Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Πού να πρωτοκοιτάξει κανείς, στη Γάζα με τα εκατοντάδες θύματα ή την Ουκρανία, στη Συρία με τη συνέχιση του εμφυλίου με τους χιλιάδες νεκρούς ή το Ιράκ με τις παρατεταμένες σφαγές που δεν λένε να σταματήσουν; Στο Αφγανιστάν με τις αλλεπάλληλες δολοφονίες ή την Αφρική με τον ατέλειωτο πόνο από την παρατεταμένη φτώχεια και την ανθρωπιστική καταστροφή;

Οι εποχές που διανύουμε είναι κάτι παραπάνω από εφιαλτικές, όταν κρίση, πείνα και στέρηση εξαπλώνονται ταχύτατα στη γήινη σφαίρα, καταρρακώνοντας το ηθικό εκατομμυρίων ανθρώπων που δεν βρίσκουν τις απαραίτητες ανάσες για την ελευθερία. Πρόκειται για μια εποχή που πολύ απλά δεν αφήνει το παραμικρό περιθώριο για την ανάπτυξη και εξέλιξη της ανθρωπότητας στο πνευματικό πεδίο, για μια χρονική περίοδο όπου τα πάντα ρυθμίζονται ηλεκτρονικά, ακόμη και τα συναισθήματα του ανθρώπου.

Η γενικευμένη αποσιώπηση προχωρά αντάμα με την επιλεκτική απαγόρευση πρόσβασης στην ποιοτική πληροφορία, όταν αυτές ακριβώς οι ευτελείς ειδήσεις κατακερματίζουν την ανθρώπινη θέληση για μια κοινωνία χωρίς πολέμους, βία και καταστολή, αναδεικνύοντας την ανοησία σε ύψιστη προτεραιότητα για τη διαιώνιση αυτής ακριβώς της ψειδαίσθησης ότι ζωή είναι μονάχα αυτό που βιώνουμε τώρα και τίποτε περισσότερο.

Με λίγα λόγια, πως όλα τα υπόλοιπα είναι ουτοπία ή φαντασιοπληξία. Ρίχνοντας το επίπεδο του κόσμου με κάθε μέσον, προβάλλοντας τον απόλυτο σεξισμό ως την πεμπτουσία της ελευθερίας και το εμπόριο λευκής σαρκός ως περίπου κάτι το φυσιολογικό, ανεβάζουν τον πήχη της υποτιθέμενης απελευθέρωσης που φτάνει μέχρι και στον βιασμό παιδιών. Η διαφημιστική αυτή αγκιτάτσια που φυλακίζει τις συνειδήσεις, βυθίζοντάς τες ταυτόχρονα στη δίνη της παρά φύσιν ζωής, αυτή η πολυθρύλητη ενδοσοπική χειρουργικού τύπου επέμβαση στον ανθρώπινο ψυχισμό, οδηγεί χιλιάδες ανθρώπους στα ψυχιατρεία και οι εξηγήσεις που βρίσκουν εκεί, είναι πως πολύ απλά δεν τα πάνε καλά με τον εαυτό τους.

Οι ψυχικές ασθένειες, απόρροια στην πλειοψηφία τους του σημερινού τρόπου ζωής, τα χιλιάδες σπάνια νοσήματα που συνδέονται άμεσα με την ολοκληρωτική καταστροφή του περιβάλλοντος, που ενίοτε μεριμνούν με τις παγκόσμιες συνδιασκέψεις και φόρουμ -υποστηριζόμενα από αυτές ακριβώς τις πολεθνικές που είναι οι αποκλειστικοί μολυντές- όλο αυτό το ψυχολογικό αδέξοδο μπροστά στο χάος της παραπληροφόρησης δημιουργεί την εντύπωση πως κάπου κοντά είναι και το τέλος.

Η παραίτηση παράλληλα, από κάθε τι το ανθρώπινο στο όνομα της αποξένωσης και της ανταγωνιστικής απόστασης, σε συνδυασμό με την υπερκατανάλωση στο όνομα της «ευγενούς» αγοραστικής άμιλλας για την ικανοποίηση ενός ξερού «θέλω», πλάθει χαρακτήρες αγνώριστους την εποχή της ενηλικίωσης, τότε που τα παιδικά όνειρα φαντάζουν εφιάλτης στην οπτική γωνιά του εκάστοτε τεχνοκράτη.

Πού να πρωτοκοιτάξει λοιπόν, κανείς για κάτι άλλο; Μήπως στο Ιράκ, την Παλαιστίνη, την Αφρική, το Αφγανιστάν, όπου πέραν όλων των άλλων η θέση της γυναίκας είναι πίσω από την μαντίλα; Πού να στρέψει κανείς τη ματιά του; Στην «πολιτισμένη Δύση», όπου νόμος είναι η σωματική δύναμη του άντρα που στέλνει στα νοσοκομεία χιλιάδες κακοποιημένες γυναίκες ή στο πρώην ανατολικό μπλοκ, όπου ο σεξισμός αναδεικνύεται σε βασικό επάγγελμα επιβίωσης και το δουλεμπόριο σε συνδυασμό με το αλκοόλ και τα ναρκωτικά καταδικάζουν το μέλλον των προσεχών γενεών;

Αλλά δεν πρέπει να μελαγχολούμε λένε οι επιστήμονες και ειδικοί, καθώς το προσδόκιμο όριο ζωής αυξάνει. Ας στρέψουμε το ενδιαφέρον μας στη φιλανθρωπία και τους κοσμικούς κύκλους, λένε οι ειδικοί, στη μόδα, το lifestyle, τα επονομαζόμενα good news και τις πασαρέλες. Εκεί όπου τα φλας και τα πανάκριβα κινητά κάνουν την ατμόσφαιρα του gossip αρκούντως χαλαρή, και τα χαμόγελα πετούν στον κάλαθο των αχρήστων τα καθημερινά βάρη. Ας είναι.

Η ματιά μας όμως, δεν μπορεί να ξεφύγει από τη δυστυχία. Και δεν είναι μόνο η Παλαιστίνη, το Αφγανιστάν ή η Συρία. Είναι όλη αυτή η τυραννική προπαγάνδα της Δύσης, πασπαλισμένη από τη νεοσύστατη σταλινοποίηση της Ανατολής. Είναι η προπαγάνδα του ελέους από όλους αυτούς τους καρπωτές της ανθρώπινης δυστυχίας, όλους αυτούς που έχουν λαμβάνειν από τον όλεθρο και την καταστροφή. Αλλά πάνω απ' όλα η θλιβερή διαπίστωση πως όλοι αυτοί οι παγκόσμιοι αγκιτάτορες παραμένουν στο απυρόβλητο.