Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Συνεχείς οι διαβουλεύσεις και οι συναντήσεις του Έλληνα πρωθυπουργού και του υπουργού Οικονομικών, στην προσπάθειά τους να πείσουν τους ευρωπαίους εταίρους να αποδεχθούν τις θέσεις της κυβέρνησης για μια νέα διαπραγμάτευση για το χρέος και ελάφρυνση των οικονομικών βαρών στους Έλληνες πολίτες. Οι διαπραγματεύσεις αυτές είναι πολύ σκληρές και αναμένεται να σκληρύνουν ακόμη περισσότερο, όσο θα πλησιάζει η σύγκλιση του Eurogroup, αλλά και οι συναντήσεις Τσίπρα Μέρκελ και Βαρουφάκη Σόιμπλε.

Όλα αυτά που συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες, σαφώς και εντάσσονται στο πλαίσιο του σκληρού πόκερ επιβίωσης της ευρωζώνης, που με την παρατεταμένη λιτότητα, τις περικοπές και το φόβητρο της τρόικας για τις αδύνατες οικονομικά χώρες, δεν αναμένεται να προσφέρει αυτά τα εχέγγυα για να την εμπιστευθούν περαιτέρω οι ευρωπαίοι πολίτες. Η εφαρμογή αυτών ακριβώς των μέτρων λιτότητας που επιθυμούν διακαώς οι ευρωπαίοι εταίροι, που δήθεν η Ελλάδα τους χάλασε τη συνταγή, θα είναι η ταφόπλακα στην ευρωζώνη και αυτό καταρχάς το γνωρίζουν πολύ καλά.

Όμως, το ζήτημα για τους εταίρους δεν είναι αν τα μέτρα αυτά οδηγούν σε σταθερότητα -γιατί αυτό δεν πρόκειται να συμβεί σε καμία περίπτωση αλλά το κατά πόσο οι αδύνατες οικονομικά χώρες θα υπακούσουν, προκειμένου να προσφερθούν τα πολυπόθητα δάνεια, που φυσικά αποπληρώνουν παλαιότερα και το οικονομικό δράμα συνεχίζεται. Το παιχνίδι εξουσίας λοιπόν, περισσότερο για τους ευρωπαίους πολίτες και όχι για τις ηγεσίες, είναι αυτό που κυριαρχεί στις διαπραγματεύσεις, αδιάφορο αν υπάρξει σταθερότητα.

Έχοντας συνηθίσει από την υποταγή των προηγούμενων κυβερνήσεων και ποντάροντας στην κινδυνολογία περί εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη και άγνωστο μέλλον για τους Έλληνες πολίτες, οι σκληροί ευρωπαίοι διαπραγματευτές θεωρούν πως έτσι θα μονοπωλήσουν την επικαιρότητα, αλλά πάνω απ' όλα με τις νέες απειλές θα κλείσουν μια και καλή στα σπίτια τους Έλληνες, Ιταλούς, Ισπανούς, Κύπριους και Πορτογάλους πολίτες. Ζούμε λοιπόν, στιγμές επονείδιστου εκβιασμού, κατευθυνόμενου από τα γαλλο-γερμανικά ΜΜΕ, με αποδέκτες εκατ. φτωχούς πολίτες της ΕΕ. Παιχνίδι εντυπώσεων που εκπορεύεται όχι μόνο από τη νέα Θάτσερ της Ευρώπης, αλλά και από τους προέδρους του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Οι πιέσεις στους λαούς είναι σκληρές και το θέμα για τους εταίρους σε ότι αφορά την Ελλάδα, είναι αν φεύγοντας από την ευρωζώνη ζητηθεί από τη χώρα μας η συνδρομή της Ρωσίας ή της Κίνας, με ένα νέο μνημόνιο υποταγής, αυτή τη φορά στο αντίπαλο δέος της Δύσης. Ήδη οι συζητήσεις περί «επιείκειας απέναντι στην Ελλάδα», γιατί πολύ απλά φεύγοντας από την ευρωζώνη και ζητώντας ενδεχομένως οικονομική βοήθεια από Κίνα και Ρωσία, θα εξακολουθεί να παραμένει εντός ΕΕ και θα είναι η φωνή των δύο προαναφερόμενων χωρών, δίνουν και παίρνουν.

Διπλό το κακό λοιπόν, λένε κάποιοι Γερμανοί σχολιαστές: και η Ευρώπη μπαίνει συνολικά σε κίνδυνο και οι Ρώσοι πατάν γερά στο έδαφός της.  Δεν αφήνουν τίποτε στην άκρη, όλα τα σενάρια περνούν από κόσκινο. Αλλά παρόλα αυτά, το παιχνίδι εντυπώσεων αλλά και επιβολής εξουσίας συνεχίζεται ασταμάτητα. Θα ακολουθήσουν και άλλες κρίσιμες συναντήσεις, με άγνωστη κατάληξη. Βέβαια, όπως έχω γράψει επανειλημμένα τον τελευταίο καιρό, κρυφή ατζέντα υπάρχει ήδη. Το θέμα είναι αν σε αυτό το παιχνίδι εντυπώσεων και καθώς είναι ακόμη νωπή η εντολή του ελληνικού λαού, βγει κάτι εκτός προγράμματος και τα δεδομένα αλλάξουν δραματικά.

Να μην ξεχνάμε εδώ, πως δεν πρόκειται για κάποιο μυστικό σχέδιο από τους εταίρους και την τωρινή ελληνική κυβέρνηση, αλλά για αμοιβαίες υποσχέσεις που είχαν πιθανά δοθεί πριν τις εκλογές, με δεδομένο ότι όλοι ήξεραν πως σύντομα στη χώρα θα κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι θέσεις του ήταν γνωστές, όπως και οι θέσεις των εταίρων. Συναντήσεις είχαν γίνει από νωρίς και οι προϋποθέσεις για την επίτευξη μιας νέας συμφωνίας είχαν τεθεί και συζητηθεί. Τώρα, όμως, μπαίνουμε σε λίγες ημέρες στην τελική ευθεία. Ό,τι έχει συζητηθεί, μπορεί ανά πάσα στιγμή να αναιρεθεί, αλλά λίγο μετά πιθανόν να ξανατεθεί.

Κατά την άποψή μου, στο τέλος θα υπάρξει τελική συμφωνία. Όμως, το παιχνίδι εξουσίας δεν θα σταματήσει εδώ. Έχει και αυτό τη σημασία του για τη φίμωση των λαών. Έχει σημειολογικά τη δυναμική του αναφορικά με τα μέτρα λιτότητας που πρέπει να χωνέψουν οι λαοί της Ευρώπης και πολύ περισσότερο οι φτωχοί. Με λίγα λόγια, να εμπεδώσουν όλοι ότι εφεξής το μέλλον τους θα το καθορίζει το παζάρι γύρω από τα μέτρα λιτότητας και το εύρος των περικοπών. Νίκη σε αυτό θα θεωρείται μόνον αν κατά περίπτωση διασώζεται και από κάτι από τις εκάστοτε εθνικές κυβερνήσεις σε ότι αφορά τις κοινωνικές κατακτήσεις, χωρίς καν να τίθεται θέμα κατοχυρωμένων δικαιωμάτων.  Τραγικό, αλλά αληθινό.