*Η όψη του τοίχου των Ιστορικών κεντρικών σχολείων από την πλευρά του Αγ. Θεράποντος άλλαξε, μετά τις παρεμβάσεις αποκατάστασης του σχολικού κτηρίου. «Καθάρισε» το μάτι μας, αγαλίασε η ψυχή μας καθώς εδώ και χρόνια αυτή η τόσο μεγάλη επιφάνεια δεν υπήρξε ποτέ καθαρή. Ή θα ήταν γεμάτη γκράφιτι και συνθήματα, ή χώρος έκφρασης με κάθε είδους ζωγραφική και καλλιτεχνική νοοτροπία, ή γεμάτη αφίσες. Εξάλλου γνωστός ο τοίχος αυτός και ως τοίχος ελεύθερης έκφρασης της πόλης, όπως την είχε «βαφτίσει» καθηγητής του πανεπιστημίου Αιγαίου υπερασπιζόμενος ποιος ξέρει τι; δεν έμενε ποτέ «ξεκούραστος». Ήταν πάντα φορτωμένος από τις φοσιστίες και τις πνευματώδεις ρήσεις του καθενός. Ποτέ δεν εφαρμόστηκε η τιμωρητική μέθοδος των Χανίων για την προστασία της δημόσιας περιουσίας και όχι μόνο, και επειδή ούτε και τώρα η Μυτιλήνη είναι διατεθειμένη να βάλει βαθιά το μαχαίρι για τα αυτονόητα, τουλάχιστον ας λάβει τα μέτρα της για χρήση ειδικών και κατάλληλων υλικών που απωθούν τις μπογιές τα λεγόμενα αντιγράφιτι, έναντι οποιουδήποτε κόστους, απλά για να προστατέψει τα έργα που γίνονται στην παρούσα φάση.

*Και πάλι γεμάτα από σπασμένα πλακίδια είναι το ιστορικό μας κέντρο, κάτω από τα οποία αναβλύζει νερό. Δεν αναζητάμε πια τον λόγο που θρυμματίζονται, καθώς γνωρίζουμε ότι το υλικό τους είναι επιλεγμένο για αντοχή σε ορισμένο βάρος, που καθημερινά και διαρκώς το υπερβαίνουμε, δεδομένου ότι επιτρέπεται η διέλευση βαρέων οχημάτων. Όμως επιβάλλεται η άμεση αποκατάστασή τους, καθώς δυσκολεύουν τόσο τους πεζούς όσο και τα τροχοφόρα. όσο δεν παραμένουν ως έχουν τόσο πιο πολύ μεγαλώνει η ζημιά και η πληγή του δρόμου.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ «Δ»