τσιτάτα περί εκδίωξης της Ελλάδας από την ευρωζώνη, αυτό δεν θα πρέπει να πτοεί την ελληνική κυβέρνηση και να την εξαναγκάζει σε αθέτηση των υποσχέσεων. Γιατί και προσλήψεις πρέπει να γίνουν και προνόμια στις φτωχές οικογένειες πρέπει να προσφερθούν και όχι όλα όσα αποφαίνονται οι εταίροι περί ιδιωτικοποιήσεων και φοροεπιδρομών ανεξαρτήτου οικονομικού προφίλ.

Τα ταξίδια λοιπόν, δεν είναι ανούσια, ούτε οι εκκλήσεις για συνετή συμπεριφορά των εταίρων απέναντί μας παραλογισμός. Αυτό, όμως, που θα πρέπει πάση θυσία να προσεχθεί, είναι αφενός η αθέτηση των προεκλογικών υποσχέσεων και αφετέρου η διγλωσσία, όπου και όταν αυτή εντοπίζεται. Γιατί στο τέλος, οι πολίτες θα είναι και πάλι αυτοί που θα τιμωρήσουν το κυβερνών κόμμα. Αυτοί που έστειλαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στην αντιπολίτευση, ως απλούς παρατηρητές της τωρινής άσκησης εξουσίας. Γιατί και τα δύο αυτά κόμματα είναι χρεωμένα για πολλά και όχι μόνο για το εξαετές μνημόνιο που ούτως ή άλλως ήταν το κερασάκι στην τούρτα μετά από δεκαετίες κατασπατάλησης του δημόσιου χρήματος. Ας προσέχουν, λοιπόν και στον ΣΥΡΙΖΑ γιατί η δύναμη των ψηφοφόρων μπορεί να στραφεί αλλού μετά τις όποιες αναθεωρήσεις ή δεσμεύσεις κατά τη διάρκεια των συζητήσεων για την οριστική συμφωνία.