Και η ιστορία επαναλαμβάνεται και τα κρούσματα πληθαίνουν και ο κόσμος εξοργίζεται και το καζάνι «βράζει» και στο τέλος όταν χυθεί ο χυλός, κανείς δεν θα μπορεί να τον μαζέψει, γιατί ουδείς θα δύναται να βγάλει το τσουκάλι από τη φωτιά.

Τότε όμως θα είναι αργά για όλους.

Έτσι και χθες τα ξημερώματα, άλλα δύο καταστήματα της κεντρικής μας αγοράς έπεσαν θύματα διάρρηξης, προκαλώντας πέραν των απωλειών, σοβαρές ζημιές, η αποκατάσταση των οποίων αντιστοιχεί σε πολλές εκατοντάδες ευρώ.

Και τι σημαίνει για τους παθόντες ή τους αναμένοντες να ρθει η σειρά τους καταστηματάρχες, μια πιθανή σύλληψη των δραστών; Μήπως πρόκειται να τιμωρηθούν; Μήπως θα πληρώσουν την ζημιά; Την ψυχική οδύνη των θυμάτων; Θα τους εξασφαλίσουν την ηρεμία; Ή μήπως όλα όσα ξόδεψαν και ξοδεύουν καθημερινά για να οχυρώσουν τα μαγαζιά τους, από κλειστά κυκλώματα παρακολούθησης, προβολείς, συναγερμούς, τοποθέτηση ρολών;

Πότε και πώς θα δικαιωθεί ο φορολογούμενος πολίτης που πασχίζει; Πώς και από ποιον θα ζητήσει προστασία; Πού τελικά θα πρέπει να απευθυνθεί για να εισακουστεί και να δει ότι κάτι γίνεται και γι αυτόν; Για να νοιώσει ασφαλής για τον ίδιο, την επιχείρησή του και για το βιός του; Μήπως και εδώ θα πρέπει να πληρώσει για την προστασία του; Μήπως και εδώ η πολιτεία θα υποκατασταθεί αποδεικνύοντας την ανικανότητά της;

Αυτό είναι κράτος δικαίου; Να τιμωρεί τους σύννομούς και αν όχι να επιβραβεύει (που ουσιαστικά αυτό πράττει) να περιορίζεται στην επίπληξη των παραβατικών και των κακοποιών; Τι είναι εκείνο που θα λειτουργήσει αποτρεπτικά στην όλη κατάσταση;

Μήπως η ποινή; Η τιμωρία; Ή μήπως ο διαρκής έλεγχος και η περιφρούρηση της πόλης, την στιγμή μάλιστα που σημειώθηκε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, αριθμός ρεκόρ συμβάντων διαρρήξεων και κλοπών;

Όσοι πάντως δεν έχουν πέσει ακόμα θύματα διαρρήξεων και δεν πρόλαβαν ή δεν δύνανται να μετατρέψουν την επιχείρησή τους σε «φρούριο», αναγκάζονται να μετακομίσουν και να ξημερωβραδιάζονται σ' αυτές.

Κάποιος όμως θα πρέπει να λογοδοτήσει για την κατάντιά μας.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ «Δ»